«Θα έλεγα λοιπόν, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ότι σ’ ένα κόσμο που αναζητά εναγώνια την ασφάλεια και την μονιμότητα, ο Χριστός χρόνια πολλά πριν τον Ilya Prigogine, τον εισηγητή του επιστημονικού τέλους της βεβαιότητας, φέρνει και αποκαλύπτει ως μόνη αλήθεια ένα άλλο ήθος, “Έναν άλλο τρόπο”, αυτόν της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας. Τον ανοιχτό δρόμο μιας μόνιμης σχοινοβασίας, μιας ταπεινής ασκητικής, που αποκαλύπτει την αγιότητα ως “μέτρον σεσαλευμένον και υπερεκχυνόμενον...”. Τον περίπατον “παρα θιν’ αλός” εκεί όπου “το θαλασσινό αεράκι” επέτρεπε στο νέο της διήγησης του “κυρ Νίκου,” να έχει κάποια, έστω αμυδρά αντίληψη της στολής, που βαπτισθείς εν Χριστώ ντύθηκε χάρισμα, ώστε να παρηγοριέται πως δεν τριγυρνά εντελώς εν τω κόσμω κατάγυμνος. Αυτό κιόλας ήταν μια απαρχή βεβαιότητας, ότι μπορεί να ελπίζει, παρά τη βαθιά εισχώρηση στη σάρκα του του θανάτου…».
Από το βιβλίο του Χρυσόστομου Σταμούλη «Ώσπερ ξένος και αλήτης ή Σάρκωση: η μετανάστευση της αγάπης», εκδ. «Ακρίτας».
Στον πρόλογο του βιβλίου ο Μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος αναφέρει:
«Μια σημαντική προσέγγιση του φαινομένου της "μετανάστευσης" με θεολογικά κριτήρια, από έναν νέο θεολόγο και ευαισθητοποιημένο άνθρωπο που δίνει την δικό του αγώνα στα έδρανα της ακαδημαϊκής Θεολογίας.
Το κείμενο αυτό είναι μια κραυγή αγωνίας, μια προσπάθεια αφύπνισης της κατ’ αυτάς υπνώττουσας χριστιανικής, ορθόδοξης, συνείδησης μας. Για να μην είναι οι χριστιανοί εκείνοι που δεν σέβονται την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του άλλου, αλλά εκείνοι που εγείρονται από τους τάφους της κοινωνικής αδικίας, εκείνοι που βλέπουν τους ανθρώπους αναστάσιμα, δηλαδή ως ευκαιρία και όχι ως απειλή, ως συνοδοιπόρους, και όχι ως αντιπάλους, ως συντρόφους και όχι ως εχθρούς».
Από το βιβλίο του Χρυσόστομου Σταμούλη «Ώσπερ ξένος και αλήτης ή Σάρκωση: η μετανάστευση της αγάπης», εκδ. «Ακρίτας».
Στον πρόλογο του βιβλίου ο Μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος αναφέρει:
«Μια σημαντική προσέγγιση του φαινομένου της "μετανάστευσης" με θεολογικά κριτήρια, από έναν νέο θεολόγο και ευαισθητοποιημένο άνθρωπο που δίνει την δικό του αγώνα στα έδρανα της ακαδημαϊκής Θεολογίας.
Το κείμενο αυτό είναι μια κραυγή αγωνίας, μια προσπάθεια αφύπνισης της κατ’ αυτάς υπνώττουσας χριστιανικής, ορθόδοξης, συνείδησης μας. Για να μην είναι οι χριστιανοί εκείνοι που δεν σέβονται την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του άλλου, αλλά εκείνοι που εγείρονται από τους τάφους της κοινωνικής αδικίας, εκείνοι που βλέπουν τους ανθρώπους αναστάσιμα, δηλαδή ως ευκαιρία και όχι ως απειλή, ως συνοδοιπόρους, και όχι ως αντιπάλους, ως συντρόφους και όχι ως εχθρούς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου