[...] Ο ταπεινός και άγιος, ο πλήρης Πνεύματος Αγίου, εκπέμπει ευλογία παρακλήσεως που τρέφει τον άνθρωπο, είτε ο άγιος μιλά, είτε σιωπά· είτε ζη, είτε είναι απ' αιώνων κεκοιμημένος. Μπαίνει στην καρδιά του κόσμου απρόσκλητος και καλοδεχούμενος, γιατί δεν πιάνει χώρο, ως ανύπαρκτος· μόνο εκπέμπει μια ευωδία που λέει ότι ο θάνατος τεθανάτωται. Μιλά η γράφει κάτι ως πεθαμένος και μεταδίδει στους θνητούς το μήνυμα ότι δεν υπάρχει θάνατος.
Όταν ψηθή στον φούρνο το ψωμί, μυρίζει όλη η γειτονιά, πριν το ξεφουρνίσης. Η ευγνωμοσύνη του τεταπεινωμένου ευωδιάζει την οικουμένη. Ο άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, όταν έψαλλε, ημέρευε με τη μελωδία του τους τράγους της περιοχής της Λαύρας. Και ο άγιος Ελευθέριος, όταν μελετούσε τα λόγια του Θεού, ημέρευε με την παρουσία του τα θηρία του βουνού.
Οι άγιοι και αληθινοί, με τον λόγο και το έργο τους, εξομολογούνται τον πόνο και τον αγώνα τους. Αφήνουν τον άλλο ελεύθερο. Και αυτός μένει, χωρίς να το θέλει, κοντά τους. Ένας πονεμένος και ώριμος αποκτά ήθος ανθρωπιάς που αιμορραγεί. Αυτό προκαλεί βουβό αναφιλητό σε όποιο τον πλησιάζει. Μένει όμως μαζί του, γιατί ανοίγει δρόμους ελευθερίας και παρακλήσεως [...]
Στη χάρι της ταπεινώσεως βρίσκεται η αριστοκρατία του Πνεύματος. Τότε ο άνθρωπος γίνεται οικουμενικός και ουράνιος. Πέρα από γλώσσες και δοξασίες πολιτισμών, η χάρι της ταπεινώσεως, όπου υπάρχει, κάνει εκείνο τον άνθρωπο και τον τόπο του σημείο έλξεως και πηγή ακτινοβολίας.
Ο Αββάς Ισαάκ διά της ταπεινώσεως, ως άνθρωπος ουκ ελθών εις το είναι, φτάνει στην ευρυχωρία της ανυπαρξίας. Και διά της αγάπης βρίσκεται παντού, ως παρουσία θείας ελεημοσύνης. Δεν έχει σημασία τι άκουγαν με τα σωματικά τους αυτιά αυτοί που ζούσαν μαζί με τον Αββά στη Συρία. Αλλά σημασία έχει αυτό που ακούγεται στην οικουμένη αφού ο Άγιος σιώπησε. Η φωνή του ακούγεται ευκρινέστερα διά της σιωπής. Και η ευλογία της αγιότητος του απλώνεται δραστικώτερα διά της σωματικής του απουσίας. [...]
Ένας άγιος, διά της παρουσίας του, σου ανοίγει δρόμους ελευθερίας και ανόδου. Ένας απλός διανοούμενος σου σχολιάζει την επικαιρότητα παίζοντας με λέξεις και φράσεις, όντας ο ίδιος αδιαμαρτύρητα υποταγμένος στην κυριαρχία της φθοράς και του θανάτου. Είναι ως άνθρωπος μη έχων ελπίδα. 'Η ως αεροδρόμιο που δεν έχει διάδρομο απογειώσεως. Η άνοδος των ταπεινών δεν είναι κατόρθωμα των αρετών τους αλλά δωρεά του Θεού Λόγου ος ουκ απέστη πάντα ποιών, έως ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγε.
Αρχιμ. Βασιλείου (προηγουμένου Ιεράς μονής Ιβήρων),
Αποτυπώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου