Η Εκκλησία τα χωράει όλα...

Μεγάλωσα εντός της Ορθόδοξης ενορίας, γεννήθηκε μέσα σε αυτή, δεν θυμάμαι πότε τον εαυτό μου εκτός. Είναι δύσκολο να μιλάς σε νέους ανθρώπους, κυρίως, και να προσπαθείς να τους περιγράψεις μια πραγματικότητα, η οποία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Τα τελευταία χρόνια δεν κάνουμε τίποτα άλλο στον χώρο της θεολογίας παρά απολογούμαστε για ότι διαβάζουμε στις εφημερίδες, βλέπουμε στις τηλεοράσεις και ακούμε στα ραδιόφωνα. Και αυτές τις μέρες βομβαρδίστηκε η ηλεκτρονική και έντυπη

Θα μου πείτε: "είναι αυτή η Εκκλησία;" Είναι και αυτή η Εκκλησία. Εγώ δεν θα πω αυτό που λένε ότι αυτή δεν είναι Εκκλησία. Η Εκκλησία τα χωράει όλα, άρα χωράει και όλα αυτά τα τραύματα. Γιατί πρέπει να πάμε σε μια εξιδανίκευση, να χάσουμε τον ιστορικό μας ορίζοντα και να περιγράψουμε ως Εκκλησία το μη πραγματικό, μια ιδανική πραγματικότητα η οποία, κατά την άποψή μου, δεν υπήρξε ποτέ; Ούτε να κάνουμε το λάθος να επιστρέψουμε στο παρελθόν και να ισχυριζόμαστε ότι το παρελθόν υπήρξε καλύτερο από το παρόν. Αυτές είναι ανοησίες. Κανένα παρελθόν δεν υπήρξε καλύτερο. Η πρώτη κοινότητα των μαθητών είχε μέσα της έναν Ιούδα! Είχε μέσα της την αλλοτρίωση. Η αλλοτρίωση έχει γραφεί στην έρευνα ότι ξεκινάει τον 14ο, 15ο αιώνα. Όχι! Από τον 1ο αιώνα ξεκινάει. Από την πρώτη μέρα. Και είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό διότι η Εκκλησία είναι μια ζωντανή πραγματικότητα, η οποία πορεύεται μέσα στην ιστορία, τη διασχίζει ως πρόσωπο -Χριστός- ένα πρόσωπο το οποίο βρίσκεται πάντοτε σε διάλογο και σχέση και αυτός ο διάλογος και αυτή η σχέση δημιουργούν τα φαινόμενα της αλλοτρίωσης, της προδοσίας του κοινού σώματος.

Χρυσόστομος Σταμούλης, "Αγαπητικός Έρως", στο: Επιμέλεια Έκδοσης: π. Βασίλειος Αργυριάδης, Η ομορφιά του άλλου, Έκδοσις Εν Πλω, Αθήνα 2019, σελ. 93-94.