«Η Εκκλησία που φανερώνεται και γίνεται Σώμα Χριστού…»

«Η λατρεία συγκινεί τις ψυχές των πιστών με την ιερότητα, τη μυστηριακότητα και την υπερκοσμιότητά της. Και καθετί που συμβαίνει να μπει στην τροχιά της επαυξάνεται με πολύπλοκες ερμηνείες. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι σ' αυτούς τους συμβολισμούς δε συμπεριλαμβάνεται συμβολισμός της Εκκλησίας. 
Έτσι ο λαός αγαπά να ερμηνεύει τη θεία λειτουργία σαν μια απεικόνιση της ζωής του Χριστού. Αλλά ποιος ερμηνεύει τη λατρεία ως έκφραση της ζωής της Εκκλησίας, ως την πράξη εκείνη με την οποία αυτή γίνεται, πραγματώνεται αιώνια; Ποιος βλέπει καθαρά ότι σ' αυτή την πράξη δεν είναι οι επιμέρους πτυχές της ζωής του Χριστού, που παρουσιάζονται μπροστά στη σύναξη της Εκκλησίας, αλλ’ η Εκκλησία που φανερώνεται και γίνεται σώμα, "Σώμα Χριστού"; 
Ο πιστός αγαπά τις ακολουθίες, τα σύμβολα, την όλη ατμόσφαιρα του ναού, αυτή τη γνωστή και πολύτιμη πνευματική τροφή για την ψυχή του. Αλλ' η αγάπη αυτή δε σημαίνει και σωστή κατανόηση της λατρείας, αφού σκοπός της θεωρείται μόνο η εξασφάλιση πνευματικών εμπειριών και η πνευματική τροφοδοσία. Για τα μέλη της Εκκλησίας η λατρεία έπαυσε να είναι η αυτοαποκάλυψη της Εκκλησίας…».

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, «Η Εκκλησία προσευχομένη. Εισαγωγή στη λειτουργική θεολογία», Ακρίτας, Αθήνα 1991, σ. 36.