«Τόσο ανθρώπινος, τόσο άγιος...»

Γράφει ο π. Λίβυος

Είχα ακούσει τόσα για εκείνον. Τώρα που περνούσα από την πόλη του, από το τόπο του μαρτυρίου του δε μπορούσα έστω και για λίγο να μην σταματήσω, να πω ένα ευχαριστώ στο μάρτυρα του Χριστού. Όμορφος, νέος, σύζυγος και νέος πατέρας ενός μικρού αγοριού. Με την φουστανέλα του, το γιλέκο και το κόκκινο σκουφάκι του, λαμπρός και περήφανος. Μα κυρίως με τον σταυρό στο χέρι, να δηλώνει για ποιον θυσιάστηκε, για ποιον δέχθηκε τον θάνατο και αρνήθηκε τα πλούτη και τα προσφερόμενα δελεαστικά προνόμια.

Αναφερόμαστε στο νεομάρτυρα του Χριστού, Γεώργιο τον εξ Ιωαννίνων.

Εκείνο που εσωτερικά με συντάραξε στην ανάγνωση του βίου του, είναι μια απίστευτα ανθρώπινη σκηνή. Ο άγιος, από βραδύς έχει δει ουσιαστικά σε όνειρο,  δια της χάριτος του Θεού, ότι επέρχεται το μαρτύριο. Σηκώνεται, ντύνεται και βγαίνει έξω για περίπατο. Γνωρίζει, ότι δεν θα ξαναγυρίσει ζωντανός σπίτι του. Καθώς προχωράει αισθάνεται ότι η γυναίκα του, η Ελένη μαζί με τον μικρό του γιο τον Γιαννάκη, έχουν βγει στην πόρτα του σπιτιού τους και τον κοιτούν. Τρεις φορές θα γυρίσει πίσω και θα φύγει πάλι, για να αγκαλιάσει την γυναίκα και το παιδί του. Θα πάει πίσω, θα τους φιλήσει και θα φύγει. Θα γυρίσει ξανά και ξανά, εκεί στην ζωή του, στο σπιτικό του, για το οποίο τόσο αγώνα και όνειρα έκανε.

Τι δύναμη ψυχής, χρειάζεται για να μπορέσει ένας απλός άνθρωπος να αφήσει τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. Σαφέστατα μονάχα με την Χάρι του Θεού μπορούν να συμβούν αυτά, σε καμία περίπτωση ανθρωπίνως.

Αυτή η σκήνη με συγκλόνισε. Ξέρετε γιατί; Διότι φανερώνει τον μάρτυρα Γεώργιο απολύτως ανθρώπινο. Και αυτό λείπει πολλές φορές από αρκετά συναξάρια της εκκλησίας μας, που παρουσιάζουν τους αγίους, απόκοσμους, υπερφυσικούς, εξωπραγματικούς, μεγαλώντας έτσι την απόσταση από τον μέσο άνθρωπο και πιστό. Εδώ, στο βίου του Γεωργίου, τα πάντα είναι απλά, φυσιολογικά και ανθρώπινα, για αυτό και θεϊκά.

Αφού προσκύνησα το ναό του, και την ιερά εικόνα που αγιογραφήθηκε δεκατρείς ημέρες μετα την κοίμηση του, προχώρησα στο υπόλοιπο μέρος της οικίας του. Εκεί με περίμενε μια πιο μεγάλη έκπληξη. Τα ρούχα το αγίου! Τα αντικείμενα του, η ζώνη, το γιλέκο, το μπαουλάκι του, όλα σε εξοικειώνουν με την μορφή, την ανθρωπινότητα του, και σου φωνάζουν, ότι οι άγιοι ήταν άνθρωποι, απλοί, καθημερινοί, με φόβους, ελλείψεις, ανασφάλειες, όπως εσένα όπως εμένα, αλλά με πίστη και αγάπη στον Χριστό.

Όταν προσκυνάς έναν τέτοιο άγιο, τα ρούχα του, τα αντικείμενα του, είναι σαν να προσκυνάς εσένα, τον καθένα άνθρωπο, τον απλό και καθημερινό. Αισθάνεσαι ότι ο μπορείς και εσύ να ζήσεις με και για τον Χριστό έως θανάτου.

Ο ουρανός, η εμπειρία του Θεού, δεν ανήκει σε μια συγκεκριμένη ανθρωπολογικά ανώτερη φυλή ή είδος. Ούτε σε κάποιος ικανούς πνευματικούς καταφερτζήδες. Πολλώ δε μάλλον δεν έχουν την αποκλειστικότητα αυτής μόνο ρασοφόροι. Η αγιότητα δεν είναι κατάκτηση αλλά δώρο. Δωρεά προς όλους τους ανθρώπους που αγαπάνε τον Θεό, που δεν απογοητεύονται από τις πτώσεις και αστοχίες τους. Εκείνους, που δεν λατρεύουν την ψευδή «τελειότητα» τους, αλλά βιώνουν με ταπείνωση το έλεος και την αγάπη του Χριστού. Δεν απογοητεύονται γιατί δεν γοητεύονται από την δύναμη τους, ούτε καν από τις αρετές τους. Δεν πιστεύουν σε καμία ατομική αρετή τους. «Η μόνη αρετή μας είναι η αγάπη του Θεού», κι αυτή την αρετή όλοι μπορούμε να την αποκτήσουμε, αρκεί να το θελήσουμε.