Τί ανάγκη άραγε να έχει η Παναγία από τα παρακάλια μας; Αφού είναι η Μάνα μας. Κι εμείς τα παιδιά της. Μία και μοναδική δουλειά έχει, και αυτή είναι να μας κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά της. Να μας φροντίζει και να μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια, επειδή σε κάθε βηματισμό μας εκείνη απλά θα είναι εκεί για να συντρέξει. Για να επουλώσει τα τραύματα στις κακοτοπιές και να σφουγγίξει τα δάκρυα στις λύπες και στις στεναχώριες.
Μόνο έτσι η μάνα έχει λόγο ύπαρξης στη ζωή των παιδιών της. Για να είναι παρούσα, στις καλές και στις κακές μας στιγμές. Χωρίς προαπαιτούμενα, και ειδικές προϋποθέσεις. Μόνο για να μας αγαπά. Και τότε εκείνα τα παιδιά, που θα μεγαλώσουν με τέτοια μάνα, θα περπατήσουν το δρόμο της δικής τους ζωής προσφέροντας άλλη τόσο αγάπη και ενδιαφέρον για όσους την χρειαστούν, αλλά μαζί και αυτοφροντίδα για τους ίδιους, γιατί έτσι είναι ο υγιής άνθρωπος. Ισορροπημένος ανάμεσα στον εαυτό και στον άλλο. Μακριά από τις υπερβολές και τις ακρότητες.
Μεγάλη παρηγοριά να ξέρεις πως ακόμη και όταν η μάνα μας, αυτή που μας έφερε στον κόσμο, δεν θα υπάρχει πια, η άλλη μας Μάνα, θα συνεχίσει να μας νανουρίζει μέχρι εκείνη την τελευταία μας πνοή, όπου ούτε τα χρόνια, ούτε οι ρυτίδες, ούτε τίποτα άλλο δεν θα καταφέρουν να αλλάξουν αυτή τη σχέση στοργής και φροντίδας.
Και κάπως έτσι συνεχίζει να ζει το «παιδί» που όλοι κρύβουμε μέσα μας, ακόμη κι αν εμείς νομίζουμε πως εκείνο έχει χαθεί!
π. Ιουστίνος Κεφαλούρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου