Ἅγιος Νικόλαος ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας

«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψάλμ. 67, 36), ψάλλει ὁ λαός τοῦ Θεοῦ σέ κάθε Θεία Λειτουργία.

Σήμερα, ἴσως περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο «σήμερα», ὁ ἄνθρωπος βυθισμένος στήν ψευδαίσθηση τῆς ὑλικῆς αὐτάρκειας βιώνει ὡς σκοπό τῆς ζωῆς του τήν ἡδονή, πού προσφέρουν οἱ ὑλικές ἀπολαύσεις.

Σ’ αὐτό τό «Σήμερα» ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία «καθ’ ἡμέραν» προβάλλει φωτεινά σημάδια, ὁδοδεῖκτες, πού ἄγουν στή σωτηρία, τήν ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν αἰώνια Ζωή.

Καθημερινά, οἱ ἅγιοι μᾶς θυμίζουν πώς ἡ «ἐν Χριστῷ» ζωή ἀποτελεῖ τήν ὑπέρβαση τοῦ κόσμου καί τήν κατάλυση τῆς δύναμης τοῦ «ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου». Καί τελικῶς, ἡ ἄκαρπη συκῆ, μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καρποφορεῖ ὡς δένδρο τῆς Ἐδέμ.

«Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α΄ Κορινθ. 11, 1) κηρύττει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος. Κι αὐτά τά λόγια, πιστά, ἀκολούθησε ὁ ἅγιος Νικόλαος.

Σ’ ὅλη τήν ἐπίγεια ζωή του, ἐφαρμόζοντας τόν Κυριακό Λόγο, νίκησε τή δύναμη τοῦ κόσμου καί ἀνέδειξε τήν ἰσχύ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τήν ἰσχύ τῆς Ἐκκλησίας.

Γιατί ἡ Ἐκκλησία αὐτό ἀκριβῶς ἐκφράζει με τή σημερινή γιορτή καί αὐτό ἀκριβῶς φανερώνει τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου. Νικόλαος σημαίνει τή νίκη τοῦ λαοῦ, τή νίκη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πάνω στό κράτος τοῦ διαβόλου καί τήν κατάκτηση τῆς ἁγιότητας ὡς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους.

Κι αὐτή ἡ ἁγιότητα δέν μένει προσωπικό κτῆμα. Διαχέεται διά μέσου τοῦ Ἁγίου σ’ ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος, ὡς Ἐπίσκοπoς τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ἡ ὑγεία ἑνός μέλους ὁδηγεῖ σέ ἐξυγίανση καί τά ὑπόλοιπα μέλη.

«Κανόνα πίστεως» ὀνομάζει ὁ ὑμνωδός τόν ἅγιο. Καί μ’ αὐτό ὁμολογεῖ την ὕπαρξη μιᾶς σχέσης. Ὁ Ἅγιος ἀποτελεῖ ὁδηγό σχέσεως καί πρότυπο ἐμπιστοσύνης στόν Θεό. Γιατί ἡ πίστη δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἐμπιστοσύνη καί ἡ ἐναπόθεση κάθε «βιοτικῆς μέριμνας» στόν Θεό ἀλλά καί ἡ ἐλπίδα πραγματοποίησης τῶν ὑποσχέσεών Του.

Ὡς «εἰκόνα πραότητος» ὁ Ἅγιος ἀποδεικνύει τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς σχέσεως. Γιατί ἡ πραότητα δέν ἀποτελεῖ ἐξωτερικό γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἐπιβεβαιώνει τήν ἀναγέννηση τοῦ ἔσω, πνευματικοῦ, ἀνθρώπου.

Φανερώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἔχοντας ἰαθεῖ ἀπό τήν ἀσθένεια τῶν παθῶν, φωτιζόμενος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, καθίσταται Ναός καί Οἶκος τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἡ πραότητα ἀποτελεῖ φυσική ἰδιότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Καί φυσικῶς, πλέον, ὁ ἀναγεννημένος «ἐκ τοῦ Πνεύματος» ἄνθρωπος καθίσταται «ἐγκρατείας διδάσκαλος», ἀφοῦ ἐγκράτεια δέν εἶναι παρά ἡ δύναμη πού δίνει ὁ Θεός για νά μπορέσουμε νά ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας.

Βρισκόμαστε περίπου στό μέσον τῆς πορείας μας πρός τή «μητροπολιτική ἑορτή» τῶν Χριστουγέννων. Διάγουμε περίοδο νηστείας καί ἡ ἐγκράτεια εἶναι ἀπαραίτητη. Εἶναι ὁδηγός ζωῆς. Ἀπαιτεῖ ἕναν ἐσωτερικό διάλογο καί μίαν ἐσωτερική ἀναζήτηση.

Μᾶς βοηθάει νά καθορίσουμε ποῦ κατευθύνεται ἡ ζωή μας. Κυβερνήτης μας εἶναι ὁ Χριστός ἤ μᾶς καθοδηγοῦν ἄλογα πάθη; Τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἤ τίς ἐπιθυμίες τῆς σαρκός;

Ἀλλά ὡς ἐγκράτεια δέν ὁρίζουμε μόνο τήν ἀποχή ἀπό τίς τροφές. Ἐγκράτεια εἶναι καί ὁ περιορισμός τῆς γλώσσας, ἡ ἀποχή ἀπό τό θυμό καί ὅλες τίς ἄλλες ἐσωτερικές πιέσεις. Ἐπίσης, ἐγκράτεια καί ἔλεγχος ἀπαιτεῖται στήν ὅραση, τήν ἀκοή καί τίς λοιπές αἰσθήσεις. Γιατί αὐτές εἶναι πού ἐξάπτουν τή φαντασία, τροφοδοτοῦν τούς λογισμούς καί ἀναζωπυρώνουν τά πάθη.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τήν πραότητα, τήν ἐγκράτεια καί τήν καλοσύνη ὡς θεῖες δωρεές, πού μᾶς βοηθοῦν στόν ἀνηφορικό δρόμο τῶν ἀρετῶν.

Μ’ αὐτές ὁπλισμένος ὁ Ἅγιος Νικόλαος βάδισε ἐπιτυχῶς τόν ἐπίγειο βίο. Μέ ἐμπιστοσύνη στόν Λόγο τοῦ Θεοῦ ἀγωνίσθηκε νά γίνει κατοικητήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, νά κάνει κτῆμα του τήν Ἀγάπη καί νά τή σκορπίσει ἁπλόχερα στό ποίμνιο πού τοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός.

Φίλες καί φίλοι,

Ἄς ἀποτελέσει ὁ Ἅγιος παράδειγμα ζωντανό στή ζωή μας. Ἄς γίνουμε κι ἐμεῖς μιμητές του γιά νά ἀκούσουμε τή γλυκιά φωνή τοῦ Ἰησοῦ: «εἴσελθε δοῦλε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου» (Ματθ. 25, 23).

Εἴθε ὁ Πανάγιος Τριαδικός Θεός διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Νικολάου νά μᾶς ἐνισχύει. Ἀμήν.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Κίτσιος

Ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους Περάματος