Χρόνια πολλά!

Εικόνα με τον Ευαγγελισμό από Δωδεκάορτο τέμπλου. 1779, Επτανησιακής τέχνης.

«Της Μαρίας...»

«Να εκλείψουν οι πατέρες όλων των εξουσιών και να επιστρέψει μέσα μας η ζωή, όπως το μωρό της Μαρίας...». 

Οδυσσέας Ελύτης,

«Ο Κήπος με τις Αυταπάτες».

Γεωργίου Κόρδη: «Ευαγγελισμός»

Ο Άγγελος έρχεται και η Παναγία προσμένει. Παρθένος και ξαφνιάζεται και απορεί και διαλέγεται με αυτόν με το χέρι το δεξιό. Με το άλλο τ᾽ αδράχτι της διακονίας και της υπομονής κρατεί που χτίζει την απλότητα και την καθαρότητα της καρδιάς, αυτής  που δεν προτρέχει των ενεργειών του θεού και καρτερεί. Παρθένος και απορεί... Και ο ζωγράφος ξανά και ξανά τονίζει την πλευρά αυτή. Γιατί η παρθενικότητά της στηρίζει τη βεβαιότητα μας, την πίστη μας τη σεπτή πως υποστατική η ένωση κι όχι συγκόλληση εξωτερική. Κι άρα ως υποστατική πραγματική και παντοτινή. Κι έτσι πως η σωτηρία ημών βεβαία και τελεία εστί. Εν τέλει δέχεται η Παρθένος και σκύβει την κεφαλή, δουλείας σχήμα διαδηλώνοντας με το σώμα, με το κορμί. Σκύβει βαθιά και υπηρετεί της σωτηρίας ημών το κεφάλαιο κατά το οποίο ο Λόγος, ο  υιός του Θεού υιός του ανθρώπου γίνεται και εγκαθίσταται στη μήτρα της Παρθένου και παίρνει στην υπόστασή του σάρκα και οστά και άνθρωπος γίνεται  σαν εμάς δίχως την αμαρτία του δικού μας εγωισμού. Και η εικόνα εκφαίνει τούτο το μυστήριο με τρόπο ζωγραφικό δίχως συναισθήματα πολλά και θεατρικότητα και πράγματα ρηχά. Η Παρθένος στέκει αριστερά και καρτερεί την σωτηρία που έρχεται απ' τ᾽ αλλού. Φορά πορφύρα βασιλική αυτή και προϋπαντά τον άγγελο που κινείται ναι ενεργεί όχι δικά του πράγματα, αλλά του κυρίου του τις βουλές. Για τούτο κηρύκειο κρατεί με το έμβλημα αψηλά. Τρία όμοια μαργαριτάρια, αγνά και λευκά όσα της Τριάδας τα πρόσωπα τα άγια. Και δρασκελά και φτάνει και πάντα είναι εδώ... ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΗΣ ΕΥΔΟΚΙΑΣ ΗΜΩΝ... και όλα στην εικόνα είναι στημένα με ρυθμό για να διαδηλώνουν την των πάντων ενότητα που φέρνει το γεγονός. Το γεγονός που ξεκινά την επανένωση του κτιστού  με το άκτιστο. Το γεγονός που εγκαινιάζει την των πάντων ενότητα  μέσα στην ιστορία την του ανθρώπου την τραγική όπου  άρχων  ο  θάνατος και ο χωρισμός. Όλα έρρυθμα και ενωμένα στην εικόνα του Ευαγγελισμού κι όλα στημένα κατενώπιον ημών, μπροστά από κτίσματα πλουμιστά και χαρούμενα ζωσμένα με υφάσματα λαμπρά. Όλα είναι εδώ γιατί και ΣΗΜΕΡΟΝ γίνεται το γεγονός μέσα στον λειτουργικό χωρόχρονο της ευχαριστίας εκεί και τότε που ο χρόνος και ο  τόπος ενοποιούνται και η διαίρεση παύει πια να βασιλεύει και η των πάντων ενότης κυριαρχεί.

Πηγή: http://e-theologia.blogspot.gr

Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου...

Γράφει ο Νικόλαος Καβάσιλας

«Χαίρει πριν απ' όλους ο Δημιουργός. Γιατί είναι βέβαια ευεργέτης κι από την αρχή της δημιουργίας έχει σαν έργο Του την ευεργεσία... Για την κτίση πάλι -και λέγοντας κτίση εννοώ όχι μόνο την ορατή, αλλά κι εκείνη που ξεπερνά το ανθρώπινο μάτι- τί θα μπορούσε να αποτελέση μεγαλύτερη αφορμή ευφροσύνης από το γεγονός ότι βλέπει το Δημιουργό της να έρχεται μέσα της και τον Κύριο των όλων να παίρνη θέση ανάμεσα στους δούλους; Κι αυτό όχι απογυμνώνοντας τον εαυτό Του από την εξουσία Του, αλλά προσλαμβάνοντας τον δούλο, όχι αποβάλλοντας τον πλούτο, αλλά μεταδίδοντάς τον στο φτωχό, όχι ξεπέφτοντας από τα ύψη Του, αλλά εξυψώνοντας τον ταπεινό. Αλλά χαίρει και η Παρθένος, χάρις στην οποία όλες αυτές οι δωρεές δόθηκαν στους ανθρώπους. Και χαίρει για πέντε λόγους. Πριν απ' όλα σαν άνθρωπος, που συμμετέχει, όπως όλοι, στα κοινά αγαθά. Χαίρει όμως και γιατί οι δωρεές δόθηκα σ' Αυτή και πριν και αφθονώτερα από τους άλλους, κι ακόμη περισσότερο, γιατί Αυτή είναι η αιτία που οι δωρεές δόθηκαν σ' όλους. Ο πέμπτος όμως και μεγαλύτερος λόγος για τον οποίο χαίρει η Παρθένος είναι ότι όχι απλώς δια μέσου Αυτής ο Θεός, αλλά και αυτή η ίδια, χάρις σ' εκείνα που γνώρισε και προείδε, έφερε την ανάσταση σ' όλους τους ανθρώπους».

Νικολάου Καβάσιλα, «Η Θεομήτωρ», εκδ. Αποστολικής Διακονίας, μετφρ. Παναγιώτης Νέλλας, Αθήνα 1995, σ. 121-123.

Η ερμηνεία της εικόνας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

Α) Ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Είναι ο «πρωτοστάτης άγγελος», ο αγγελιοφόρος του Θεού, που έφερε στην αγνή κόρη της Ναζαρέτ το χαρμόσυνο μήνυμα. Η στάση του σώματός του εκφράζει τη χαρά που έφερε το άγγελμά του. Παρόλο που ο αρχάγγελος βρίσκεται στο έδαφος, παρουσιάζεται με ορμή κίνησης, όπως άλλωστε μαρτυρεί το άνοιγμα των ποδιών του... Ο Γαβριήλ με το αριστερό του χέρι κρατεί σκήπτρο, που συμβολίζει τον αγγελιοφόρο και όχι κρίνο, όπως μάς έχει συνηθίσει η δυτική ζωγραφική. Το δεξί του χέρι απλώνεται με βίαιη κίνηση προς τη Θεοτόκο σε σχήμα ομιλίας. Βόα σ’ αυτήν κατά το γνωστό τροπάριο «ποιον σοι εγκώμιον προσαγάγω επάξιον; τι δε ονομάσω σε; απορώ και εξίσταμαι. Διο, ως προσετάγην (=διατάχτηκα), βοώ σοι, Χαίρε η Κεχαριτωμένη».

Β) Η Θεοτόκος. Η Μητέρα του Θεού είναι η «κεχαριτωμένη», η ευλογημένη μεταξύ των γυναικών. Η βυζαντινή εικόνα του Ευαγγελισμού την παρουσιάζει άλλοτε να κάθεται στο θρόνο της και άλλοτε όρθια. Στην περίπτωση που η Θεοτόκος εικονίζεται καθισμένη, η εικόνα υπογραμμίζει την υπεροχή της απέναντι στον αρχάγγελο. Στην Εκκλησία μας υμνούμε, ως γνωστό, τη Θεοτόκο ως «την τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ» (των αγγελικών δηλαδή ταγμάτων). Εδώ ο αγιογράφος είναι και συνεπής στο απόκρυφο κείμενο. Το Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου γράφει πως η Παναγία «πήρε την πορφύρα, κάθισε στο θρόνο της και την έγνεθε. Και κείνη τη στιγμή στάθηκε μπροστά της ένας Άγγελος». Σ’ άλλες εικόνες η Θεοτόκος είναι όρθια. Με τη στάση αυτή ακούει, κατά κάποιο τρόπο, καλύτερα το θείο μήνυμα.

Στην περίπτωση της Θεοτόκου αξίζει να μελετηθούν κυρίως τα αισθήματά της και οι σκέψεις της, ο ψυχικός της γενικά κόσμος την ώρα του Ευαγγελισμού.

Η εμφάνιση, πρώτα, του αρχαγγέλου και ο χαιρετισμός του, τάραξον τη Θεοτόκο. Το αδράχτι με το νήμα που σύμφωνα με την παράδοση (Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου) κρατούσε στο χέρι της, έπεσε από το φόβο της. Βυθίστηκε σε σκέψεις. Σκεπτόταν τη σημασία του αγγελικού χαιρετισμού. Δεν αμφιβάλλει, δεν απιστεί στη διαβεβαίωση του αρχαγγέλου ότι θα γίνει Μητέρα του Θεού, μόνο με φρόνηση ρωτάει «Πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;». Εδώ η Θεοτόκος διαφέρει από την Εύα. Εκείνη παρασύρθηκε από τον εγωισμό της και δέχτηκε ανεξέταστα όσα ο σατανάς της πρότεινε. Η Θεοτόκος, αντίθετα, στολισμένη με ταπεινοφροσύνη και υπακοή στο θέλημα του Θεού, ζητάει να μάθει με πιο τρόπο θα πραγματοποιηθούν τα λόγια του αγγελιοφόρου του Θεού. Όταν όμως ο αρχάγγελος τη διαβεβαίωσε πως όλα θα γίνονταν με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη δύναμη του Θεού (το μαρτυρούν το τμήμα του κύκλου και οι ακτίνες που εκπέμπονται από αυτό στο πάνω μέρος της εικόνας), εκείνη ολόψυχα και ανεπιφύλακτα συγκατατέθηκε, «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»... 

Ο πιστός, καθώς ατενίζει και μελετά και προσκυνεί την εικόνα του Ευαγγελισμού, γεμάτος από χαρά και ευγνωμοσύνη σιγοψάλλει «Άξιον εστίν, ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών».

Από το βιβλίο «Ο Μυστικός Κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων» (α’ τόμος) Χρήστου Γκότση, Εκδ. Αποστολική Διακονία.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Πατώντας στους παρακάτω συνδέσμους, διαβάστε κείμενα σχετικά με την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μέσα από παλαιότερες αναρτήσεις:

Στο Συναξάρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2014/03/blog-post_20.html

Γράφει ο π. Αντώνιος Πινακούλας:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2015/03/blog-post_73.html

Γράφει ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2012/03/blog-post_21.html

π. Αλέξανδρος Σμέμαν: «Ο Ευαγγελισμός»

Ευαγγελισμός! Κάποτε, αυτή ήταν μια από τις λαμπρότερες και πιο χαρμόσυνες μέρες του έτους, η γιορτή που συνειδητά, αλλά και ασυνείδητο ακόμη, συνδεόταν με μια όμορφη διαίσθηση, ένα ακτινοβόλο όραμα του κόσμου και της ζωής…

Η χαρά του Ευαγγελισμού είναι τα καλά νέα του αγγέλου, πως οι άνθρωποι βρήκαν χάρη «παρά Θεού» και πως σύντομα, πολύ σύντομα, ο Θεός θ’ αρχίσει να εκπληρώνει το μυστήριο της λυτρώσεως του κόσμου με τη βοήθεια μιας τελείως άγνωστης γυναίκας της Γαλιλαίας. Δεν υπήρξε κεραυνός, ούτε φόβος κατά την παρουσία Του, αλλά ήρθε προς αυτή με τη χαρά και την πληρότητα ενός παιδιού. Μέσω αυτής, ένα Παιδί θα γίνει τώρα Βασιλιάς: ένα Παιδί αδύναμο, ανυπεράσπιστο, που όμως όλες οι δυνάμεις του κακού θα χάσουν για πάντα τη δύναμή τους μπροστά σ’ Αυτό.

Αυτό γιορτάζουμε την ημέρα του Ευαγγελισμού και αυτός είναι ο λόγος που η εορτή υπήρξε πάντα -και είναι- τόσο χαρμόσυνη και λαμπερή…

*Από το βιβλίο «Η Παναγία», εκδόσεις «Ακρίτας».

«Ο Χριστός θέλει να γίνουμε εμείς σαν την Παναγία. Ελεύθεροι, αυθεντικοί άνθρωποι, χωρίς εξαρτήσεις».

Γράφει ο π. Αντώνιος Πινακούλας

Γιορτάζουμε τη μεγάλη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Γιορτάζουμε τη φανέρωση της μεγάλης απόφασης του Θεού, της προαιώνιας απόφασής του, να ξαναδημιουργήσει τον κόσμο και να γίνουμε εμείς όλοι ξαναδημιουργημένοι άνθρωποι και παιδιά του Θεού. Κι ενώ αυτό είναι το μεγαλύτερο έργο του Θεού, το μοναδικό γεγονός της ιστορίας των ανθρώπων,  το ευαγγέλιο δεν μας εξυμνεί αυτό. Μας λέει κάποιες λεπτομέρειες, πάρα πολύ σημαντικές, που αφορούν και αυτό το έργο του Θεού, αλλά και εμάς σε σχέση με το μυστήριο που φανερώθηκε τότε και το γιορτάζουμε σήμερα.

Μας παρουσιάζει δηλαδή το ευαγγέλιο λεπτομέρειες από την αποστολή του Αρχάγγελου Γαβριήλ σε μια κοπέλα της Παλαιστίνης, που ζούσε σε μια μικρή κωμόπολη, από την απόφαση της οποίας ο Θεός εξαρτούσε την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου. Γι’ αυτό και μας δίνει τόσες λεπτομέρειες. Έχει σημασία ο διάλογος που κάνει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ με την Μαριάμ, την Παναγία μας. Καταρχάς, τη χαιρετάει. «Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί». Η Παναγία μας ταράζεται απ’ αυτά που ακούει και διερωτάται ποιος είναι ο σκοπός αυτού του χαιρετισμού. Σε τι αποβλέπει. Ο άγγελος συνεχίζει: «Μη φοβάσαι Μαριάμ. Θα μείνεις έγκυος και θα γεννήσεις ένα παιδί που θα το ονομάσουν Ιησού. Θα είναι απόγονος του βασιλιά Δαυίδ και θα καθίσει πάνω στο θρόνο του». Εκείνη ρωτάει: «Και πώς θα γίνει αυτό, αφού εγώ δεν έχω παντρευτεί;». Κι εκείνος συνεχίζει: «Το Άγιο Πνεύμα θα έλθει. Κι αυτό που θα γεννηθεί είναι άγιο». Και μετά από αυτό, η Παναγία λέει αυτό που ξέρουμε όλοι μας: «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Είμαι η δούλη του Θεού, ας γίνουν όλα κατά την εντολή σου.

Αγαπητοί αδελφοί, έχει σημασία γιατί ο ευαγγελιστής μας αναφέρει λεπτομερώς αυτόν το διάλογο. Εγώ σας τα είπα εν περιλήψει. Έχει τεράστια σημασία, γι’ αυτό και μας τα αναφέρει. Βλέπετε πώς αντιδρά η Παναγία σε αυτό το μήνυμα του Θεού. Καταρχήν, ερευνά περί τίνος πρόκειται. Στη συνέχεια, το εξετάζει με βάση τη δική μας λογική και την ανθρώπινη φύση. Δύο πράγματα που τα ξέρουμε όλοι μας. Που τα καταλαβαίνουμε όλοι μας. Που τα ζούμε στην καθημερινότητά μας. Πώς σκεπτόμαστε και ποια είναι η φύση μας. Πώς είναι δυνατόν να γεννηθεί ένας άνθρωπος, αν ένα ζευγάρι δεν έχει σεξουαλική ζωή και αν οι σύζυγοι δεν ζούνε μαζί; Είναι δυνατόν να γίνει αυτό; Η Παναγία ρωτάει τα απλούστερα των πραγμάτων. Αυτά που ξέρουμε όλοι μας. Κι όταν ακούει ότι αυτό θα γίνει με την παρουσία και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, παραιτείται από όλα αυτά. Γιατί ήδη μπαίνουμε σε έναν άλλο κόσμο. Κι η Παναγία το ξέρει αυτό πάρα πολύ καλά. Και απαντάει: «Ιδού η δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου».

Γι’  αυτό τώρα πρέπει να προσέξουμε δύο πράγματα. Πώς ενεργεί ο Θεός και γιατί ενεργεί ο Θεός έτσι. Ο Θεός είναι παντοδύναμος. Θα μπορούσε να γεννηθεί, να κινήσει το οποιοδήποτε πλάσμα του, την οποιαδήποτε γυναίκα. Και να πάρει σώμα, να δανειστεί από εκεί τη σάρκα του, όπως λένε τα βιβλία μας. Αλλά δεν θέλει να γεννηθεί έτσι. Θέλει να γεννηθεί με σώμα, με ψυχή, με βούληση, με επιθυμίες και συναισθήματα. Κι αυτό για να γίνει, πρέπει να ανταποκριθεί ένα άλλο πλάσμα, μια γυναίκα. Ούτως ώστε εκείνος να γεννηθεί σαν άνθρωπος όπως όλοι οι άνθρωποι, χωρίς να του λείπει τίποτε. Κι αυτό να γίνει με τη δική της απόφαση, με τη δική της θέληση. Για να μη γεννηθεί ο Θεός στον κόσμο σαν άνθρωπος ανάπηρος, χωρίς όλα όσα έχουμε όλοι μας. Γιατί για να έχουμε όλοι μας αυτά που έχουμε, το ήθελαν οι γονείς μας, το πήραν απόφαση, αλλιώς δεν γίνεται, δεν μπορεί να συμβεί. Κι έτσι λοιπόν θέλει να γεννηθεί ο Θεός στον κόσμο. Και θέλει από μας να ανταποκρινόμαστε σε εκείνον με όλα όσα έχουμε δικά μας. Και με το σώμα μας και με την ψυχή μας και με τη βούλησή μας και με τη λογική μας και με τα συναισθήματά μας και με τις επιθυμίες μας. Έτσι θέλει ο Θεός. Γι’ αυτό και εμφανίζονται όλα αυτά στην Παναγία. Έτσι ήταν να γίνει. Γιατί ο Θεός έτσι ήθελε. Και περίμενε να έρθει αυτή η ώρα που ένας άνθρωπος θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο κάλεσμά του. Αλλά εμείς βλέπουμε μέσα από αυτά πώς ενεργεί ο Θεός. Δεν ενεργεί δηλαδή με τη δύναμή του, ούτως ώστε να σπρώξει ένα άλλο πλάσμα σε αυτό που θέλει εκείνος. Αλλά μόνο με τη συγκατάθεσή του. Πρέπει και το πλάσμα αυτό να αποφασίσει. Με το μυαλό του και με τη σκέψη του.

Αγαπητοί αδελφοί, υπάρχει ένα περίεργο σε αυτή τη συνάντηση του Αρχάγγελου με την Παναγία, που ενώ τα ακούμε συνέχεια στην Εκκλησία, μας ξεφεύγει και δεν το προσέχουμε. Αν συγκρίνουμε δηλαδή το γεγονός αυτό της παρουσίας του αγγέλου και της συζήτησης που κάνει με την Παναγία, αυτό συμβαίνει και με άλλα πρόσωπα μέσα στην ιστορία των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό. Και με τον Αβραάμ μίλησε ο Θεός και με τον Μωυσή μίλησε και με τόσους άλλους αγίους. Αυτό στο οποίο ξεχωρίζει η συνάντηση του αγγέλου με την Παναγία είναι ότι η Παναγία σε καμία στιγμή αυτού του διαλόγου δεν εκφράζει αδυναμία, δεν παρακαλεί τον Θεό να την αξιώσει να γίνει αυτό. Θυμόσαστε ότι μιλάει με τον Αβραάμ κι ο Αβραάμ λέει ότι είναι γη και στάχτη. Μιλάει με τον Μωυσή κι εκείνος λέει ότι είναι αδύνατον να αναλάβει αυτό που του λέει. Μιλάει με τον Ησαΐα κι εκείνος λέει ότι εγώ είμαι ένας αμαρτωλός μέσα σε αμαρτωλούς κοκ. Ο ίδιος ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος που, κατά τα λόγια του Χριστού, ήταν ο μεγαλύτερος προφήτης κι ο αγιότερος

Κι αυτά όλα, για μας τι σημαίνουν; Σημαίνουν πάρα πολλά πράγματα. Πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτό που φανερώνεται σήμερα; Σ’ αυτό που δημιούργησε ο Θεός που έγινε άνθρωπος και ήρθε στον κόσμο και συγκρότησε την Εκκλησία του κι εμείς είμαστε τα μέλη της, μέλη αυτού του Σώματος του Χριστού, ο διάλογος αυτός φανερώνει τι θέλει ο Θεός από μας. Και τι μας αξιώνει ο Χριστός να γίνουμε. Θέλει να γίνουμε σαν την Παναγία και μας αξιώνει με τον τρόπο που ήρθε στον κόσμο. Γι’ αυτό έγινε άνθρωπος, για να γίνουμε εμείς σαν την Παναγία. Ελεύθεροι, αυθεντικοί άνθρωποι, χωρίς εξαρτήσεις. Αυτό συμβαίνει στην Παναγία. Χωρίς εσωτερικές εξαρτήσεις. Ποιες είναι αυτές; Λέει ο άγιος Ιωάννης, ο Απόστολος και ευαγγελιστής, ότι «προσέχετε αδελφοί την καρδιά σας. Μήπως εκείνη σας κατηγορεί; Αν σας κατηγορεί, δεν είστε καθαροί μπροστά στον Θεό». Η Παναγία δεν είχε την καρδιά της να την κατηγορεί μπροστά στον Θεό. Οι λογισμοί της, οι σκέψεις της, οι επιθυμίες της, τα συναισθήματά της, ήταν εκείνα που ήθελε ο Θεός. Δεν υπήρχε διχασμός μέσα της και αντίφαση. Λέει αλλού ο Απ. Παύλος ότι οι άνθρωποι ζούμε συνέχεια σε μια εσωτερική σύγκρουση. «Των διαλογισμών ημών κατηγορούντων ή απολογουμένων». Συνεχώς δεχόμαστε σκέψεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε ένοχοι και κατηγορούμεθα. Από την άλλη, απολογούμαστε. Κι αυτό γίνεται μέχρι να έρθει η χάρις του Θεού και να μας ελευθερώσει. Αυτό ήρθε λοιπόν να κάνει ο Χριστός. Να μας δείξει σαν την Παναγία. Να φανερώσει το μυστήριο της παρουσίας της χάρης του Θεού ανάμεσά μας. Αυτό λοιπόν ζητούσε από μας, γι’  αυτό έχει σημασία, και μας το χαρίζει αυτό. Γι’ αυτό γίνεται άνθρωπος, γι’ αυτό γίνεται η Εκκλησία, γι’ αυτό εμείς πορευόμαστε μαζί της.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Tω αυτώ μηνί KE΄, ο Eυαγγελισμός της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Aειπαρθένου Mαρίας.

Ήγγειλεν Yιόν Άγγελος τη Παρθένω,

Πατρός μεγίστης Άγγελον βουλής μέγαν.

Γήθεο τη Mαρίη έφατ’ Άγγελος εικάδι πέμπτη.

O φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός, ο πάντοτε φροντίζων διά το γένος των ανθρώπων ως Πατήρ φιλόστοργος, θεωρών το πλάσμα των χειρών αυτού, οπού κατετυραννείτο από τον Διάβολον, και κατεσύρετο εις τα πάθη της ατιμίας, και εις την ειδωλολατρείαν υπέκειτο, ηθέλησε να αποστείλη τον Yιόν του τον μονογενή, τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, διά να λυτρώση αυτό από τας χείρας του Διαβόλου. Eπειδή δε ηθέλησε να μη ηξεύρη το μυστήριον τούτο, όχι μόνον ο Σατανάς, αλλ’ ουδέ αυταί αι Oυράνιαι Δυνάμεις, διά τούτο ενεπιστεύθη το μυστήριον αυτό εις ένα Aρχάγγελον, ήτοι εις τον ενδοξότατον Γαβριήλ. Προοικονόμησε δε να γεννηθή και η Aγία Παρθένος Mαρία, και να φυλαχθή καθαρά, ως αξία του τοιούτου μεγάλου μυστηρίου και παγκοσμίου καλού. Όθεν ελθών ο Άγγελος εις πόλιν Nαζαρέτ, είπεν αυτή· «Xαίρε κεχαριτωμένη, ο Kύριος μετά σου». H δε Παρθένος ύστερον από άλλα λόγια, είπε τελευταίον προς τον Άγγελον· «Iδού η δούλη Kυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Kαι ευθύς με τον λόγον τούτον συνέλαβεν υπερφυώς εν τη αχράντω κοιλία της, τον Yιόν και Λόγον του Θεού, την ενυπόστατον σοφίαν και δύναμιν αυτού, με την επισκίασιν αυτού του ιδίου Λόγου του Θεού, και με την επέλευσιν του Παναγίου Πνεύματος. Aπό τότε λοιπόν ετελέσθησαν οικονομικώς άπαντα τα μυστήρια του Θεού Λόγου διά την ημετέραν σωτηρίαν και απολύτρωσιν...

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005).

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου - Αφιέρωμα

Κάντε κλικ στους παρακάτω συνδέσμους και διαβάστε...

«Της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον»:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2011/03/blog-post_1364.html

Ευαγγελισμός:
http://eiskopanous.blogspot.gr/2009/03/blog-post_23.html

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου:

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2007/12_2007.pdf

Του Ευαγγελισμού:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2012/03/blog-post_21.html