Γράφει ο Στάθης Σταυρόπουλος*
Ενθυμούμαι.
Πολλές φορές,
ως παιδί ενθυμείσαι πρωθύστερα πράγματα τα οποία πέπρωται να ενθυμηθείς πολύ
αργότερα ως ενήλικος. Πράγματα θραύσματα· τοιχογραφίες αποχρωματισμένες, σαν
περίκλειστες αυλίτσες με πορτοκαλιές που ό,τι εσώθη απ’ αυτές
περιμένει
θεατές σε αίθουσα μουσείου. Μ’ έναν λόγο αναμνήσεις θολές, που όμως ξέρεις ότι
απηχούν ολόφωτες εικόνες και στιγμές
τις οποίες το
πρώτον ενεθυμήθης παις. Δεν λέω έζησες, λέω ενεθυμήθης. Καθ’ ότι τα παιδιά
ενθυμούνται μυστηριωδώς πράγματα που δεν τα έχουν ζήσει ακόμα. Που πιθανόν να
μη ζήσουν ποτέ…
Τότε δεν έδινα σημασία στα Σάββατα
(ήταν μια ακόμα ημέρα σχολείου, η παιδική μου ηλικία υπήρξε πριν το πενθήμερο),
τώρα δίνω σημασία στην απουσία εκείνων που έδιναν σημασία στα Σάββατα.
Η μάνα μου τα ψυχοσάββατα άναβε
κεράκια.
Γέμιζε η επικράτεια του Θεού απ’ τα
κεράκια μιας ολόκληρης χώρας -τέσσερις πέντε πληθυσμοί παραπάνω απ’ τον
ενδημούντα, οι εκδημήσαντες Ρωμαίοι- μνημόνευε παππού Στάθη και γιαγιά
Παναγιώτα και θείο Χρήστο και Τάση και Πάνο και Νιόνιο, γορδόνι οι γενιές και
τα κεράκια…
Γυναίκες με ωραίες γάμπες μπροστά στα
εικονίσματα των Αγίων -είναι να μην τους ανάβεις κεράκι;
Το Σάββατο αυτό ψυχοσάββατο…
Μια ήσυχη λίμνη τα ψυχοσάββατα, κυρίες
και κύριοι…
*Πηγή: Εφημ. «Ελευθεροτυπία», 14/02/2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου