«Αχ! Το κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου, σαν λίμνη, με νούφαρα τους καλοπλυμένους άσπρους τάφους. Να κλαιν οι ζωντανοί τους πεθαμένους, με πρόσωπα λευκά σαν πάγο, κι οι πεθαμένοι από ψηλά, πάνω στα δέντρα, πάνω σε μικρές περισπωμένες του αέρα, ευτυχείς, διάφανοι, αλμυροί από των άλλων τα δάκρυα, με θερμοκρασία απαλή σαν τη ματιά τους…
Ένας οριακός τόπος, όπου το παρελθόν και το παρόν των ανθρώπων αναμετρούν κάθε βράδυ, την ώρα που κλείνει η μεγάλη σιδερένια πόρτα, το μυθικό τους περιεχόμενο».
Άννα Δερέκα,
«Η Μεγάλη Τοιχογραφία στο κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου».
(Από το βιβλίο «Στάσις Άγιος Νικόλαος»)
Ένας οριακός τόπος, όπου το παρελθόν και το παρόν των ανθρώπων αναμετρούν κάθε βράδυ, την ώρα που κλείνει η μεγάλη σιδερένια πόρτα, το μυθικό τους περιεχόμενο».
Άννα Δερέκα,
«Η Μεγάλη Τοιχογραφία στο κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου».
(Από το βιβλίο «Στάσις Άγιος Νικόλαος»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου