Είχα τη χαρά και τιμή να ζωγραφίσω το πιο σημαντικό σημείο στο σπίτι του Θεού αυτό που λέμε Παντοκράτορας. Ήθελα να ζωγραφίσω έναν Χριστό πατέρα που έχει πάντα ανοιχτή την καρδιά και την αγκαλιά του, έναν Χριστό όπως περιγράφεται στον κατηχητικό λόγο του Ιωάννη του Χρυσοστόμου φιλόξενος και φιλεύσπλαχνος. «φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει». Προσπαθώ να πραγματοποιώ μια θρησκευτική ζωγραφική σύγχρονη, μοντέρνα που να ανταποκρίνεται στην θρησκευτική ανάγκη του ανθρώπου του 21 αιώνα αφήνοντας στην άκρη το ιδανικό μιας καλής αντιγραφής των αριστουργημάτων του παρελθόντος. Ειλικρινά δεν ξέρω σε ποιο ποσοστό έχω καταφέρει κάτι τελικά και αμφιβάλω πραγματικά για το αποτέλεσμα που το θεωρώ δειλό σε σχέση με το στόχο. Σε αυτό τον τρόπο του σκέπτεσθαι και ενεργείν στη θρησκευτική ζωγραφική και τη χαρά και τη συγκίνηση που έχει προσφέρει στη ζωή μου συνέβαλε τα μάλα ο αδελφός και δάσκαλος Γιώργος Κόρδης ο οποίος τον τρόπο αυτό τον έκανε λόγο με τον καλύτερο και τον πιο αναλυτικό τρόπο. Ο λόγος αρχικά μπορεί να εκφράζει μόνο, αλλά στην πορεία χτίζει πολιτισμό και διαμορφώνει ζωή. Επανέρχομαι για τον τρούλο που ζωγράφισα, στην περιφέρεια του κύκλου του παντοκράτορα έγραψα «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμῖν, προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς.» (Λκ. 6, 27-28). Μου είπαν τι είναι αυτά που γράφεις, δύσκολα πολύ, ποιος μπορεί να αγαπήσει τον εχθρό του; Σωστά συμφωνώ, και εγώ δεν κατάφερα να αγαπήσω τον αντιπαθέστατο εχθρό μου. Αλλά θα ' θελα να είναι γραμμένο ότι στο σπίτι Του αυτό το στόχο έχουμε και ας αποτυγχάνουμε. Το μίσος δεν θα είναι καθεστώς. Καθεστώς θα είναι η προσπάθεια για την αγάπη του αντιπαθητικού. Η εκκλησία είναι το σπίτι του ξένου του κάθε ξένου. Από τον τυπικά πιο ξένο, τον πρόσφυγα αλλά και τον ξένο που είναι πoλύ κοντά μου. «Τώρα ἡ δυσκολία δὲν εἶναι νὰ θεωροῦμε πὼς ἕνας ξένος εἶναι συνάνθρωπος καὶ ἑπομένως ἄξιος ἠθικοῦ σεβασμοῦ. Ἡ δυσκολία εἶναι ὅτι σὲ μεγάλο μέρος τοῦ κόσμου οἱ οἰκεῖοι μεταχειρίζονται ἄσχημα ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. [...] Τὶς τελευταῖες δεκαετίες μεγάλο μέρος τῆς φρικτότερης βίας στρεφόταν ἐναντίον τῶν κοντινότερων στοὺς δράστες προσώπων ἀφοροῦσε ἐμφύλιες καὶ ὄχι διεθνεῖς συγκρούσεις. Ἴσως δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἐκπλήσσει ποὺ εἶναι εὐκολότερο νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ σέβεται κανεὶς τὸν ἀφηρημένο “ἄνθρωπο”, παρὰ τὸ πολὺ πραγματικὸ πλάσμα τῆς διπλανῆς πόρτας». ΜΑΪΚΛ ΙΓΚΝΑΤΙΕΦ Τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ὡς πολιτικὴ καὶ ὡς εἰδωλολατρία (μτφρ. Ἑλένη Ἀστερίου), ἐκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2004. Χριστός Ανέστη.
Μπάμπης Πυλαρινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου