Ἀλλὰ καὶ τῆς ξηρανθείσης συκῆς ἡ ἱστορία ἔπρεπε νὰ παραδειγματίσῃ πάντας ἡμᾶς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἂν ὄχι ὅπως «ποιήσωμεν καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας», τοὐλάχιστον, ὅπως προσεκτικώτερον καὶ εὐλαβέστερον δρέπωμεν τὰ σεμνοπρεπέστατα ἄνθη τῆς ἱερᾶς λατρείας ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Τῷ ὄντι δὲ ἂν ὑπάρχῃ τι λυπηρότερον, τολμῶ εἰπεῖν, τῆς ἄκρας περὶ τὰ θρησκευτικὰ πράγματα ψυχρότητος, ἥτις ἐπικρατεῖ ἐν Ἀθήναις, τοῦτο εἶναι ἡ ἐπίπλαστος καὶ τυπικὴ εὐλάβεια, ἡ ἄνευ τάξεως καὶ κόσμου συρροὴ πολλοῦ πλήθους εἰς τοὺς ἱεροὺς ναούς, κατὰ τὴν ἑβδομάδα ταύτην καὶ μόνην, ἥτις ἔμεινεν ὡς μόνη ὀρθὴ διαμαρτύρησις καὶ ἀντίφασις ἅμα τῆς διαγωγῆς ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν λεγομένων. Τὸ κατ᾿ ἐμέ, λογικωτέρους θεωρῶ τοὺς libres penseurs ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ, τοὺς διαρρήξαντας ἁπλῶς καὶ καθαρῶς πᾶσαν μετὰ τῆς Ἐκκλησίας σχέσιν καὶ συνάφειαν, ἢ ἡμᾶς αὐτούς, οἵτινες ἐξακολουθοῦμεν νὰ πιθηκίζωμεν τὰ τῆς χριστιανικῆς λατρείας ἄνευ πίστεως καὶ χρηστοῦ συνειδότος...
Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου