«Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀπόλαυση
γιὰ τὸν προσευχόμενο, νὰ εἶναι ἐξαφανισμένος καὶ ξεχασμένος ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπ' ὅλα.
Τότε ἀνασαίνει καὶ ζεῖ μέσα στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ... Τότε στηρίζει τὴν Οἰκουμένη... γνωστοὺς
καὶ ἀγνώστους, ἐχθροὺς καὶ φίλους. Παίρνει ὁ Χριστός μας τὴν προσευχή του, καὶ
τὴ διαθέτει ὅπου καὶ ὅπως Ἐκεῖνος θέλει, καὶ ἔτσι, οἰκοδομεῖ καὶ τὸν
προσευχόμενο, ποὺ εἶναι ἁπλῶς καταθέτης. Ἄλλοτε τοῦ λέει ποῦ πηγαίνει τὴν
προσευχή του, ἄλλοτε ὄχι. Καὶ τί τὸν νοιάζει τὸν καταθέτη στὸ κάτω-κάτω τὶ
κάνει ὁ Διαθέτης; Τοῦ φτάνει ποὺ Τοῦ μιλάει τοῦ Διαθέτη. Δὲν ἐπιθυμεῖ τίποτε ἄλλο...
Τρέφεται διὰ τῆς συνομιλίας...».
π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου