Με τον τρόπο του Γιώργου Κόρδη. Αισθάνομαι ανέστιος και μοναξιά, όσο σκέπτομαι τα πλάσματα που χάθηκαν. Τα αδέλφια μας που έφυγαν ξαφνικά και άδικα. Φοιτητές που επέστρεφαν για το εαρινό εξάμηνο, τελειόφοιτοι που ήταν έτοιμοι για το πτυχίο, ερωτευμένοι που ταξίδευαν με προσμονή για το άλλο μισό τους. Και τα αναζητούν φίλοι, σύντροφοι, γονείς, γιαγιάδες, τετράποδα. Και δεν τα βρίσκουν ζωντανά αλλά άψυχα στις ράγες. Γιατί;
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου