«Tο μεγαλείο της υιότητας»

Η περιγραφή του Ευαγγελίου είναι λιτή και σε τόνους χαμηλούς: Ο υιός απορρίπτει άσπλαχνα τον πατέρα του και προετοιμάζει την αναχώρησή του στη μακρινή χώρα…

Ο νεαρός φεύγει. Φεύγει για την ξένη χώρα που δεν ανήκει στον Θεό, που έχει απορρίψει τον Θεό, τον έχει αποκηρύξει, μια χώρα που δεν έχει χώρο γι’ Αυτόν. Και ζει σύμφωνα με την επιθυμία της καρδιάς του. Μέχρι που έρχεται η πείνα…

Από μακριά, ο Πατέρας τον βλέπει να έρχεται. Δεν περιμένει αξιοπρεπώς να έρθει εκείνος να πέσει στα πόδια του και να παραδεχτεί το λάθος του. Τρέχει ο ίδιος προς αυτόν και τον αγκαλιάζει… Απαιτεί από αυτόν, όπως και ο Θεός απαιτεί από μας, να γνωρίζουμε και να ανεβαίνουμε στο επίπεδο της ανθρώπινης μεγαλοσύνης μας: τα παιδιά του Ζωντανού Θεού καλούνται να γίνονται θείας φύσεως κοινωνοί…

Να λοιπόν τι μας λέει η παραβολή, να τι πρέπει να σκεφτούμε: Πεινάμε αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο σπίτι μας, σ’ Εκείνον που Μόνος μας αγαπά και ο Οποίος, παρότι μας βλέπει πεσμένους, εξακολουθεί να απαιτεί από μας το μεγαλείο της υιότητας…

Anthony Bloom,
«Στο φως της κρίσης του Θεού»
(Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση)