Πλούτος σωτηρίας...

(Σχόλιο στην Κυριακή Θ' Λουκά)

Η συγχώρηση βιώνεται στην Εκκλησία, στην μυστηριακή της ζωή, στην σύναξη των προσώπων που ο ένας δέχεται τον άλλον, με ανοχή, υπομονή και κατανόηση, καθώς και υπέρβαση του δρόμου της εκδίκησης, της μνησικακίας, της αναταπόδοσης του κακού, που συνήθως μας διακατέχουν. Η συγχώρηση βιώνεται στην ελπίδα του τελευταίου “Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου”, κατά τον λόγο του ληστή στον Σταυρό. Η συγχώρηση βιώνεται στην επανεύρεση του αληθινού μας προορισμού, που είναι η αγάπη ως σταυρός και ανάσταση.

Αυτός ο πλούτος είναι πλούτος σωτηρίας. Πλούτος που υπερβαίνει την ευτυχία των υλικών πραγμάτων και των ηδονών, η οποία είναι πρόσκαιρη, διότι και εξαρτάται από τους άλλους και νικιέται από τον θάνατο. Είναι η ευτυχία, που κάνει τον όλο άνθρωπο, δηλαδή και το σώμα και την ψυχή, να νιώθει την χαρά της παρουσίας του Θεού, της αλλαγής που Αυτός φέρνει στην ζωή μας, να εκτιμάμε τα μικρά της αγάπης και να αισθανόμαστε πλούσιοι όχι από τα αγαθά και τις ηδονές αλλά από το ότι μπορούμε να μοιραζόμαστε, να προσευχόμαστε, να συνυπάρχουμε...

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

Κυριακή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη

Τὸ ἐρώτημα τοῦ νομικοῦ στὸ Χριστὸ «καὶ ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μου» ἀφορᾶ μᾶλλον ὅλους μας, ἔστω κι ἄν ἡ ἠθική μας ἐπιφάνεια δὲν ἀφήνει νὰ τὸ ψελλίσουμε, κι ἀναδεικνύεται στὶς μεγάλες κοινωνικὲς ἀνισότητες καὶ ἀδικίες, ποὺ δημιουργοῦν οἱ στυγνοὶ ληστές τοῦ βίου καὶ τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Ὅσο ἡ Πολιτεία, ἐνῶ δημιουργεῖ τὸ πρόβλημα, προσπαθεῖ, παίζοντας τὸ παιχνίδι τῶν ληστῶν, νὰ τὸ λύσει μὲ περίεργους νόμους καὶ διατάξεις, καὶ ὅσο ἡ Ἐκκλησία «ἀντιπαρέρχεται», διὰ τοῦ κοινωνικοῦ της ἔργου, τὸ πρόβλημα, τόσο τὸ ἐρώτημα «καὶ ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μας» θὰ πλανᾶται, ὄχι ὡς αἴσθηση τοῦ χρέους τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ συνάνθρωπό μας, ἀλλὰ ὡς προσπάθεια ἀποπομπῆς τῆς προσωπικῆς καὶ κοινωνικῆς μας εὐθύνης ἀπὸ τὸ δικαίωμα τοῦ καθενός ἀπέναντι στὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια...

π. Χρήστος Ζαχαράκης

Κυριακή ΙΑ' Λουκά

Δύο Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα διαβάζουμε ένα Ευαγγέλιο, σταθερά κάθε χρονιά εν όψει της γιορτής των Χριστουγέννων, το οποίο περιγράφει ένα τραπέζι, ένα κάλεσμα σε τραπέζι.

Παρουσιάζει ένα κάλεσμα σ’ ένα δείπνο. Δεν καλεί σ’ ένα μεσημεριανό τραπέζι, καλεί σ’ ένα βραδυνό τραπέζι. Έχει σημασία η διαφορά.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Δεῖπνον ἡ τοῦ Χριστοῦ κλήσις ὀνομάζεται». Το κάλεσμα του Χριστού ονομάζεται δείπνο. Και δείπνο έχει να κάνει κανείς όταν τελειώσει η ημέρα.

Η παραβολή αυτή, την οποία περιγράφει σήμερα το Ευαγγέλιο που διαβάσαμε, μας επισημαίνει ακριβώς αυτό το ουσιαστικό σημείο. Ότι το κάλεσμα στο τραπέζι γίνεται όταν ολοκληρωθεί η ημέρα. Κοντά στο νου και η γνώση, ότι η παραβολή θέλει να επισημάνει ότι το κάλεσμα στο τραπέζι του Χριστού θα είναι όταν θα βραδιάσει η ζωή μας, όταν θα κλείσει ο κύκλος της, όταν θα φτάσει στο τέρμα, όταν πια θα ’ρθει η νύχτα του θανάτου και μάλλον πριν να ’ρθει η νύχτα του θανάτου.

Το κάλεσμα λοιπόν αυτό είναι ο Χριστός ουσιαστικά...

Ο Χριστός μάς καλεί. Στο τέρμα της ζωής μας θα συναντήσουμε τον Χριστό. Μονάχα τότε; Το κάλεσμα γίνεται τότε; Όχι. Πότε γίνεται; Κάθε μέρα. Σ’ όλη τη ζωή μας. Το κάλεσμα δεν γίνεται με μια φωνή ή μ’ ένα θαύμα. Γίνεται με τις περιστάσεις, με τα γεγονότα, μ’ ένα πρόσωπο του περιβάλλοντός μας, με τις ανθρώπινες σχέσεις, με τις τύψεις ακόμα-ακόμα τις ανθρώπινες! Και μ’ αυτό ακόμα ο Θεός προσπαθεί να μας κάνει ένα κάλεσμα. Ο Χριστός προσπαθεί να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε το κάλεσμα. Αν δεν το καταλάβουμε, αν δεν αφουγκρασθούμε το κάλεσμα, αν χίλια δυο άλλα πράγματα μάς εμποδίσουν να το αφουγκρασθούμε, τα πράγματα θα μπερδευτούν...

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος 

Ζ’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ (Ἀνάσταση θυγατρός Ἰαείρου- - Θεραπεία αἱμορροούσης)

...Ένα σωρό άνθρωποι, κι αυτοί θα είχαν αρρώστιες ή θέματα ή προβλήματα, τον ακουμπούσαν κι εκείνοι, αλλά δεν θεραπεύτηκαν εκείνοι. Θεραπεύτηκε αυτή η γυναίκα. Κι ο Χριστός ξεχώρισε το δικό της ακούμπημα από των υπολοίπων. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας έχουμε την ίδια σχέση με τον Χριστό, αλλά δεν είναι όλες αυτές οι σχέσεις της ίδιας ποιότητας. Είναι προσωπικό το θέμα της πίστης, και είναι προσωπικό το θέμα της ποιότητας της πίστης του καθενός μας. Και μένα που είμαι παπάς και σας που είστε χριστιανοί, για όλους μας, ισχύει αυτό το περιστατικό. Η πίστη είναι ένα μυστήριο εσωτερικό, προσωπικό, η ποιότητα και το μέγεθος της οποίας είναι κατά περίπτωσιν προσώπου. Όλοι αυτοί τον τσαλαπατούσαν και τον έσπρωχναν, αλλά μια γυναίκα, που ίσα ακούμπησε το ρούχο του, θεραπεύτηκε.

Και ενώ περπατάνε, έρχεται κάποιος και λέει στον αρχισυνάγωγο: Η κόρη σου πέθανε! Μη ταλαιπωρείς τον δάσκαλο. Μη σκύλλε τον διδάσκαλον. Ο Χριστός βλέπει τη σύγχυση που κυρίευσε στην καρδιά του ανθρώπου και του λέει: Μη φοβού, μόνον πίστευε. Εμπιστεύσου μονάχα, μην φοβάσαι.

Και πηγαίνουν στο σπίτι, παρ’ ότι άκουσαν ότι το παιδί πέθανε, κι εκεί είχε αρχίσει ήδη ο κλαυθμός του θανάτου από τους ανθρώπους που ήταν εκεί. Και ο Χριστός τότε τους είπε: Μη κλαίτε, κοιμάται. Και περιγράφει το Ευαγγέλιο ότι άρχισαν να Τον εμπαίζουν και να γελάνε μερικοί, λέγοντας: Τι λέει αυτός τώρα, αφού το παιδάκι πέθανε!

Εμείς όμως είμαστε (υποτίθεται) χριστιανοί και λέμε το χώρο που αποθέτουμε τους νεκρούς μας «κοιμητήριο». Δηλαδή, χώρο στον οποίον οι άνθρωποι κοιμούνται μέχρι που να έρθει Αυτός, που, όπως ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, θα αναστήσει και τον καθέναν από μας, που θα ήμαστε όχι απλώς πεθαμένοι, αλλά ιχνοστοιχεία μέσα στο χώμα μέχρι να ’ρθεί η ώρα της Ανάστασης. Κοιμητήριο λέμε κι εμείς τον χώρο που αποθέτουμε τους νεκρούς μας, παρ’ ότι ήμαστε στην ίδια εποχή, που κάποιοι όμως πλέον καταγελούν του πράγματος και λένε: Άμα πεθάνει κανείς, άστα τα υπόλοιπα…

Αδελφοί μου, η αρρώστια και ο θάνατος είναι δύο οδοστρωτήρες που ισοπεδώνουν τους ανθρώπους. Τους ισοπεδώνουν βιολογικά, τους ισοπεδώνουν πριν απ’ αυτό κοινωνικά, διαλύουν κάθε είδους διάκριση. Μπροστά στην αρρώστια και στον θάνατο ο πλουσιώτερος και ο φτωχότερος, ο απλούστερος και ο διασημότερος, είναι το ίδιο. Μπροστά στην αρρώστια και στον θάνατο είμαστε όλοι το ίδιο. Δεν περνάει εκεί ούτε η κοινωνική υπόληψη και το όνομα, ούτε τα χρήματα, ούτε τα οποιαδήποτε άλλα έχουμε, που μας ξεχωρίζουν απ’ τους άλλους ανθρώπους. Η αρρώστια και ο θάνατος είναι οδοστρωτήρες.

Και μπαίνει εδώ το μυστήριο που προηγήθηκε και το οποίο είπαμε, το μυστήριο τού πόσο εμπιστεύομαι τον Θεό. Το πόσο τον εμπιστεύομαι τον Θεό...

Αρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζούχος 

Κυριακή Ζ΄ Λουκά

Του Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀφορᾶ μόνο στὰ θαύματα καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Νομίζω ὅτι ἀφορᾶ στὴν ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Στὴν περίπτωση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου βλέπουμε ἕνα παιδὶ ἤδη νεκρό. Ὅλοι τὸ γνωρίζουν. Ὑπάρχει τέτοια βεβαιότητα ὥστε ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, λέει: «Ὄχι! Αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν ἔχει πεθάνει, ἀλλὰ κοιμᾶται», ὅλοι τὸν ἀντικρούουν: «Ὄχι αὐτὸ τὸ παιδὶ ὄντως ἔχει πεθάνει». Καὶ τότε ὁ Χριστὸς μὲ ἕναν λόγο δύναμης, ἀλλὰ μὲ μιὰ πράξη ἀγάπης καλεῖ καὶ πάλι τὸ παιδὶ στὴν ἐπίγεια ζωή...

Για τη συνέχεια, πατήστε εδώ:

http://eiskopanous.blogspot.com/2016/11/blog-post_5.html

Κυριακή Στ' Λουκά...

Ο πρώην δαιμονισμένος παρεκάλεσε τον Χριστό, από κει και μετά η ζωή του να συνδυαστεί μ’ Αυτόν. Και αυτόν τον συνδυασμό της ζωής του με τον Χριστό, αυτός ο πρώην δαιμονισμένος, τον φανταζόταν ως μια υπόθεση που χτίζεται με την τοπική εγγύτητα! «Να έρχομαι κοντά Σου, να είμαι διαρκώς δίπλα Σου και θα είμαι δικός Σου».

Όμως ούτε το «κοντά», ούτε το «δίπλα» φτιάχνουν την συγγένεια και το τι είναι «δικό Σου». Άλλα θέματα απαιτούνται. Την ψυχική απόσταση δεν την δημιουργούν τα χιλιόμετρα. Μπορεί κανείς να είναι χιλιόμετρα μακρυά απ’ τον άλλον, και να τον αγαπάει ιδιαίτερα. Μπορεί να κοιμάται στο ίδιο κρεββάτι, να ζει κάτω απ’ τα ίδια κεραμίδια, όπως λέμε, και να μη θέλει να δει ο ένας τον άλλον. Όχι μονάχα σε συζυγικές σχέσεις, αλλά και σε αδελφικές σχέσεις και σε συγγενικές σχέσεις. Ο Ιούδας ήταν όλη μέρα, κάθε μέρα, δίπλα στον Χριστό, για τρία χρόνια!!

Ο Χριστός τον βάζει κι αυτόν, τον πρώην δαιμονισμένο, στη σωστή βάση και του λέει: «Όχι, δεν θα έρθεις κοντά μου. Το αν κατάλαβες ή όχι το τι έγινε, και πόσο με ακολουθείς, θα φανεί στον ιδιωτικό σου χώρο. Γύρνα στο σπίτι σου και διηγήσου στους συγγενείς σου όσα έκανε για σένα ο Θεός».

Από δω και μετά ξεκινά ένα άλλο μυστήριο. Τι σημαίνει «διηγήσου τους»; Πες τους ένα όμορφο εκπληκτικό παραμύθι; Περίγραψε με λόγια, αυτά που σου συνέβησαν; Προφανώς μια διήγηση χρειάζεται, αλλά τα πράγματα δεν εξαντλούνται σε μια διήγηση. Όταν ο Χριστός τού λέει: «Γύρνα στο σπίτι σου και διηγήσου ‘ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός’» δεν εννοεί να το περιγράψει φραστικά, εννοεί να το αφηγηθεί αλλιώτικα! Πώς αλλιώτικα; Με τον τρόπο ζωής, όχι με τα λόγια απλώς. Με το κλίμα και την ατμόσφαιρα, που δημιουργούμε. Όπως πρέπει να περιγράψω τον κόσμο του Θεού εγώ, εσείς, ο καθένας μας, όταν θα φύγουμε από δω και θα γυρίσουμε στα σπίτια μας. Θα πρέπει εκεί στο σπίτι μας να αφηγηθούμε τι έκανε για μας, εδώ στη σύναξή μας, ο Θεός. Από τι μας απάλλαξε; Σε τι μας βοήθησε; Τι αλλοίωση καλή συνέβη στη ζωή μας; Πώς πάψαμε να είμαστε γυμνοί, φρικαλέοι και τρομακτικοί για τους άλλους; Πώς καταλάβαμε ότι τα συμφέροντά μας δεν είναι στο επίπεδο το υλικό, το «γουρουνίσιο», όπως έκαναν αυτοί εκεί οι χωρικοί;

Αρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζούχος 

Θρησκευτική και αληθινή σχέση με τον Θεό

Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Β´ Κυριακής του Λουκά: Λου 6:31-36.

Μόνο μια αληθινή σχέση με τον Θεό παρέχει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να υπερβεί τον εαυτό του, να υπερβεί ακόμα και τη φύση του και να στραφεί αγαπητικά προς τον άλλον, όποιος και να είναι αυτός, ξένος, εχθρός, αμαρτωλός, αλλόπιστος. Αντίθετα, η λογική της θρησκείας στηρίζεται στην προσδοκία της ανταμοιβής από τον Θεό ανάλογα με τα έργα του καθένα. 

Κατά συνέπεια και η συμπεριφορά του θρησκευόμενου ανθρώπου προς τους συνανθρώπους του είναι ανάλογη. Όμως μια τέτοια σχέση με τον Θεό δεν διαφοροποιεί τον χριστιανό από τον μη χριστιανό: «Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν» επισημαίνει ο Χριστός...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Η υπέρβαση των κοινωνικών συμβάσεων ως προϋπόθεση της σωτηρίας

Σχόλιο στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ΙE´ Κυριακής του Λουκά: Λου 19:1-10

Ο Ιησούς είχε επίγνωση της κακής φήμης που του είχαν προσάψει οι επικριτές του, κατηγορώντας τον ως «φαγά και οινοπότη, που κάνει παρέα με τελώνες και αμαρτωλούς» (Λου 7:34). 

Όμως δεν κάνει καμία προσπάθεια να ανασκευάσει τις κατηγορίες. Αντίθετα, δείχνει να τις συντηρεί, τόσο με τη συμπεριφορά του όσο και με τη διδασκαλία του. Αν ο Ιησούς καταπατά με κάθε ευκαιρία όλες τις κοινωνικές συμβάσεις και προκαλεί τις ηθικές και θρησκευτικές ευαισθησίες των Ιουδαίων, δεν το κάνει ούτε τυχαία ούτε από αδιαφορία για τα συναισθήματα των άλλων, αλλά επειδή γνωρίζει πως μόνον μια τέτοια αντισυμβατική συμπεριφορά που φανερώνει πλήρη αποδοχή του άλλου μπορεί να ανοίξει σε κάποιον τον δρόμο προς τη σωτηρία...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Θρησκευτικοί θεσμοί και ανθρώπινη ελευθερία

Σχόλιο στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Ι´ Κυριακής του Λουκά (06/12).

Όταν ο τύπος δεν κατανοείται ως μέσο που υπενθυμίζει τις ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο και καλλιεργεί τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά γίνει σκοπός της θρησκείας, τότε εξυπηρετεί μόνον την εγωιστική ικανοποίηση του ατόμου και στην πραγματικότητα το οδηγεί μακριά από τον Θεό. Όταν εκκλησιάζεται κανείς κάθε Κυριακή, αλλά αδιαφορεί για τον συνάνθρωπό του, όταν τηρεί όλες τις νηστείες αλλά δεν έχει χαρά, τότε δεν λατρεύει τον αληθινό Θεό, αλλά γίνεται ίδιος με τους ειδωλολάτρες. Μπορεί να είναι ευσεβής άνθρωπος, αλλά χριστιανός δεν είναι. Η πραγματική λατρεία του Θεού βρίσκεται στην αγάπη, στην ελευθερία, στη θυσία. Γι’ αυτό και ο Χριστός δεν έδωσε άλλη εντολή, παρά μόνον την εντολή της αγάπης...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου