Η «εξέλιξη» έκανε στάχτη τη μαγεία των γιορτών!..

Της Ελένης Οικονομίδου - Δούβλη,

Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού*

Και τώρα που η «Αστερόπολη» κι η αστερόσκονη και το στολισμένο τρενάκι έσβησαν και σκορπίστηκαν, τι απόμεινε τάχα από τα φετινά Χριστούγεννα! Ψεύτικα στολίδια, ψεύτικες ευχές, τυπικές και τετριμμένες, ξέκαρδα γλέντια και γιορτάσια. Χριστούγεννα με κουραμπιέδες και μελομακάρονα αλλά και με φτώχεια, γύμνια και παγωνιά.

Κάποτε ο κόσμος καρτερούσε να γιορτάσει Χριστούγεννα. Κάποτε. Τότε που η ζωή και ο αγώνας είχε σκοπό και νόημα. Τότε που οι Χριστιανοί λαχταρούσαν να τοιμαστούν για να μεταλάβουν τα Χριστούγεννα.

Τότε που οι ξενιτεμένοι φρόντιζαν να κάνουν Χριστούγεννα στο σπίτι τους κι έλαμπαν τα σπίτια κι οι καρδιές από το γυρισμό του πατέρα, του γιου του αρραβωνιαστικού, του δικού του ανθρώπου. Τότε που γιορτάζαμε Χριστούγεννα, φτωχικά ίσως μα ειρηνικά κι αγαπημένα και προπαντός Χριστούγεννα Ελληνικά.

Με το δάσκαλο ψέλνοντας να ετοιμάζει τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή, με την Παναγιά, το Θείο βρέφος, τ’ αγγελούδια, τους ταπεινούς βοσκούς και τους άρχοντες μάγους. Τότε που τα λιανοπαίδια από μέρες τοίμαζαν τις παρέες για τα κάλαντα με τα φτωχά φιλέματα, σταφίδες, κάχτες και δεκάρες... Τότε που τα έθιμα του δωδεκάημερου τα τηρούσαν με ευλάβεια κατά πώς συμβούλευαν οι γεροντότεροι.

Τότε που μαγεμένοι απ’ του παππού και της γιαγιάς τις διηγήσεις, τρέμαμε τους καλικάντζαρους και κολλούσαμε τη μυτούλα στο παγωμένο τζάμι τα μεσάνυχτα να διακρίνουμε το φωτεινό αστέρι που προμηνούσε του Χριστού τη γέννηση. Τότε που γιορτάζαμε Ελληνικά Χριστούγεννα.

Κι έπειτα ήρθε η «εξέλιξη», η πρόοδος, η αλλαγή σαν λίβας και’κανε στάχτη τη γιορτή και τα όνειρα κουρέλι και σκόρπισε τη Χριστουγεννιάτικη μαγεία. Κι έγινε η γιορτή απόδραση. Και σκόρπισαν στους πέντε ανέμους οι οικογένειες σ’ άλλους τόπους μακρινούς και ξένους, καθένας με την παρέα του κι έγιναν σκοπός μοναδικός τα ταξίδια, τα ψώνια, οι ξένες συνήθειες, η ξένη καλοπέραση, τα βουνά, τα χιόνια. Χάθηκε η οικογενειακή θαλπωρή. Βουβάθηκαν οι καμπάνες, άδειασαν οι εκκλησιές. Πόσο μακρινά φαντάζουν στη μνήμη μας τα Χριστούγεννα της αθωότητας. Μας έμεινε μόνο η νοσταλγία.

Και φέτος; Αποσταμένοι, αποκαμωμένοι, προδομένοι, γελασμένοι κι απογοητευμένοι, κουραστήκαμε να παλεύουμε, αποκάμαμε να καρτεράμε. Γιατί σαν γενιά δημιουργήσαμε χάος. Κι ελπίζουμε και πάλι σ’ ένα θαύμα, γιατί σήμερα παρά ποτέ ο κόσμος μας έχει ανάγκη από μια γέννηση.

Τη γέννηση ενός άλλου κόσμου που θα φέρει στη γη μας τη χαμένη αγάπη, τη χαρά, τη γαλήνη, την ελπίδα, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ανθρωπιά, μ’ όλες τις ωδίνες μιας γέννας. Χρόνια πολλά κι ευλογημένα. «Και επί γης Ειρήνη...».

*Πηγή: Εφημ. Πρωινός Λόγος