Στην εποχή της απομάγευσης και της μαυρίλας, στη φάση που έχουμε πλέον επίγνωση πως εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχει και η μοναξιά, αυτές τις μέρες έρχεται η ποίηση να δώσει χώρο στο ακατάληπτο και στο παράξενο θαύμα, στο υπέρλογο. Να μιλήσει για την ελπίδα και το φως. Να πει «Χαράς ευαγγέλια, ο Αδάμ γίνεται καινούργιος, η Εύα ελευθερώνεται. Τι μυστήριο!» Και πώς φανερώνεται αυτό το προαιώνιο μυστήριο! Αυτό με ενδιαφέρει και δεν το προσπερνώ. Το σέβομαι και αφήνομαι στη ροή των αιώνων σιγοψάλλοντας «Χαίρε, Μαρία, ευλογημένη μητέρα της ζωής». «Χαίρε, ακτίς νοητού Ηλίου». «Χαίρε βολίς του αδύτου φέγγους». Χαίρε το ευσκιόφυλλο δέντρο. Χαίρε αστέρι που φανερώνεις τον ήλιο.
Είναι ένας Ευαγγελισμός που δεν τελειώνει με σταύρωση, αλλά με ανάσταση.
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου