Κυριακή τῆς Τυρινῆς

«Τῆς σοφίας ὁδηγέ, φρονήσεως χορηγέ, τῶν ἀφρόνων παιδευτά, καὶ πτωχῶν ὑπερασπιστά, στήριξον, συνέτισον τὴν καρδίαν μου Δέσποτα. Σὺ δίδου μοι λόγον, ὁ τοῦ Πατρός Λόγος, ἰδοὺ γὰρ τὰ χείλη μου, οὐ μὴ κωλύσω ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα» (Κοντάκιον Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς).

Ἡ Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, ἡ τέταρτη Κυριακὴ τοῦ Τριωδίου, εἶναι ἀφιερωμένη στὴν ἐκδίωξη τῶν πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ θυμόμαστε μὲ ποιὰ Θεία δόξα μᾶς προίκισε ὁ Θεός, Πατέρας καὶ Δημιουργός, κατὰ τὴν ποίησή μας καὶ πῶς ἐμεῖς διαχειριστήκαμε αὐτὴν τὴν τιμὴ μέ τήν ὁποία μᾶς περιποίησε Ἐκεῖνος. Εἰκόνα Του καὶ ὁμοίωσή Του μᾶς ἐπλασε ὁ Πλάστης, μεστοὺς τῶν ἰδιοτήτων Του μᾶς δημιούργησε ὁ Πατέρας, καὶ ἐμεῖς ὄχι ἁπλὰ παρήκοοι γίναμε, τὸν ἀρνηθήκαμε! Εὔκολα ἀφήσαμε τὸ θέλημά Του καὶ πρόθυμα πράξαμε τὸ δικό μας θέλω καὶ ὑπηρετήσαμε τὸ ἐγώ μας.

Ἀλήθεια, τὶ θὰ ἀκολουθοῦσε, ἄν, ἀντὶ τῆς ἀνεύθυνης ἀντιμετώπισης τῆς πτώσης, οἱ πρωτόπλαστοι, κι ἐμεῖς μαζί, κράζαμε:

«Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα».

Στὴν Ἁγία Γραφή, στὴν περιγραφὴ τῆς πτώσης καὶ τῆς ἔξωσης ἀπὸ τὸν παράδεισο τῆς τρυφῆς, δὲν ἀκούσθηκε οὔτε ἕνα ψέλλισμα συγγνώμης, συγχώρησης. Ἴχνος μετανοίας δὲν ἐμφανίζεται, γιατὶ ἄν ἔστω καὶ ἕνας κόκκος ἄμμου ἀπὸ μετάνοια διακρινόταν, τότε ὁ Φιλεύσπλαχνος καὶ Ἐλεήμων Πατέρας θὰ ἔκανε στὴν ἄκρη γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν πίσω τὰ παιδιά Του.

Σαρκώθηκε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός καὶ κήρυξε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐπιστροφή μας στὴν πατρικὴ γῆ, στὴν ἀληθινὴ ζωή. Μετάνοια κήρυξε ὁ Κύριος καὶ Θεός καὶ Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὥστε νὰ συν-χωρέσουμε ὅλοι στὴ Βασιλεία Του. Μετάνοια κήρυξε καὶ προσευχὴ καὶ ἀγάπη.

Πρέπει νὰ ἀλλάξουμε τώρα, ἐπιβάλλεται, κι ἄν εἶναι δυνατὸν χθές, πρέπει νὰ ἀλλάξουμε νοῦ καὶ καρδιά, πρέπει νὰ κάνουμε τὸ θέλημά Του θέλημά μας, γιατί Αὐτός, Πατέρας καὶ Δημιουργός, πονᾶ καὶ συμπονᾶ τὰ πλάσματά Του, γνωρίζει τὶ χρεῖες ἔχουνε καὶ ἁπλόχερα τὶς λύσεις δίνει.

Στὴν Κυριακὴ προσευχὴ παρακαλοῦμε: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», καὶ θερμοπαρακαλοῦμε: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, ἡ ὁποία εἶναι συνέχεια τῆς Κυριακῆς προσευχῆς, ἀκοῦμε τὸν Χριστό μας νὰ μᾶς λέει:

«Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν» (Ματθ., 6, 14-15).

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συν-χωρέσουμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐάν δὲν συγχωροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον; Πρέπει νὰ θέλουμε νὰ χωρέσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους συνανθρώπους μας στὴ Βασιλεία του, στὴν πατρική μας γῆ. Ἐὰν ὁ ἄλλος μᾶς θέλει καὶ τὸν θέλει κι αὐτὸν ὁ Πατέρας, ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν τὸν θέλουμε αὐτὸν τὸν ἄλλο, πῶς θὰ συν-χωρέσουμε μαζί του καὶ μαζί Του;

Ὅποιος δὲν συγχωρεῖ, δὲν ἀγαπᾷ οὔτε τὸν συνάνθρωπο οὔτε καὶ τὸν Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη!

«Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἑώρακε, τὸν Θεὸν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;», φωνάζει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

Γιὰ τὴν ἀγάπη στὸν ἀδελφό, στὸν πλησίον, καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη στὸν Θεό, στὸν Πατέρα, ἀγωνιζόμαστε. Γιὰ νὰ αὐξηθοῦμε στὴν ἀγάπη νηστεύουμε καὶ γινόμαστε συναγωνιστὲς μὲ τὸν συνάνθρωπο στὸν ὄμορφο αὐτὸν ἀγῶνα. Ἐὰν νηστεύουμε ἁπλὰ γιὰ νὰ νηστεύουμε, τότε ἡ νηστεία μας εἶναι ψεύτικη, ὑποκριτικὴ καὶ σκυθρωπή. Ἐὰν νηστεύουμε γιὰ νὰ αὐξήσουμε τοὺς καρποὺς τῆς ἀγάπης, τότε ἡ νηστεία μας εἶναι ἀληθινή, ὁσία καὶ εὐπρόσδεκτη.

Ἀγῶνας διαρκὴς εἶναι ἡ νηστεία γιὰ νὰ συλλέξουμε θησαυροὺς ἀληθινοὺς καὶ ἀνεξίτηλους, θησαυροὺς ποὺ μένουν αἰώνιοι καὶ ἀποθηκεύονται στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς περιμένουν γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀνοίξουμε τὶς πύλες Της.

Ἀλήθεια, ποιὸς θησαυρὸς ποὺ ἀποθηκεύθηκε πάνω στὴ γῆ συντρόφευσε τὸν συλλέκτη του στὴν αἰώνια καὶ ἀληθινὴ ζωή; Ἀπατηλοὶ καὶ ψεύτικοι εἶναι οἱ θησαυροὶ ποὺ θησαυρίζονται πάνω στὴ γῆ καὶ σαπίζουν καὶ κλέπτονται καὶ γκρεμίζονται καὶ χάνονται… Ἄχρηστοι εἶναι…

Μὲ τὸν ἀγῶνα τῆς νηστείας νὰ αὐξηθοῦμε στὴ συγχωρητικότητα, στὴν προσευχή, στὴ μετάνοια, στὴν ἀγάπη, νὰ ἀποταμιεύουμε θησαυροὺς στὴν πατρικὴ γῆ καὶ χωρὶς ποτὲ νὰ ὁλιγοψυχήσουμε, νὰ φτάσουμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βοῶντες ἤ καὶ ψελλίζοντες:

«Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα»!

π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας,

Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου πόλεως Ἰωαννίνων

Πηγή: imioanninon.gr