Κυριακή του σπορέως

Γράφει ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Σέργιος Μαρνέλλος*

«εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού...»

Μέσα από αυτές τις λίγες λέξεις της γνωστής παραβολής ανακεφαλαιώνεται η Θεία Οικονομία του Θεού, όχι μόνο ως γενόμενο ιστορικό γεγονός αλλά ως μια πραγματικότητα που διαιωνίζεται ως τα έσχατα. Ο “σπείρων” είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος δεν είναι στατικός, αλλά κινείται προς τα έξω, “εξήλθεν”, όπως λέγει ο ευαγγελικός λόγος. Αυτό συμβαίνει, γιατί πρώτα από όλα ο Θεός είναι ζωή, σχέση και κοινωνία τόσο ενδοΤριαδικά όσο και εξωΤριαδικά, δηλαδή βρίσκεται σε σχέση και κοινωνία με τη δημιουργία Του και με την κορωνίδα αυτής, τον άνθρωπο. Δεν περιμένει το πρώτο βήμα από τον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του άνθρωπο αλλά κινείται προς αυτόν αγαπητικά, όπως έκανε και κάνει πάντοτε. Έχει μια επιδίωξη, να ενεργήσει και να σπείρει τον καρπό Του, σαν γεωργός στο δικό Του χωράφι.

Όταν κάποιος σπέρνει, έχει κάποιο σκοπό, δείχνει τη φροντίδα του, προσδοκά, περιμένει. Η κίνηση πραγματοποιήθηκε και τώρα αναμένεται η ελεύθερη και αβίαστη αύξηση και καρποφορία. Όμως ποιος είναι αυτός ο ξεχωριστός καρπός του θεϊκού Σπορέα; Είναι ο λόγος του Θεού, είναι η διδασκαλία του ή ακόμα καλύτερα είναι ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ως καρπός πεθαίνει, για ν’ αναστηθεί και να δώσει ζωή. Ο Χριστός θυσιάζεται αγαπητικά για όλους τους ανθρώπους και έτσι προσφέρεται σε όλους εξίσου. Αυτό το οποίο διακυβεύεται και δεν εξαρτάται από Εκείνον, είναι το αν θα βρει γόνιμο έδαφος, πού δηλαδή θα μπορέσει ο λόγος του να ριζώσει, να αυξηθεί και να καρποφορήσει. Όμως άλλοτε το έδαφος είναι σκληρό σαν πατημένος δρόμος, άλλοτε είναι πετρώδες και άλλοτε ακανθώδες. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις δεν υπάρχει αποτέλεσμα, διότι η πνευματική ακαταστασία, η ραθυμία, τα εγκόσμια, ο πλούτος, η αμαρτία μάς καθιστούν άγονο τόπο. Υπάρχει όμως και το γόνιμο, το καρποφόρο έδαφος στους ανθρώπους με καλή και αγαθή καρδιά και ανάλογα με τη δεκτικότητά τους φέρνει καρπό πολλαπλάσιο.

Η παραβολή του σπορέως, στην αρχή του εκκλησιαστικού έτους δεν τοποθετήθηκε τυχαία. Έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι οφείλουμε, τώρα που είναι ακόμα καιρός, να καλλιεργήσουμε καλά τον εαυτό μας, για να γίνει γόνιμος αγρός, ώστε να υποδεχθεί το Χριστό και να καταστεί δοχείο της χάριτός Του. Ο Χριστός κάθε χρόνο σαρκώνεται, πορεύεται, διδάσκει, σταυρώνεται και ανασταίνεται μέσα από το εορτολόγιο της Εκκλησίας μας και μας καλεί να γίνουμε συνοδοιπόροι Του. Μπορεί πολλοί να είναι οι κλητοί αλλά ολίγοι οι εκλεκτοί, κατά το λόγο του Ιησού (Ματθ. 20, 16). Το σίγουρο είναι ότι Εκείνος πάντοτε προσφέρεται και εναπόκειται σε εμάς, αν θα Τον δεχθούμε ελεύθερα και αν θα συμπορευτούμε μαζί Του.

Τέλος, με την παραβολή του σπορέως η Εκκλησία μας εγκαινιάζει κάθε χρόνο το ποικίλο κατηχητικό και διδακτικό της έργο διαιωνίζοντας το έργο του Σωτήρος Χριστού. Ξεκινά τη “σπορά” της με τα κατηχητικά σχολεία, τις εσπερινές ομιλίες και άλλες δράσεις. Με τον τρόπο αυτό, από τη μια μεριά συνεπικουρείται το φωτιστικό και αγιαστικό της έργο, ώστε να Χριστοποιηθεί ο βίος των πιστών, και από την άλλη εκπληρώνεται η εντολή του Χριστού προς τους Αποστόλους: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν» (Ματθ. 28, 29).

*Πηγή: Ιστότοπος Ι. Μ. Ιωαννίνων