«Προς την απόλυτη αγάπη…»

«Η νηπτική παράδοση μας μιλάει για μια "κατάσταση", κατά την οποία ο άνθρωπος αισθάνεται να τον "πλησιάζει" ο Θεός και να "ενώνεται" μαζί του. Μια κατάσταση "άφατης " χαράς. Αυτή η κατάσταση συνοδεύει τη μετάβαση από τον φυσικό στον προσωπικό κι από κει στον θείο έρωτα. Προκύπτει από την καλλιέργεια της ροπής προς την απόλυτη αγάπη, που βιώνεται ως το θετικό περιεχόμενο της ροπής του ανθρώπου προς την απόλυτη ελευθερία. 

Η καλλιέργεια της ροπής αυτής, προκαλώντας την "κένωση" της ψυχής από κάθε εγωκεντρισμό, δημιουργεί μεταξύ άλλων, το συναίσθημα της υπέρβασης του φόβου του θανάτου ("η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον"). Στο συναίσθημα μάλιστα της ψυχικής υπέρβασης του θανάτου θεμελιώνεται υπαρξιακά - εμπειρικά και η χριστιανική πίστη - ελπίδα στη σωματική ολοκλήρωση αυτής της υπέρβασης: την ανάσταση».

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, «Η έκλειψη του υποκειμένου. Η κρίση της νεωτερικότητας και η ελληνική παράδοση», εκδ. «Δόμος», Αθήνα 1996, σσ. 111-112.