Η Ανάσταση υπερέχει από τις άλλες χριστιανικές εορτές γιατί είναι αγαπητή τόσο από εκείνους που αταλάντευτα ακολουθούν σύνολη τη διδασκαλία της Εκκλησίας, όσο και από εκείνους που από τον χριστιανισμό δεν τους έχει μείνει τίποτα άλλο παρά το όνομα- και η Ανάσταση. Η παλιότερη απήχηση της Πεντηκοστής έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό και των Χριστουγέννων απλώς δεν αυξάνεται πλέον' η Ανάσταση όμως όλο και πιο αισθητά υψώνεται πάνω απ' όλες τις εορτές του έτους. Αν μπορεί κανείς να ονομάσει κανείς να ονομάσει κάποια ημέρα της καθολικής ανθρώπινης χαράς, τότε αυτή είναι η Ανάσταση. Την Ανάσταση δεν την χαίρονται μόνο τα μέλη του κλήρου της Ρώμης ή του Φαναρίου, αλλά ομοίως και οι παγανιστές κάτοικοι του Παρισιού και του Λονδίνου' έτσι, αν έπρεπε να εκτιμήσουμε την κατάσταση της χριστιανικής πίστης σήμερα, κρίνοντας από το πόσο καθολικός είναι ο χαρούμενος χαιρετισμός της Ανάστασης, σίγουρα θα μας παρουσιαζόταν στην λαμπρότερη προοπτική τής.
Από πού, όμως προέρχεται αυτή η αδήριτη αναστάσιμη χαρά; Το ερώτημα δεν έμεινε ούτε απαρατήρητο, ούτε ακατονόητο, αλλά, μέχρι τώρα, όποιος επισήμαινε αυτό το ερώτημα και προσπαθούσε να το απαντήσει, ικανοποιούσε μόνο ένα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, μέρος των μετεχόντων, στην αναστάσιμη χαρά, και όχι όλους. Οι άνθρωποι με εκκλησιαστική πίστη απαντούσαν πως η Ανάσταση είναι πηγή τόσης χαράς και τέτοιας αποδοχής επειδή είναι η γιορτή της συμφιλίωσης των ανθρώπων με τον Θεό, ή- λένε άλλοι- η γιορτή της νίκης του δίκαιου ενάντια στην αδικία. Όμως οι άνθρωποι με παγανιστικές τάσεις που απεχθάνονται τους δογματισμούς, αποδίδουν τη χαρά τους στην άνοιξη' από αυτήν δανείστηκε η Ανάσταση, λένε, την τόσο μεγάλη δόξα της και την λαμπρή χαρά της. Και οι μεν και οι δε μπορεί να έχουν εν μέρει δίκιο, όμως ούτε οι μεν ούτε οι δε υποψιάζονται, ούτε στο παραμικρό, την πραγματική αιτία της αναστάσιμης χαράς τους. Επειδή τη χαρά που έφερε η συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό μπορεί να την αισθανθεί μόνο ένας στενός κύκλος θρησκευομένων και ενορατικών πνευμάτων. Οι άνθρωποι συχνά κατακερματίζουν τη χαρά για τη νίκη του δικαίου πάνω στο άδικο. και μπορεί τελικά να βιώνουν τη χαρά της άνοιξης και πριν και μετά την ημέρα της Ανάστασης και να μην την συμπυκνώνουν απαραίτητα σ' αυτή την ίδια μέρα, που κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν ημέρα καθολικής χαράς και καθολικής ευφροσύνης ακόμη κι αν έπεφτε κάποια άλλη εποχή του χρόνου.
Πού, λοιπόν, έγκειται η μυστηριώδης και ελκυστική δύναμη της Ανάστασης και για τους μεν και για τους δε και για όλους τους άλλους, που χαίρονται αυτή την ημέρα αταλάντευτα, χωρίς όμως να αιτιολογούν αυτή τη χαρά τους; Οπωσδήποτε σε κάτι καθολικά αποδεκτό από τον άνθρωπο, κάτι ανθρώπινο, κάτι εύκολα κατανοητό, κάτι απλό. Η χριστιανική θρησκεία χαρακτηρίστηκε πολλές φορές "θρησκεία του πνεύματος"' ωστόσο, ίσως δεν είναι το πνεύμα που στεφανώθηκε με την καθολική αποδοχή, αλλά αυτό το ανθρωπινότερο, πιο εύληπτο, το απλούστερο κάτι.
Φαίνεται ενδεχομένως πως ο κάθε ένας χωρίς πολλή σκέψη δεν θα αρνηθεί αυτό το προνόμιο στο πνεύμα. Υπάρχει κάτι ωστόσο που στέκει ακόμα εγγύτερα στον άνθρωπο από το πνεύμα. Αυτό είναι το σώμα.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Το σώμα υπό το φως της Αναστάσεως, Μετάφραση: Σβέτλανα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, Εκδόσεις Παρρησία, Αθήνα 2017, σελ. 5-7.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου