«Στον άσωτο...»

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου,

Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου

& Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων

Μια συγκινητική ιστορία... Μια ιστορία απ' αυτές που γίνονται πραγματικότητα, μέσα από τα σενάρια της ζωής. Μια ιστορία που από μόνη της μπορεί να αναδείξει έννοιες όπως η αγάπη, η μετάνοια και η συγχώρηση. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να αποσυνδέσουμε αυτές τις έννοιες μεταξύ τους.

Είναι σαν να προσπαθείς πεισματικά να χωρίζεις τον άνθρωπο από την ανάγκη για τροφή και νερό. Πως μπορεί να επιβιώσει; Με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορεί κανείς να διαχωρίσει την αγάπη από την συγχώρηση. Η μετάνοια στέκει μεταξύ των δύο, συνδετικός κρίκος μεταξύ όχι μόνον ανθρώπου με τον άνθρωπο, αλλά κυρίως του ανθρώπου με το Θεό.

Αυτήν λοιπόν την ιστορία, μπορεί να την έχεις δει δίπλα σου, κοντά σου, ακόμα και να την έχεις ζήσει. Είναι γιατί το ευαγγέλιο, γράφτηκε πριν εικοσιένα αιώνες για να κρατήσει για πάντα... Απλά, γιατί επιβεβαιώνεται μέσα από το ζωντάνεμα των λόγων του, στην ίδια τη ζωή.

Το λάθος! Τι έννοια... Ποιος μπορεί να πει πως είναι αλάνθαστος! Αυτή είναι η βάση επάνω στην οποία το παιδί, ξεφεύγει από την ανάγκη της πατρικής προστασίας. Η λανθασμένη εκτίμηση μιας στιγμής, που μπορεί τα αποτελέσματα της να σε συνοδεύουν για πάντα.

Όλοι μας βρεθήκαμε στην θέση αυτού του ανθρώπου που δεν κατάφερε να εκτιμήσει αυτά που είχε, αλλά απλά, θέλησε να αποζητήσει όσα θα ήθελε να έχει. Έτσι κάπως αλλάζει η ζωή του ανθρώπου, από τη μια στιγμή στην άλλη. Έρχεται όμως η ώρα, να δεις απλά τι είχες και τι, από την δική σου θέληση, αποφάσισες να αποχωριστείς. Θέλεις η ανατροπή των δεδομένων; Είναι και αυτό μες στη ζωή. Θέλεις πως τελικά οι εκτιμήσεις μας διαψεύδουν; Δεν μπορεί κανείς να το αποφύγει. Εξάλλου, το λάθος δεν αποτελεί ίδιον του Δημιουργού, αλλά επιλογή του δημιουργήματος.

Όμως κάπου εδώ, μια αχτίδα πάντοτε έρχεται να ξαναζωντανέψει την ετοιμοθάνατη ελπίδα. Την ελπίδα που γίνεται στιγμιαία βεβαιότητα, πως τελικά, δεν έχουν όλα τελειώσει... Εδώ, λοιπόν, η μετάνοια, δίνει με χαρά πάντα την θέση της στη συγχώρεση που περιμένει υπομονετικά τη σειρά της... Η συγχώρηση, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την προσπάθεια επανόρθωσης του λάθους και δεν υπάρχει λάθος που δεν μπορεί να διορθωθεί από αυτόν που το έκανε, όσο ο ίδιος έχει την ευκαιρία να το διορθώσει.

Πάντα μου άρεσε αυτή η παραβολή. Ίσως γιατί μέσα της, κάπου συναντώ τον εαυτό μου. Εξάλλου, δεν είναι μόνον η ανάγκη της μετάνοιας, αλλά κυρίως, η βεβαιότητα της συγχώρησης...