Μεγάλη Εβδομάδα

 

Τι να γράψεις για την Μεγάλη Εβδομάδα όταν η ζωή σου πνίγεται σε μια μικρή πεζότητα. Πώς να προσεγγίσεις τα Μεγάλα όταν είσαι τόσο μικρός. Πώς να μιλήσεις για την όντως χαρά(ολοκληρωμένη πρόταση ζωής) όταν φυλλομετράς δάκρυ και αίμα στο ημερολόγιο της ψυχής σου.

Αλλά όμως μήπως νιώθοντας μονάχα έτσι μπορείς να εισέλθεις στον "Νυμφώνα Του" ;

Μήπως τα άνθη του "Λειμώνα Του", τότε μόνο μπορείς να τα μυρίσεις ;

Όταν δηλαδή η δυσωδία των «παθών» σε πνίγει και συ ζητάς λίγο καθάριο οξυγόνο για την ανάσα της ψυχής σου στο δικό Του ουρανό;

Μήπως τότε μονάχα μπορείς να Τον ακολουθήσεις, όταν αισθανθείς και «μαρτυρήσεις» την αδυναμία σου, τα όρια σου, την γύμνια και την ορφάνια της καρδιάς σου;

Εν ψυχή συντετριμμένη, προσπτίπτομεν σοι, και δεόμεθα σου Σωτήρ του κόσμου. Συ γάρ ει ο Θεός των μετανοούντων (Τροπάριο Προφητείας Όρθου Μεγ. Δευτέρας).

Γιατί αυτό τελικά που θα ανοίξει την «θύρα του ουρανού» δεν θα έχει σχέση με τις αρετές μας. Ούτε με τις υπόγειες διαδρομές στα ναρκισσιστικά παιχνίδια του εγωκεντρισμού μας και ας έχουν το προφίλ της «πνευματικότητας». Το ''μυστικό του ουρανού'' είναι μια τέχνη που την γνωρίζουν μονάχα οι ταπεινοί. Εκείνοι που αρνούνται αυτό που ονομάζουμε «life style».

Είναι απλό μα θέλει ''τσακισμένο εγωισμό''.

Είναι σοφό μα θέλει να είσαι «μωρός».

Είναι για τους πιστούς μα όχι για αυτούς που κάνανε την πίστη εγγυήσεις. Είναι μια γλώσσα μυστική που δυο είδη ανθρώπων την γνωρίζουν στην ζωή , οι Άγιοι και οι πολλοί αμαρτωλοί, άλλωστε για να «φτάσεις στον παράδεισο πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης...» ή να είσαι στον προσωπικό σου «Άδη και να μην απελπίζεσαι».
 

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι γι' αυτούς που αισθάνονται ισχυροί, που ζαλίστηκαν μες στην αλαζονεία της δήθεν αρετής τους, στην δύναμη της εξουσίας τους και των «κατορθωμάτων» τους.

Δεν είναι γι' αυτούς που έμειναν πιστοί στα «έθιμα» και τις «παραδόσεις» μιας κοινωνικής συνθηκολόγησης.

Δεν έχει τίποτα να πει στους καταναλωτές της εόρτιας αγοράς, στους εραστές του μελό, σ' αυτούς που ζουν για να καταναλώνουν συναισθήματα και όχι να εκφράζουν μύχια καρδιακά αισθήματα.

Είναι όμως, για όλους εκείνους που πονούν, που σταυρώνονται καθημερινά στους Γολγοθάδες της ζωής, που τα δάκρυα έγιναν οι λέξεις, για να μιλούν τα πράγματα της ζωής τους.

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εμπειρία μιας πίστεως, είναι μια πρόταση ζωής, μια πρόσκληση προσωπικής κοινωνίας, μια ερωτική θέα του Θεού, του πάσχοντος έρωτα μας, ένα υπαρξιακό ταξίδι στο πέλαγος του Θείου ελέους.

Από τότε που πάψαμε να «μετράμε την ποιότητα της ζωής με την χαρά της Γιορτής…», να μεταμορφώνουμε τον πόνο σε προσευχή, τους καημούς και τα μεράκια της υπάρξεως μας σε τέχνη, δεν μπορούμε να βιώσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα.

Γιατί για να βιώσεις την Μεγ. Εβδομάδα πρέπει με θάρρος πνευματικό να ομολογήσεις «ότι στα δάκρυα της Μαγδαληνής είδες τα δάκρυα σου..».

π. Λίβυος