Να κατανοήσουμε την Ανάσταση σαν αναγέννηση σε καινούργιο χρόνο. Μιλώ για αφύπνιση εσωτερική, ώστε να ζω τον κόσμο όπως είναι, χωρίς να ταυτίζομαι μαζί του. Να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου στην ψυχική άνοιξη, στην πίστη ως εμπιστοσύνη και δεσμό με τον συνάνθρωπο, που επαναφέρει μέσα μου την τραυματισμένη ενότητα. Αυτή την Ανάσταση ούτε με μαγειρίτσα την τιμούμε και γιορτάζουμε, ούτε με κόκκινα αυγά, ούτε με οβελία, όλα τους συμπαθείς παραδοσιακές υπεκφυγές της αυθεντικής. Ούτε καν με «ηθική τελειότητα». Διότι με την ηθική των κριτηρίων της λογικής σχετικοποιούμε τη συνείδηση σε όρια απολύτου ελαστικότητος. Ο άλλος παύει πλέον να αποτελεί όριο απαραβίαστο και ανυπέρβατο, ενώ στον εξισωτισμό μαζί του η αυτονομία μου καταντά «αλήθεια» να παραβλέπω την αλήθεια κατά περίσταση, όπως ο Πόντιος Πιλάτος.
Η Ανάσταση είναι λυτρωτική υπό την έννοια ότι μας ελευθερώνει από τα εσωτερικά βαρίδια. Είναι καινούργια αρχή ως διαρκής εγρήγορση της συνειδήσεως. Η ψυχική ταραχή που τη συνοδεύει οφείλεται σε βαθιά συγκίνηση, κάτι πολύ δυνατότερο από το συναίσθημα που προκαλούν οι εντυπώσεις. Προδίδει έναν συγκλονισμό ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει σε αναπροσανατολισμό της θελήσεως, σε μια ηθική ανοιχτής καρδιάς, ελεύθερη από συμβατικά και τυποτελετουργικά στερεότυπα που την κλείνουν. Είναι μια κλήση ελευθερίας και αντιστάσεως στην επιθετικότητα του βιολογικού μας, και όχι μόνο, εαυτού.
Στέλιος Ράµφος
Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου