«….ΕΙΣ ΑΙΩΝΑΣ ΑΙΩΝΩΝ»

Ἡ Σταθερότητα τῆς πίστεως πού ἔδειξε κατά τίς ἀνακρίσεις ὁ Ἅγιος νεομάρτυς Γεώργιος, καί ἡ θαυμαστή μεγαλοψυχία του κατά τήν ὥρα τοῦ βασανισμοῦ του ἀλλά καί οἱ ὀπτασίες καί τά θαύματα ἀμέσως μετά τόν θάνατό του, ὑπῆρξαν γιά τόν ταλαιπωρημένο χριστιανισμό ἡ βαθύτερη καί ἰσχυρότερη ἀνακούφιση καί παρηγοριά, ὅπως γράφει ὁ Στ. Σαλαμάγκας στίς 12 Αὐγούστου 1912 στό ἡμερολόγιό του.

Σάν ἀστραπή διαδόθηκε  ἀνά τήν  Ἤπειρο τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου καί ὁ τάφος του καί ὁ οἶκος του μεταβλήθηκαν σέ γενικό προσκύνημα ὅπου ἄπειροι ἀσθενεῖς στό σῶμα καί τήν ψυχή ζητοῦσαν τήν θεραπεία ἀλλά καί ἀντλοῦσαν θάρρος γιά τήν ταλαιπωρία τῆς ἐλεεινῆς τους ζωῆς. Τό θρησκευτικό αἴσθημα ἀναπτερώθηκε. Ἡ πίστη πρός τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τόσο βαθιά καί τόσο γενική ὥστε οἱ ἐξωμόσεις ἔκτοτε σταμάτησαν καί ὁ λαός βρῆκε ἀνακούφιση ἀπό τά βάσανα  στό μαρτύριο ἀλλά καί τά καθημερινά θαύματα τοῦ Νεομάρτυρος.

Ὁ Ἠπειρώτικος πληθυσμός ἀναθάρρησε «μᾶλλον εὔελπις» ἐπιδόθηκε στήν καλλιέργεια τῆς θρησκείας καί τῶν γραμμάτων. Τά θρανία τῶν ὀνομαστῶν σχολείων τῶν Ἰωαννίνων γέμισαν πάλι μαθητές καί οἱ σοφοί δάσκαλοι ἔδωσαν  νέα ὤθηση στήν ἑλληνική παιδεία παράλληλα μέ τήν θρησκεία τοῦ Χριστοῦ βοηθούμενοι πρός αὐτό ἀπό τά μεγάλα κληροδοτήματα τοῦ Καπλάνη καί τῶν ἀδελφῶν Ζωσιμάδων.

Ὁ Ἅγιος κι ἀπ’ ὅταν ἀκόμη ζοῦσε εἶχε κατακτήσει τίς καρδιές τῶν χριστιανῶν τῆς πρωτεύουσας τῆς Ἠπείρου, ἡ πρώτη δοκιμασία τόν ἔκανε εὐρύτατα γνωστό, ὅλοι εἶχαν μάθει τά περιστατικά καί  τίς περιπέτειες τῆς βασανισμένης του ζωῆς· ἡ ἀπρόσμενη καταδίκη, τό θάρρος μέ τό ὁποῖο ἀντιμετώπισε ἀλύγιστος μέχρι τήν τελευταία ὥρα τό θάνατο, ἡ ὕστατη ἐπίκλησή του, τό οὐράνιο φῶς πού περιέβαλε σάν φωτοστέφανο τό ἄψυχο πιά σῶμα του. Ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία πού ψάλθηκε ἀπό τρείς Μητροπολίτες, ὁ ἐνταφιασμός του δίπλα ἀπό τό Ἱερό Βῆμα τῆς Μητρόπολης, ὅλα αὐτά πού ξετυλίχθηκαν αὐτές τίς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς του καί τοῦ μαρτυρίου του εἶχαν σάν ἀποτέλεσμα ὁ ἁπλός καί ταπεινός, φτωχός, ἀγράμματος καί ἄδολος  χριστιανός – ὁ Ἅγιός τους – νά ἀνυψωθεῖ σέ ἕνα σύμβολο σέ μιά ἰδέα.

Ὁ Γεώργιος ἦταν τώρα ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγνός καί ταπεινός μεσολαβητής, πού ἡ παρέμβασή του πρός τόν Ὕψιστο δέν μποροῦσε παρά νά εἶναι ἀποτελεσματική. Οἱ χριστιανοί τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἶχαν ἀνάγκη νά στηριχτοῦν καί νά πιστέψουν. Καί πίστεψαν.

Οἱ εὐλαβείς χριστιανοί τῆς πόλης, ἔχοντας γνωρίσει ἀπό κοντά τόν Ἅγιο, μέ ἀγωνία εἶχαν παρακολουθήσει τή δίκη του καί μέ σπαραγμό ψυχῆς τό μαρτύριό του, ἀπό τήν πρώτη στιγμή κατέκλυαν τόν τόπο ὅπου εἶχε ταφεῖ τό λείψανό του καί ἄναβαν ἑκατοντάδες κεριά στό φρεσκοσκαμμένο χῶμα. Ὁ κόσμος ἄρχισε νά προσκυνᾶ  καί νά ἐπικαλεῖται μέ βαθιά πίστη τόν ἁγιασμένο ἐκεῖνο μάρτυρα καί νά προσέρχονται στόν τάφο του ἐξαιτοῦντες τήν μεσολάβησή του καί τό ἔλεός του. Πλήθαιναν ἔτσι σιγά σιγά τά ἀναθέματα καί οἱ προσφορές, καντήλια και λάδι πού  ἦταν τά πιό συνηθισμένα.

Ἡ ἀναγγελία τῶν πρώτων του θαυμάτων μεταδόθηκε τόσο γρήγορα στήν ὕπαιθρο ὥστε ἄρχισε νά μεταβάλετε σέ ἕνα ὀγκῶδες κύμα ἡ λατρεία του. Ὁ Ἅγιος εἶχε πιά καθιερωθεῖ.

«Ἔτι δέ καί χούς ἐκ τοῦ μνήματος καί ἔλαιον ἐκ τῆς κανδήλας, κομισθέντα καί ἀλλαχοῦ ὑπό ἀνθρώπων εὐλαβῶν  καί φιλοθρήσκων, συνετέλεσαν εἰς θεραπείαν δεινῶν καί ἀνιάτων παθῶν».

π. Εὐάγγελος Τσόγκας