«Η μνήμη του Θεού γεννά την προσευχή...»

«H προσευχή για τον πιστό δεν αποτελεί υποχρέωση, αλλά ανάγκη· δεν είναι καθήκον, αλλά επιθυμία· δεν είναι συνήθεια και τυπική υποχρέωση, αλλά ξεχύλισμα αγάπης προς τον  Δημιουργό του. Προσευχή δεν είναι η συμπλήρωση κάποιου τυπικού προγράμματος ακολουθιών και λόγων, κάποιου αριθμού κομποσχοινίων, στην διάρκεια της ημέρας, ή, το να σταθούμε μπροστά στην εικόνα και απλά να πούμε βιαστικά τα προβλεπόμενα. Η προσευχή είναι μία ζωντανή συνομιλία, η οποία δείχνει τη συγγένεια του ανθρώπου με τον Θεό. Μιλάμε πρόσωπο προς πρόσωπο στον Πατέρα και Φίλο Χριστό, με λόγια αγάπης και ειλικρινείας. Σκοπός της δεν είναι η απαρίθμηση των αιτημάτων, των αναγκών και των προβλημάτων μας, τα οποία ο Κύριος τα γνωρίζει, αλλά να έχουμε συνέχεια τη σκέψη και την καρδιά μας στραμμένα προς Εκείνον, ώστε κάθε πλέον κίνηση της καρδιάς, του μυαλού κι όλη μας η ζωή να είναι προσευχητική. 
 

Ο Θεός, λοιπόν, δεν χρειάζεται την προσευχή μας· εμείς την χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Δεν μας έδωσε ο Θεός την προσευχή για να μας προσθέσει ένα ακόμα "πρέπει" στην πνευματική πορεία και ζωή μας, αλλά για να μας ανακουφίσει και να μας οδηγήσει, εν Αγίῳ Πνεύματι, κοντά Του. Η μνήμη του Θεού γεννά την προσευχή· χωρίς αυτή η ψυχή δεν παραμένει στην αγάπη του Θεού. Στην πατερική παράδοση της Εκκλησίας μας η γνήσια προσευχή ταυτίζεται με την αληθινή Θεολογία και το αντίστροφο. Η προσευχή μας ενώνει με τον Τριαδικό Θεό, την Παναγία, τους Αγίους, αλλά και με όλους τους ανθρώπους, ζώντες και κεκοιμημένους, γνωστούς και αγνώστους, και μας οδηγεί σε αληθινή γνώση του εαυτού μας. Είναι πηγή ζωής, αληθινής Θεογνωσίας και αυτογνωσίας, και ενώσεως με όλους όσους έζησαν, ζουν και θα ζήσουν!»