Σύμφωνα με το ευαγγελικό
ανάγνωσμα, μια ομάδα δέκα ανθρώπων, εξουθενωμένων και ταλαιπωρημένων από τη
λέπρα, συναντούν τον Ιησού έξω από κάποιο χωριό, όπου ζούσαν απομονωμένοι από
την υπόλοιπη κοινωνία, και ζητούν από μακριά τη βοήθειά του. Ο Ιησούς ανταποκρίνεται
αμέσως στο αίτημά τους και τους στέλνει στους ιερείς, αρμόδιους σύμφωνα με τον
μωσαϊκό Νόμο, για την πιστοποίηση της θεραπείας τους.
Εμπιστευόμενοι οι λεπροί απολύτως
τη δύναμη του Ιησού, τρέχουν προς το χωριό τους, για να διαπιστώσουν στο δρόμο
ότι γιατρεύτηκαν. Γεμάτοι χαρά, οι περισσότεροι από αυτούς ξέχασαν ακόμη και
την αυτονόητη υποχρέωσή τους να πουν, έστω και ένα τυπικό, ‘‘ευχαριστώ’’ στον
ευεργέτη τους, εκτός από έναν, ο οποίος, μάλιστα, ήταν ξένος και αιρετικός.
Εντυπωσιακό το θαύμα, εντυπωσιακή
και η αγνωμοσύνη των εννιά από τους δέκα θεραπευθέντες. Εξίσου εντυπωσιακή
είναι όμως και η απομόνωση που οι άνθρωποι αυτοί βίωναν χρόνια ολόκληρα. Αν
αγανακτεί κανείς ακούγοντας για την αγνωμοσύνη που έδειξαν οι εννιά, θα πρέπει
να αναλογιστεί την τραγικότητα της κατάστασης στην οποία ζούσαν και να σκεφτεί
ότι ίσως αυτή ακριβώς η άδικη απομόνωσή τους από τους υπόλοιπους συνανθρώπους
τους τους έκανε τόσο σκληρούς. Και αν επαινεί κανείς τον ένα για την
ευγνωμοσύνη που επέδειξε, θα πρέπει να αναλογιστεί πόσο άδικες είναι συχνά οι
διάφορες κοινωνικές προκαταλήψεις που απομονώνουν τους ανθρώπους, αφού ένας
ξένος εμφανίζεται να εκφράζει πολύ αγνότερα συναισθήματα από τους ντόπιους
μόλις του δίνεται η ευκαιρία...
Μιλτιάδης Κωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου