«...Καθώς ο Τελώνης στεκόταν στο κατώφλι ήξερε ότι ανήκε στο βασίλειο του κακού και δεν είχε πρόσβαση στο χώρο του Θεού. Ωστόσο, ένιωθε τη διαφορά, ένιωθε τρόμο για τον εαυτό του και μία λατρευτική στάση γεννιόταν μέσα του απέναντι στον θεϊκό αυτό χώρο. Έτυπτε το στήθος του και ζητούσε έλεος, επειδή για τίποτε άλλο δεν μπορούσε να ελπίζει ούτε σε τίποτε άλλο να υπολογίζει…
Η παραβολή είναι σαφής: εκείνος που ήρθε και στάθηκε συντετριμμένος, γεμάτος ντροπή για τον εαυτό του, γνωρίζοντας ότι είναι ανάξιος να μπει στον ιερό αυτό χώρο, επιστρέφει στον οίκο του συγχωρημένος, αγαπώμενος, συνοδευόμενος ουσιαστικά από τον ίδιο το Θεό…».
Anthony Bloom,
«Στο φως της κρίσης του Θεού»
(Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση)
Η παραβολή είναι σαφής: εκείνος που ήρθε και στάθηκε συντετριμμένος, γεμάτος ντροπή για τον εαυτό του, γνωρίζοντας ότι είναι ανάξιος να μπει στον ιερό αυτό χώρο, επιστρέφει στον οίκο του συγχωρημένος, αγαπώμενος, συνοδευόμενος ουσιαστικά από τον ίδιο το Θεό…».
Anthony Bloom,
«Στο φως της κρίσης του Θεού»
(Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου