Γράφει ο Χρυσόστομος Σταμούλης,
Καθηγητής στο Τμήμα Θεολογίας του
Α.Π.Θ.
«Ανθρώπινο είναι το ρωγμώδες.
Εκείνη η λειτουργία της διάφανης και μαζί κτιστής πραγματικότητας που η
συναίσθηση της οριακότητάς της, της επιτρέπει την εσχατολογική νοηματοδότηση
του εδώ και τώρα.
Το ανθρώπινο είναι ευαίσθητο, αδύναμο και μαζί ρωμαλέο κατόρθωμα παραμονής στο κάλεσμα της φύσης, η οποία συγκροτείται από ζύμη ελευθερίας και ανοικτή διάθεση μόνιμης εκστατικής επέκτασης. Μιας επέκτασης η οποία είναι υπεύθυνη για την τελική και οπωσδήποτε δραματική μεταμόρφωση του απρόσωπου σε προσωπικό. Πραγματώνεται όταν ο άνθρωπος ζει την ανθρωπινότητά του μετά πάθους ποιητικού σχέσης. Ως εκ τούτου αποτελεί εξομολογητική παραδοχή όλων των συστατικών και άκρως δημιουργικών αδυναμιών, που επιτρέπουν την αποκάλυψη μιας μανικής ερωτικότητας, η οποία γνωρίζει πως η ύπαρξη σώζεται για την ανεπάρκειά της∙ εξάπαντος όχι το αντίθετο».
Το ανθρώπινο είναι ευαίσθητο, αδύναμο και μαζί ρωμαλέο κατόρθωμα παραμονής στο κάλεσμα της φύσης, η οποία συγκροτείται από ζύμη ελευθερίας και ανοικτή διάθεση μόνιμης εκστατικής επέκτασης. Μιας επέκτασης η οποία είναι υπεύθυνη για την τελική και οπωσδήποτε δραματική μεταμόρφωση του απρόσωπου σε προσωπικό. Πραγματώνεται όταν ο άνθρωπος ζει την ανθρωπινότητά του μετά πάθους ποιητικού σχέσης. Ως εκ τούτου αποτελεί εξομολογητική παραδοχή όλων των συστατικών και άκρως δημιουργικών αδυναμιών, που επιτρέπουν την αποκάλυψη μιας μανικής ερωτικότητας, η οποία γνωρίζει πως η ύπαρξη σώζεται για την ανεπάρκειά της∙ εξάπαντος όχι το αντίθετο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου