«Είναι γνωστή, και κάποτε
θορυβώδης, η διαμάχη ανάμεσα θρησκείας και ψυχοθεραπείας για το κατά πόσο η
δεύτερη μπαίνει και παρενοχλεί χωράφια της πρώτης, και το ανάποδο. Με τα χρόνια
οι συγκρούσεις φάνηκαν ηπιότερες, ανακαλύφθηκαν κοινά σημεία που τις
συμφιλιώνουν, ίσως και να αλληλοσυμπληρώνονται, θεωρούν μερικοί ειδικοί.
Όμως εγώ, από πείρα μου σαν επί
χρόνια αναλυόμενη και αναλύουσα συνεχίζω να θεωρώ ουσιώδεις τις διαφορές τους.
Το θέμα θανάτου ας πούμε είναι πρωταρχική πηγή φόβου και κατάθλιψης για όσους
αρνούνται την Ανάσταση, και δέος λαμπερό, με παραμυθία, για όσους την
πιστεύουν.
Η ψυχοθεραπεία σε ασκεί να
διεκδικείς θαρρετά τα δικαιώματά σου. Ενώ η θρησκεία διδάσκει το χρέος στη θέση
του δικαιώματος, την υποχώρηση στη θέση της διεκδίκησης. Η αγάπη που προτείνει
ως μοναδικό τρόπο σχέσεως είναι πράξη χωρίς απαιτήσεις, είναι μάλιστα δράση
θυσιαστική. Εν ολίγοις, είναι άλλο να επιλέγεις το ανθρωπίνως δίκαιο, και άλλο
να αγωνίζεσαι για ένα υπερβατικό έλεος».
Μάρω Βαμβουνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου