Εἶχα διαβάσει κάπου ἕναν ὁρισμό τοῦ πουριτανισμοῦ. Πουριτανός εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος ἐνοχλεῖται ἀπό τό γεγονός ὅτι αὐτή τή στιγμή κάποιοι ἄνθρωποι κάπου ἀλλοῦ χαίρονται.
Εἶναι ἕνας ἰδιόρρυθμος ὁρισμός γιατί δέν περιορίζεται στό νά πεῖ ὅτι εἶναι αὐστηρός πρός τούς ἀνθρώπους ἤ ὑποτιμάει τό σῶμα ἤ τόν ἔρωτα κ.τ.λ. ἀλλά ἀποκαλύπτει ὅτι στό βάθος της αὐτή ἡ στάση περιέχει ἕνα εἶδος μισανθρωπίας.
Ὁ Ντοστογιέφσκι λέει, διά στόματος τοῦ στάρετς Ζωσιμᾶ στούς Ἀδερφούς Καραμάζωφ, ὅτι «ὅποιος ἀγαπάει τούς ἀνθρώπους ἀγαπάει καί τή χαρά τους». Τό κριτήριο ἄν ἀγαπᾶς τούς ἀνθρώπους εἶναι νά ἀγαπᾶς καί τή χαρά τους.
~ π. Βασίλειος Θερμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου