Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Αρμενίσαμε στα πέλαγα...



Με εξαιρετική επιτυχία και με την παρουσία πλήθος κόσμου, που γέμισε την αίθουσα «Βασίλειος Πυρσινέλλας» του Πνευματικού Κέντρου της πόλης μας, πραγματοποιήθηκε χτες βράδυ μια συναυλία αφιερωμένη στα τραγούδια του συνθέτη Μάνου Λοΐζου με το στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο, που παρουσίασαν τα παιδιά της χορωδίας και της ορχήστρας του Πνευματικού Κέντρου Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους».


Στην εκδήλωση έδωσε το παρόν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάξιμος, ο οποίος μιλώντας, στο κλείσιμο της συναυλίας, αφού συνεχάρη όσους εργάστηκαν για το αποτέλεσμα, αναφέρθηκε στην προσωπική του ενασχόληση με τη μουσική, αλλά και στη γνωριμία του με το στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο, τονίζοντας με έμφαση πως η Εκκλησία στηρίζει και ενθαρρύνει κάθε μορφή τέχνης που ψυχαγωγεί και καλλιεργεί τον άνθρωπο.



Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

«Κι αρμενίζαμε στα πέλαγα…»



Μια μουσική εκδήλωση αφιερωμένη στα τραγούδια του συνθέτη Μάνου Λοΐζου με το στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τίτλο «Κι αρμενίζαμε στα πέλαγα…», θα παρουσιάσουν τα παιδιά της χορωδίας και της ορχήστρας του Πνευματικού Κέντρου Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», τη Δευτέρα 30 Μαΐου στις οχτώ το βράδυ, στην αίθουσα «Βασίλειος Πυρσινέλλας» του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιωαννιτών.

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για την επικείμενη Πανορθόδοξη Σύνοδο*



«Η Σύνοδος της Κρήτης είναι ένα ιστορικό και συνάμα καθοριστικό εκκλησιαστικό γεγονός. Η οικουμένη περιμένει από εμάς την μαρτυρία της ενότητάς μας. Το κοινόν ποτήριον, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, θα είναι αυτό που πάντοτε θα μας ενώνει ή θα μας χωρίζει. Δεν υπάρχει χώρος για διαπραγματεύσεις σε δογματικά θέματα. Η Εκκλησία μας είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική και είναι επιτακτική η ανάγκη για την ιεραποστολική μαρτυρία Της, για την σύγχρονη τοποθέτησή Της στα προβλήματα της εποχής μας καθώς και για την συνέχιση του αγιαστικού έργου Της για την σωτηρία όλων ημών. Δεν υπάρχει χώρος για προσωπικές επιδιώξεις και εγωιστικές αντιεκκλησιαστικές διεκδικήσεις. Οι προκλήσεις των καιρών θέλουν εμάς ενωμένους. Σχίσματα και φατρίες είναι έργο του πονηρού που μας θέλει μακριά από το κοινό ποτήριο.

Ας αφήσουμε την χάρι του Θεού να καλύψει τα δικά μας κενά, τα οποία θα είναι πολλά. Ας είναι μεγάλη και δυνατή η προσευχή μας, η πίστη μας, η εμπιστοσύνη μας στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος που πάνω από δύο χιλιετίες καθοδηγεί, παρά τις αμαρτίες μας, το έργο της Εκκλησίας του Χριστού. Οι εποχές που ζούμε προσφέρονται όσο ποτέ για εγωισμούς και φιλοδοξίες. Ας μην το επιτρέψουμε και ας γίνει κεντρική προσευχή μας ο Λόγος του Αρχαγγέλου, στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου!»

*Απόσπασμα από την εισήγηση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου στη σημερινή έκτακτη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Θεία Λειτουργία



Θεία Λειτουργία θα τελεσθεί την Τετάρτη 25 Μαΐου, της Μεσοπεντηκοστής («εορτήν ενούσαν τα δύο μεγάλας Εορτάς, την του Πάσχα και της Πεντηκοστής»), στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους».

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Έδωσε αίμα...



Έμπρακτο πρότυπο εθελοντή αιμοδότη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάξιμος, προσήλθε το περασμένο Σάββατο στην Πανηπειρωτική Έκθεση 2016, στην οποία συμμετείχε με περίπτερό της και η Ι. Μ. Ιωαννίνων, δίνοντας αίμα στη διάρκεια εθελοντικής αιμοδοσίας στο χώρο της έκθεσης, που διοργανώθηκε από τη Μητρόπολή μας σε συνεργασία με την Περιφέρεια Ηπείρου και τη Μονάδα Αιμοδοσίας του Γενικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων Γ. Χατζηκώστα.

Η Προσευχή στη λήξη των Κατηχητικών



Με θέμα την Προσευχή, κεντρικό θέμα της φετεινής κατηχητικής χρονιάς, πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή η εορτή λήξης των Κατηχητικών Συνάξεων της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων, στην οποία συμμετείχαν και τα παιδιά του Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Νικολάου εις Κοπάνους.


Την εκδήλωση ευλόγησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Μάξιμος, ενώ το παρών έδωσαν ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Πατάρων κ. Ιωσήφ, που βρέθηκε αυτές τις μέρες στη Μητρόπολή μας, ο Γ. Α. Ε της Ι. Μ. Ιωαννίνων π. Λάμπρος Τσιάρας, κληρικοί, γονείς και πλήθος κόσμου, που παρακολούθησαν όσα παρουσίασαν τα παιδιά 12 ενοριών της πόλης και του λεκανοπεδίου.

Και του χρόνου!

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

20/05: H ανακομιδή και μετακομιδή του λειψάνου του εν Aγίοις Πατρός ημών Nικολάου Mύρων της Λυκίας του Θαυματουργού



+ Φάνας ο νεκρός σού θεόφρον την έω,
Έφανεν αύθις και δύσιν τεραστίοις.

* Kατά τους χρόνους του βασιλέως Aλεξίου του Kομνηνού και Πατριάρχου Kωνσταντινουπόλεως Nικολάου, εν έτει ‚απα΄ [1081], καταδρομή έγινεν από τους Iσμαηλίτας εναντίον των Xριστιανών Pωμαίων. Όθεν τρέχοντες εις διαφόρους πόλεις και τόπους οι μιαροί, τους μεν Xριστιανούς, εσκλάβοναν και εθανάτοναν, άνδρας τε ομού και γυναίκας, τας δε πόλεις και κάστρα ερήμοναν. Tότε λοιπόν ερήμωσαν και τα Mύρα της Λυκίας, όπου ευρίσκετο το λείψανον του μεγάλου και Θαυματουργού Nικολάου. Aφήκαν δε απείρακτον μόνην την Mητρόπολιν και την της Mητροπόλεως Eκκλησίαν. Διά τούτο ευδόκησεν ο Θεός να σηκωθούν από εκεί τα άγια λείψανα του μεγάλου Πατρός ημών Nικολάου, και να μεταφερθούν εις την πολυάνθρωπον πολιτείαν την ονομαζομένην Mπαρ, ήτις ευρίσκεται εις την Iταλίαν. Ένα μεν, διά να μη μείνουν τα λείψανα τοιούτου Aγίου άτιμα και άδοξα, και άλλο δε, διά να απολαύση και η Δύσις τα τούτου θαυμάσια, ήτις ακόμη δεν είχε πέση εις τας αιρέσεις και κακοδοξίας, αλλ’ ήτον Oρθόδοξος, και ενωμένη με την Aνατολικήν Eκκλησίαν. Έγινε δε η ανακομιδή αύτη με τοιούτον τρόπον. Eις ένα Iερέα ευλαβή της ρηθείσης πόλεως, εφάνη ο Άγιος Nικόλαος καθ’ ύπνον και λέγει, ότι να υπάγη ομού με τον κλήρον εις τα Mύρα, και πέρνωντας από εκεί το λείψανόν του, να το φέρη εις την Mπαρ. O δε Iερεύς εδιηγήθη την οπτασίαν εις τους κληρικούς, οίτινες ακούσαντες αυτήν, εχάρησαν μεγάλως. Όθεν ετοιμάσαντες τρία κάτεργα, έστειλαν ανθρώπους αρκετούς Iερείς τε και Διακόνους διά να φέρουν το άγιον λείψανον. Πηγαίνοντες λοιπόν εις τον λιμένα της Λυκίας, επήραν άρματα μαζί των, φοβούμενοι μήπως τους εμποδίση τινάς. Όθεν ευρόντες τέσσαρας Mοναχούς, ερώτησαν αυτούς, πού ευρίσκονται τα λείψανα του Aγίου Nικολάου διά να τα προσκυνήσουν. Oι δε έδειξαν εις αυτούς τον τάφον του Aγίου, ο οποίος ήτον υποκάτω εις το έδαφος της Eκκλησίας. Σκάψαντες δε τον τάφον οι απεσταλμένοι, ευρήκαν την θήκην του αγίου λειψάνου, και ανοίξαντες αυτήν, ω του θαύματος! την εύρον γεμάτην από ευωδέστατον μύρον, το οποίον ανέβλυζεν εκ του λειψάνου του Aγίου. Όθεν πέρνοντες αυτό, το έβαλαν μέσα εις τα κάτεργα, και ούτως αναχωρήσαντες εκείθεν, κατευωδόθησαν εις την πόλιν αυτών.
     Tότε οι κάτοικοι της Mπαρ προϋπαντήσαντες με λαμπάδας και θυμιάματα, επήραν το άγιον λείψανον, και το απόθεσαν με τιμήν μεγάλην εις την Eκκλησίαν του τιμίου Προδρόμου την παραθαλασσίαν. Πάμπολλα δε θαύματα έγιναν από το λείψανον του Aγίου. Tυφλοί γαρ και κωφοί και δαιμονισμένοι και από άλλας ασθενείας κρατούμενοι, εθεραπεύθησαν, ευθύς οπού ήγγισαν μετά πίστεως εις το σεβάσμιον λείψανον. Ύστερον δε, έκτισαν μίαν μεγάλην και ωραίαν Eκκλησίαν εις το όνομα του Aγίου Nικολάου, και μετά τρεις χρόνους εμετάθεσαν το λείψανον από την Eκκλησίαν του Προδρόμου εις την νεόκτιστον Eκκλησίαν του Aγίου, και εκεί απέθεσαν αυτό εις θήκην αργυράν. Όθεν από τότε επεκράτησε συνήθεια να εορτάζεται η ανακομιδή και μετακομιδή του λειψάνου του Aγίου Nικολάου κατά την εικοστήν Mαΐου1, το οποίον ανέβλυζε μύρον με τοιούτον τρόπον, καθώς τούτο παρέδωκαν άνδρες αξιόπιστοι, και καθώς άδεται παλαιός λόγος. Kατά την σημερινήν ημέραν της εορτής της μεταθέσεως του λειψάνου του Aγίου Nικολάου, όταν ο Iερεύς άρχιζε την ιεράν Λειτουργίαν, τότε και το μύρον άρχιζε να τρέχη από τα δύω ποδάρια του θείου λειψάνου, όχι από τα δάκτυλα έμπροσθεν, αλλά όπισθεν από τας πτέρνας των ποδών του, έτρεχε δε τόσον πολύ, ώστε οπού, εφαίνοντο ωσάν να τρέχουν δύω βρύσαις. Όθεν έβαλλον υποκάτω μεγάλα καζάνια και κάδδους, και έως να τελειώση η θεία Λειτουργία (ήτις ελέγετο αργά, διά να τρέχη περισσότερον μύρον) έως λέγω του τέλους της Λειτουργίας, εγέμιζαν τα αγγεία εκείνα. Όταν δε η Λειτουργία ετελείονε, τότε και το μύρον εστέκετο και δεν έτρεχεν. Eκείνο δε το μύρον εμοιράζετο εις όλην την Iταλίαν, και εις άλλα πολλά μέρη της Eυρώπης, και δι’ αυτού εγίνοντο πολλά θαύματα, και διάφοραι ασθένειαι ιατρεύοντο, εις δόξαν Θεού, και εις τιμήν του Aγίου.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Oι δε Pώσσοι εορτάζουν ταύτην κατά την ενάτην του Mαΐου. Ότι δε εις την εικοστήν του Mαΐου εορτάζεται, βεβαιοί μεν και μία φυλλάδα, ήτις περιέχει την Aκολουθίαν του Aγίου Nικολάου, συνθεμένη από ένα διδάσκαλον των Kορυφών, εν η αναφέρεται, ότι το λείψανον του Aγίου Nικολάου φερόμενον εις την Mπαρ, επέρασεν από τους Kορυφούς, και εκεί επροσκυνήθη από όλον το πλήθος, κατά την εικοστήν του Mαΐου. Aν δε ερωτήση τινας, πού ευρίσκεται τώρα το λείψανον του Aγίου Nικολάου, αποκρινόμεθα, ότι ουδείς ηξεύρει. Ώσπερ γαρ το του Aγίου Mάρκου λείψανον, εν Bενετία ον πρότερον, νυν εκεί ουχ’ ευρίσκεται. Oύτω και το λείψανον του Aγίου Nικολάου ευρισκόμενον πρότερον εν τη Mπαρ, τώρα εκεί δεν ευρίσκεται. Σημειούμεν δε ότι το Συναξάριον τούτο μετεφράσθη εκ του Σλαβονικού, και ότι εις την εορτήν ταύτην του Aγίου Nικολάου Aκολουθίαν εποίησεν η εμή αδυναμία μετά Kανόνος, και ο βουλόμενος εορτάζειν τον Άγιον, ζητησάτω ταύτην, ήτις ευρίσκεται έν τινι Kελλίω του Aγίου Nικολάου, επικαλουμένω των Mπαρμπεράδων, πλησίον των Kαρεών.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ, Εκδόσεις Δόμος, 2005).

Θεία Λειτουργία



Θεία Λειτουργία, επί τη μνήμη της ανακομιδής και μετακομιδής των ιερών λειψάνων του εν αγίοις πατρός ημών Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας, θα τελεσθεί την Παρασκευή 20 Μαΐου στο Ναό μας, στις 07.00 π.μ.

Εθελοντική αιμοδοσία



Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Κυριακή Γ΄ από του Πάσχα



ὑπό
τοῦ πρωτ. Λάμπρου Χ. Τσιάρα, Γεν. Ἀρχιερ. Ἐπιτρόπου
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων

  Τήν τρίτη Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα, ἀγαπητοί ἐπισκέπτες τῆς ἰστοσελίδας μας, ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τούς ἀνθρώπους πού τόλμησαν, σέ ὧρες δύσκολες, νά τιμήσουν τόν Διδάσκαλό τους, τόν Ἰησοῦ Χριστό, καί νά σώσουν, μέ τήν πράξη τους, τήν τιμή ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τά πρόσωπα αὐτά εἶναι, ἀφ’ ἑνός, ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, “κεκρυμμένοι” μαθητές τοῦ Ἰησοῦ, καί, ἀφ’ ἑτέρου, οἱ τρεῖς (κατά τόν εὐαγγελ. Μάρκο) μαθήτριες Μυροφόρες· Μαρία ἡ Μαγδαληνή, Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Σαλώμη. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μαρτυροῦν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὄντως “ἀπέθανε καί ἀνέστη”. Οἱ μέν μαθητές βεβαιώνουν γιά τό θάνατο καί τήν ταφή τοῦ Ἰησοῦ, οἱ δέ μαθήτριες γιά τήν Ἀνάστασή του. Οἱ δύο ἄνδρες τόν εἶδαν “νεκρόν κρεμάμενον” καί τόν  ψηλάφησαν· εἶδαν τή λογχευθεῖσα πλευρά του· ἔπειτα τόν ἀποκαθήλωσαν καί τόν ἔθαψαν μέ τά χέρια τους. Οἱ μαθήτριες βρῆκαν τό μνημεῖο κενό, ἄκουσαν ἀπό τόν Ἄγγελο τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως και – τό ἐξόχως σπουδαιότερο – συνάντησαν στό δρόμο, φεύγοντας, τόν Ἀναστάντα : «καί ἰδού ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων· χαίρετε» (Μάτ. 28,9)· και τόν προσκύνησαν.

  Δέν θά προβοῦμε σέ περαιτέρω περιγραφές ἤ ἀναλύσεις τῶν περιστατικῶν. Μόνο σᾶς προτείνουμε νά διαβάσετε τόν ὕμνο – ἀριστούργημα τῆς Μέγ. Παρασκευῆς, πού παραθέτουμε στή συνέχεια, καθώς καί μιά δική μας ἔμμετρη ἑρμηνευτική ἀπόπειρα σέ δεκαπεντασύλλαβο στίχο. Ὁ ὕμνος ἀναφέρεται στήν τολμηρή πράξη τοῦ Ἰωσήφ, νά ζητήσει ἀπό τόν Πιλᾶτο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, γιά νά τό ἐνταφιάσει.

Ὁ ὕμνος:

Τόν ἥλιον κρύψαντα τάς ἰδίας ἀκτῖνας,
καί τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγέν,
τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ, ὁ Ἰωσήφ θεασάμενος,
προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καί καθικετεύει λέγων·
δός μοι τοῦτον τόν ξένον, τόν ἐκ βρέφους ὡς ξένον
ξενωθέντα ἐν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τόν ξένον,
ὅν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·
δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν ξενίζομαι βλέπειν
τοῦ θανάτου τό ξένον· δός μοι τοῦτον τόν ξένον,
ὅστις οἶδεν ξενίζειν τούς πτωχούς τε καί ξένους·
δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ
ἀπεξένωσαν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τόν ξένον,
ἵνα κρύψω ἐν τάφω, ὅς ὡς ξένος οὐκ ἔχει
τήν κεφαλήν ποῦ κλῖναι· δός μοι τοῦτον τόν ξένον,
ὅν ἡ Μήτηρ καθορῶσα νεκρωθέντα ἐβόα·
Ὦ Υἱέ καί Θεέ μου, εἰ καί τά σπλάγχνα τιτρώσκομαι,
καί καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σέ καθορῶσα,
ἀλλά τῇ σῇ Ἀναστάσει θαῤῥοῦσα μεγαλύνω.
Καί τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τόν Πιλᾶτον ὁ εὐσχήμων,
λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τό Σῶμα, ὅ καί φόβῳ
ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καί σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ,
τόν παρέχοντα πᾶσι ζωήν αἰώνιον καί τό μέγα ἔλεος.

Καί ἡ δική μας ἔμμετρη ἑρμηνευτική ἀπόδοση:

Καθώς θεᾶται ὁ Ἰωσήφ τόν ἥλιο νά ἐκλείπει,
-νά κρύβει τίς ἀκτῖνες του, νά γίνεται σκοτάδι-
καί τοῦ ναοῦ τό χώρισμα νά σχίζεται στά δύο,
μέ τοῦ Σωτῆρος τή θανή, προσῆλθε στόν Πιλᾶτο·
καί λέγοντας λόγια σάν κι αὐτά, θερμῶς τόν ἱκετεύει :
«Δῶσ’ μου αὐτόν τόν Ξένο, πού ἤδη ἀπό Βρέφος
ἔτσι στόν κόσμο  ἔζησε, μέχρι τό τέλος : ξένος.
Δῶσ’ μου τοῦτον τόν Ξένο, πού οἱ ὁμοεθνεῖς του
ὡς ξένον ἐθανάτωσαν, γιατί τόν ἐμισοῦσαν·
δῶσ’ μου αὐτόν τόν Ξένο, πού ἐγώ ξενίζομαι σάν βλέπω
νά ὑπομένει θάνατο, πρᾶγμα γιά Κεῖνον … ξένο·
δῶσ’ μου αὐτόν τόν Ξένο, πού ξέρει νά φιλοξενεῖ
ὅλους τοῦ κόσμου τούς φτωχούς κι ὅλους πάλι τούς ξένους·
δῶσ’ μου αὐτόν τόν Ξένο, πού οἱ Ἑβραῖοι, φθονεροί,
ξέκοψαν ἀπ’ τόν κόσμο καί τόν ἐκάμαν ξένο·
δῶσ’ μου αὐτόν τόν Ξένο, σέ τάφο νά τόν κρύψω,
-νά βρει κι αὐτός ἀνάπαυση- γιατί ὡς ξένος πού ‘ναι
καί φτωχός, δέν ἔχει ποῦ τήν κεφαλή νά κλίνει.
Δῶσ’ μου αὐτόν τόν Ξένο, πού ἡ Μητέρα στό Σταυρό,
νεκρό σάν πού τόν εἶδε, λόγια πικρά ἐβόησε·
“Υἱέ μου καί Θεέ μου, πληγώνομαι στά σπλάχνα μου
καί στήν καρδιά σπαράζω, καθώς σέ βλέπω ἄψυχο.
Ὅμως, μέ τήν Ἀνάστασή σου, θαρρεύω μέσα μου
καί δέν θρηνῶ, μά ὑμνολογῶ τό μέγα  Ὄνομα σου”».
Μέ τέτοια λόγια ὁ Ἰωσήφ κετεύει τόν Πιλάτο·
-κι ἐκεῖνος δυσωπήθηκε καί τοῦ ‘δωσε τόν Ξένο-.
Πῆρε τό Σῶμα ὁ μαθητής, τό μύρωσε μέ σμύρνα,
τό τύλιξε μ’ εὐλάβεια σέ καθαρό σεντόνι,
κι ἔθεσ’ ἐν τάφῳ τή Ζωή : Αὐτόν πού σέ ὅλους δίνει
τήν ἀτελεύτητη ζωή καί τ’ ἄπειρο ἔλεός του.

 Ἀγαπητοί ἀναγνῶστες·

περάσανε ἀπό τότε ἐποχές, περάσανε αἰῶνες, μά ὁ Χριστός γιά τούς πολλούς μένει ὅπως καί τότε : ξένος. Δέν ἔλειψαν ὅμως ποτέ –οὔτε θά λείψουν– οἱ ὀλίγοι καί ἐκλεκτοί· ἐκεῖνοι πού ἀληθινά τόν ἀγαποῦν καί τόν πιστεύουν. Αὐτοί εἶναι οἱ Ἅγιοί του. Ἄν θέλουμε νά ‘μαστε κι ἐμεῖς ἀνάμεσα σέ αὐτούς, τούς ἐκλεκτούς, θά πρέπει νά ἔχουμε τήν ἴδια μ’ ἐκείνους πίστη καί ἀφοσίωση στόν ἀναστάντα Κύριο· νά ‘χουμε τήν ἀγάπη πού τολμᾶ καί ξεπερνᾶ ἐμπόδια, χωρίς νά ὑπολογίζει κόστος· νά ‘χουμε τήν ἀγάπη πού σταυρώνεται καί θυσιάζεται “ἕνεκεν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου”. Διαφορετικά ὁ Χριστός θά μένει ἔξω ἀπ’ τήν καρδιά καί τή ζωή μας· θά ‘ναι γνωστός μας, ἴσως, ἀλλά… ξ έ ν ο ς.

Βελλά, 14 Μαΐου 2016...



Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Μάξιμο για τα παιδιά όλων των Κατηχητικών Σχολείων της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων, επί τη λήξη των μαθημάτων της φετινής κατηχητικής περιόδου, τελέσθηκε σήμερα το πρωί στην ιστορική Ιερά Μονή Βελλάς.


Τα παιδιά του Πνευματικού Κέντρου του Αγ. Νικολάου «εις Κοπάνους» που συμμετείχαν στο σημερινό εκκλησιασμό στη Βελλά...

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Τα παιδιά των Κατηχητικών στη Βελλά




Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στην Ιερά Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου Βελλάς Ιωαννίνων για τα παιδιά των Κατηχητικών Συνάξεων της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων θα τελεσθεί από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Μάξιμο, το ερχόμενο Σάββατο 14 Μαΐου.

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Η εικόνα της Αναστάσεως του Κυρίου



Η εκκλησία του Σωτήρα Χριστού της χώρας (Καχριέ Τζαμί) στη Κωνσταντινούπολη χρονολογείται από τον Ε΄ αιώνα και ανοικοδομήθηκε τον ΙΒ΄ αιώνα. Στο παρεκκλήσι δίπλα η κόγχη είναι αφιερωμένη στην Ανάσταση, που καθαρίσθηκε υπό τη διεύθυνση του Βυζαντινού Ινστιτούτου Αμερικής από το μουσουλμανικό ασβέστη.
Στο κέντρο της εικόνας σκιρτά ο Χριστός - κεραυνός, λάμποντας από το άκτιστο φως, Κύριος της Ζωής, γεμάτος με δυναμισμό του Αγίου Πνεύματος και ακτινοβολώντας θείες ενέργειες.
Το πρόσωπό Του εξουσιάζει και κυριαρχεί βασιλικά ως ελευθερωτής μετά τη πασχαλινή λειτουργία που έγινε στον Άδη. Η δύναμη της χειρονομίας του, αυτή η βία, που κυριεύει τους ουρανούς και διέρχεται τους αιθέρες ενισχύεται από το ιμάτιό του που κυματίζει. Περιστοιχίζεται από μια φωτεινή δόξα που αποτελείται από ουράνιες σφαίρες στολισμένες με φωτεινά άστρα και που διασχίζονται από την ακτινοβολία του. Είναι ντυμένος με φως, χαρακτηριστικό του δοξασμένου σώματος και σύμβολο της θείας Δόξας, της θεότητάς Του. Γι' αυτό τα ενδύματά του είναι από μια υπερφυσική λευκότητα και αναφέρονται στα χρώματα του Θαβώρ (στη Μεταμόρφωση).
Σε άλλες εικόνες, αυτό είναι κίτρινο επίχρυσο και σκεπασμένα με επίβλημα, με χρυσές ακτίνες. Ο Χριστός είναι με βασιλικά ενδύματα, είναι ο Κύριος, αλλά η μόνη δύναμή του είναι η σταυρωμένη Αγάπη και η αήττητη δύναμη του Σταυρού. Σε άλλες εικόνες φέρει στο χέρι του το τρόπαιο της νίκης, το Σταυρό.
Κάτω από τις συντετριμμένες πύλες του Άδη που έσπασε ο Χριστός, απεικονίζεται στο σκοτάδι του σπηλαίου ένας γέρος αναμαλλιασμένος, ή και γυμνός, δεμένος με αλυσίδες και έντρομος, είναι ο θάνατος ή ο Σατανάς. Μέσα στο σκοτάδι είναι πεταμένα και σκορπισμένα τα κλειδιά, οι σύρτες και οι μοχλοί του βασιλείου του Άδη. (συνέτριψε πύλας χαλκάς και μοχλούς σιδηρούς συνέθλασε - Ψαλμ. 106, 16)
Με μια δυνατή κίνηση των χεριών του αρπάζει στον Άδη τον Αδάμ και την Εύα, ταραγμένους, ως εκπροσώπους του ανθρωπίνου γένους. Είναι η ανατρεπτική Συνάντηση των δύο Αδάμ που τώρα συμπίπτουν και συνταυτίζονται. Ανέβηκε στο σταυρό για να αναζητήσει αυτόν που χάθηκε και κατέβηκε στον Άδη λέγοντας: Έλα δική μου εικόνα και ομοιότης μου. (Ύμνος αγίου Εφραίμ).
Οι ομάδες αριστερά και δεξιά παριστάνουν το δεύτερο σχέδιο, την ανθρωπότητα, τους ανθρώπους. Είναι οι δίκαιοι και οι προφήτες. (Άβελ, Ενώχ, Ησαϊας, Ιερεμίας). Αριστερά βρίσκονται οι βασιλείς Δαβίδ και Σολομών, προηγούνται από τον Πρόδρομο που εκφράζει τη χειρονομία μάρτυρα και προσδιορίζει το Σωτήρα, είναι πρόδρομος και στον Άδη. Δεξιά ο Μωυσής φέρει τις πλάκες του νόμου. Όλοι αναγνωρίζουν το Σωτήρα και κρατώντας το χέρι του Αδάμ ανέβηκε από τον Άδη και όλοι οι άγιοι τον ακολούθησαν.
Ο Χριστός δεν βγαίνει από τον τάφο, αλλά εκ νεκρών, βγαίνει από τον εξουθενωμένο Άδη σαν από ένα νυμφικό ανάκτορο...
Το Άγιο Πνεύμα εξαφανίζει τα σκοτάδια του θανάτου, το φόβο της Κρίσεως, το βαθύ χάσμα του Άδη. Το φως του μετασχηματίζει τη πασχαλινή νύχτα σε Συμπόσιο Χαράς, εορτή της Συναντήσεως.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Αρχιερατική Λειτουργία



Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Μαξίμου, τελέσθηκε χθες το πρωί στον πανηγυρίζοντας κατ' έθος την Κυριακή του Θωμά Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου «στους Κοπάνους», με τη συμμετοχή των εφημερίων του Ναού και των ιεροδιακόνων της Μητροπόλεώς μας.



Πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο, δείτε ένα πλούσιο φωτορεπορτάζ από τη χθεσινή μας πανήγυρη, όπως δημοσιεύθηκε στο γνωστό πρακτορείο εκκλησιαστικής επικαιρότητας «Ρομφαία»:


Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Του Θωμά «εις Κοπάνους»



Γνωρίζουμε στα μέλη της Αγίας Εκκλησίας μας ότι την ερχόμενη Κυριακή του Θωμά πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» πόλεως Ιωαννίνων, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

Σάββατο 07 Μαΐου:
Ώρα 19.00 μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, με Αρτοκλασία.

Κυριακή 08 Μαΐου:
Ώρα 07.00 π.μ.: Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.
Ώρα 19.00 μ.μ.: Ιερά Παράκληση στον Απόστολο Θωμά.

«Εάν μη ίδω …» (Αναζητώντας την πίστη)



Γράφει ο π. Ιωάννης Κίτσιος

Η Κυριακή του Θωμά ή Αντίπασχα είναι η δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα. Είναι η ημέρα που η Εκκλησία γιορτάζει τον εγκαινισμό της Αναστάσεως του Κυρίου.
Πιο απλά η Κυριακή αυτή:
α) σηματοδοτεί τη συμμετοχή στην καινή κτίση που δώρισε στο ανθρώπινο γένος η Ανάσταση του Χριστού,
β) ορίζει την Εκκλησία ως το χώρο προετοιμασίας για την είσοδο στην αναστάσιμη θεανθρώπινη ζωή,
γ) εικονίζει την όγδοη μέρα της ατελεύτητης ζωής του μέλλοντος αιώνος και
δ) εξηγεί ότι η Εκκλησία είναι ο χώρος και η ζωή που μας βοηθάει να μεταβάλουμε τη δυσπιστία σε προσωπική σχέση με τον αναστάντα Χριστό.
Αλλά ας μελετήσουμε εν συντομία το Ευαγγέλιο.
Η Ανάσταση του Χριστού είχε θορυβήσει τόσο πολύ τους αρχιερείς του Ισραήλ που αναζητούσαν τρόπο για να συκοφαντήσουν το γεγονός (Ματθ. ΚΖ΄ 63).
Κατηγόρησαν λοιπόν τους Μαθητές πως αυτοί έκλεψαν το σώμα του Ιησού. Για να διασφαλίσουν τη συκοφαντία τους δωροδόκησαν τους φύλακες του Τάφου και αν χρειαζόταν σκέφτηκαν  να κάνουν το ίδιο στον Πόντιο Πιλάτο (Ματθ. ΚΗ΄ 13-15). Αυτή η κατηγορία φόβισε τους σκορπισμένους Μαθητές και τους ανάγκασε να κρυφτούν.
Η συκοφαντία όμως είχε μία ακόμη δυνατότητα: να συνάξει τη σκορπισμένη ποίμνη «εις εν» (Ιωα. ΙΑ΄ 52).
Ταραχή τους είχε κυριεύσει γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως ο Διδάσκαλος παραδόθηκε «εκουσίως» στα χέρια των Φαρισαίων και δέχθηκε έναν τόσο ατιμωτικό θάνατο. Γι’ αυτό φάνηκαν  να δυσπιστούν στο παρηγορητικό μήνυμα που έστειλε ο αναστημένος Χριστός με τη Μαρία Μαγδαληνή (Ιωα. Κ΄ 18).
Στο «μέσον» αυτής της φοβισμένης σύναξης «ήλθεν και έστη ο Ιησούς» και θεμελίωσε την Εκκλησία Του.
Η παρουσία του Χριστού καταργεί τη μοναξιά που οδηγεί τον άνθρωπο η αμαρτία. Η εσωτερική ταραχή και διψυχία που κλείνουν τον άνθρωπο στον εαυτό του καταργούνται με το Φώς της Αναστάσεως. Ο άνθρωπος διαισθάνεται ότι με τις δικές του δυνάμεις δε μπορεί να αντιμετωπίσει τα εξωτερικά γεγονότα. Αλλ’ αυτή η ταραχή δεν ωφελεί και εμποδίζει τον άνθρωπο να αισθανθεί την παρουσία του Θεού.
Η υπέρβαση της ταραχής και ο ερχομός της χαράς και της ειρήνης γίνεται μόνο με την ενέργεια του Χριστού. Όταν Αυτός μας καλεί να ενωθούμε μαζί Του σε μια κοινωνία αγάπης (Ιωα. Κ΄ 19), εμείς έχουμε χρέος να Τον αποδεχθούμε ελεύθερα καταθέτοντάς Του τη δυσπιστία μας.
Η ειρήνη είναι άρρηκτα δεμένη με τον Παράκλητο, το «πνεύμα της αληθείας» (Ιωα. ΙΔ΄ 16-18). Ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος εισάγει τον άνθρωπο στη ζωή του Θεού. Αλλά το Πανάγιο Πνεύμα χορηγείται στις ψυχές των ανθρώπων μόνο απ’ τον αναστημένο Χριστό (Ιωα. Κ΄ 22).
Ο αναστημένος Χριστός «ενεφύσησε … Πνεύμα Άγιο» στους Μαθητές. Είναι μια πράξη που θυμίζει έντονα τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου. Κι εκεί ο Θεός «ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν. Β΄ 7). Ο Χριστός έτσι μας θυμίζει ότι Αυτός είναι ο Δημιουργός του ανθρώπου και Αυτός μόνος αναγεννά την ανθρώπινη φύση.
Aλλά από τη χορεία των Μαθητών απουσίαζε ο απόστολος Θωμάς. Όταν πληροφορήθηκε από τους άλλους την επίσκεψη του Χριστού αντέδρασε έντονα με πρωτοφανή αλλά δικαιολογημένο τρόπο.
Ως πρωτοφανής η αντίδραση περιείχε τη δύναμη και το θάρρος να αντιτάσσει τη λογική και τις αισθήσεις στην προσωπική μαρτυρία των περισσότερων.
Ως δικαιολογημένη εκφράζει την ανάγκη κατάργησης της δυσπιστίας όχι με τη χρήση της αυθεντίας των άλλων μαρτύρων αλλά με την ικανοποίηση της προσωπικής αναζήτησης. Η φράση του απόστολου Θωμά «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού…» (Ιωα. Κ΄ 23), εκφράζει την ικανοποίηση βαθύτερης ψυχικής αναζήτησης. Η δυσπιστία που είχε δημιουργήσει η σύλληψη του Ιησού μπορούσε να ικανοποιηθεί μόνο με μία προσωπική απάντηση.
Άξιο απορίας είναι πως δεν υπάρχει καμία αντίδραση από μέρους των άλλων Μαθητών. Ίσως η ανοχή αυτή να οφείλεται στο γεγονός ότι και αυτοί δεν είχαν κατανοήσει πλήρως το γεγονός της αναστάσεως. Πως ο Προφήτης και Διδάσκαλος παρουσιάζεται ως Μεσσίας και Θεός.


Ο Θωμάς δεν είναι άπιστος. Η απιστία προϋποθέτει ανθρώπινο «φωτισμό» και εμπιστοσύνη στη γνώση και τις ικανότητες του ατόμου να μπορεί να κατανοεί με τη λογική τα πάντα. Αλλά αυτό οδηγεί τον άπιστο να μένει κλεισμένος στον εαυτό του γιατί φοβάται μη χάσει αυτό που θέλει να είναι ο ίδιος.
Ο Θωμάς προβάλλει τη δυσπιστία ως άμυνα σε μια προσπάθεια μαζοποίησης. Είναι ο τρόπος που φανερώνει την αξία της προσωπικής μετοχής στην αλήθεια του Θεού παρά την αποδοχή της γνώμης του συνόλου. Έτσι το ανθρώπινο πρόσωπο παραμένει και υφίσταται. Δεν απορροφάται και δεν εξαφανίζεται μέσα στο σύνολο.
Επίσης ο Θωμάς είναι ο άνθρωπος που αναζητάει να «ψηλαφήσει» το «διαφορετικό». Να κατανοήσει τον εαυτό του μέσα από την κατανόηση της διαφορετικότητας του Θεού. Είναι αυτός που ψάχνει να γνωρίσει τη διαφορά Άκτιστου Θεού και κτιστού ανθρώπου.
Και πράγματι, ο αναστημένος Θεός ανταποκρίνεται στην πρόσκληση και βοηθάει τον κλονισμένο άνθρωπο να μεταβάλει τη δυσπιστία σε πίστη. Ο Χριστός δεν αντιδρά με κανένα γνωστό «ανθρώπινο» τρόπο. Δεν ελέγχει τη δυσπιστία. Η συμπεριφορά Του ξεπερνάει το ανθρώπινο στάδιο. Φανερώνει την απέραντη θεϊκή αγάπη. Είναι κοντά του για να τον βοηθήσει. Δεν τον ταπεινώνει αλλά και πάλι Αυτός ταπεινώνεται.
«Φέρε τον δάκτυλό σου ώδε και ίδε…» (Ιωα. Κ΄ 27). Ο Χριστός δεν παύει ποτέ να φανερώνει τον Εαυτό Του στον άνθρωπο. Ποτέ δεν παύει να είναι ο φιλάνθρωπος Ποιμήν που νοιάζεται να σώσει ακόμη και τον ένα.
Η παρουσία και η ενέργεια του Χριστού είχαν άμεσα αποτελέσματα. Κλονίζεται η δυσπιστία του Θωμά και οδηγείται σε μετάνοια, συντρίβεται ο εγωισμός του και αισθάνεται στην ύπαρξή του την αγάπη του Θεού. Ως συνέπεια επέρχεται η άνευ όρων παράδοση του ανθρώπου στην αγάπη του Χριστού που ομολογεί «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου.» (Ιωα. Κ΄ 28).
Η αγάπη του Θεού ζωντανεύει την πίστη του ανθρώπου και διώχνει την ανάγκη της προσωπικής ή θαυματουργικής επιβεβαίωσης. Η Εκκλησία προσφέρει αδιάκοπα στα μέλη της την αναζωογόνηση της πίστεως. Μόνη προϋπόθεση η ελεύθερη και ολοκληρωτική παράδοση του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού. Ταυτόχρονο αποτέλεσμα η θέωση του ανθρώπου δια της συμμετοχής στη ζωή του αναστημένου  Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού. Σ’ Αυτόν η τιμή και η δόξα Αμήν.

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Ο χρόνος της Ανάστασης είναι η σχέση....



Βιώνει πληρέστερα την Ανάσταση, εκείνος που γνώρισε τον έρωτα και έμαθε πως ο χρόνος χάνεται μονάχα σε ένα κοίταγμα. Εκεί όπου οι λέξεις και οι έννοιες στέκονται ανήμπορες στην αμεσότητα της εμπειρίας. Γιατί είναι πολύ μεγαλύτερο αυτό που βιώνει ο ερωτευμένος από αυτό που μπορεί να περιγράψει. Ως εκείνον τον χωρικό που κοιτούσε ώρες την Παναγία και σε ερώτηση του νεωκόρου «μα τι κάνετε εκεί;», απάντησε, «τίποτα, απλά την κοιτάω και με κοιτάει...». Γιατί στην αγάπη και την σχέση η γλώσσα είναι η σιωπή, και στην Ανάσταση ο χρόνος παράδεισος...

π. Λίβυος

Ανακοίνωση Πανηγύρεως



Η μνήμη του Αγίου Ιωάννου εκ Τερόβου θα γιορταστεί στο φερώνυμο παρεκκλήσιον, που βρίσκεται στον περίβολο του Ιερού Ναού Αγίας Μαρίνης της πολης μας.
Σήμερα, Δευτέρα 2 Μαΐου, στις 7 το απόγευμα θα ψαλεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, ενώ αύριο στις 7 το πρωί ο Όρθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ' αρτοκλασιας.
Το απόγευμα της Τρίτης, στις 7, θα ψαλεί Ιερά Παράκλησις.