Μια «χριστιανική» ζωή που μυρίζει θανατίλα...

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Ο μεγάλος ρώσος θεολόγος της Διασποράς π. Αλέξανδρος Σμέμαν, σ’ ένα αναστάσιμο κείμενό του γράφει: «εμείς, ως πιστοί, ως αυτοί που χαρήκαμε και γιορτάσαμε, έχουμε την ευθύνη να γνωρίσουν και να πιστέψουν και άλλοι, να δουν, να ακούσουν και να εισέλθουν σ' αυτή τη νίκη και σ' αυτή τη χαρά.»

Η παραπάνω ρήση του π. Αλεξάνδρου μοιάζει μάλλον ανέφικτη στους καιρούς μας.

Ποιοι πιστοί ακτινοβολούν την χαρά της Ανάστασης;

Οι Ορθόδοξοι της σήμερον, όπου γης, ταυτίζονται με την εσωστρέφεια, με την συμβατικότητα, με μια στείρα παραδοσιοκρατία, με τον εθνοφυλετισμό, με την συντήρηση της "καθεστηκυίας τάξης".

Μιλώ, φυσικά, για τους «συνειδητούς» χριστιανούς, οι οποίοι εμπίπτουν στον Κυριακό λόγο: «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.»

Ο λόγος του Χριστού ισχύει απολύτως σήμερα, δεν ειπώθηκε μόνο για το μακρινό παρελθόν. Εμείς κλείνουμε την βασιλεία των ουρανών «έμπροσθεν των ανθρώπων».

Στο όνομα της πατρίδος, της «καθαρότητας» της πίστης, της «ανωτερότητας» της φυλής μας, μιας «πνευματικότητας» που μπάζει από παντού.

Εμείς κλείνουμε την βασιλεία των ουρανών όταν νομίζουμε ότι δίνουμε «μαρτυρία Χριστού» ή - φευ! - "ομολογία πίστεως", επιτιθέμενοι στην γενική και αόριστη «νέα τάξη πραγμάτων», στους πάσης φύσεως διαφορετικούς, στους «εχθρούς της πίστεως και της πατρίδος» κ.ο.κ.

Καταντήσαμε χειρότεροι από τους φαρισαίους, καθώς συκοφαντούμε την Ανάσταση του Χριστού, όχι πληρώνοντας τους στρατιώτες να σιωπήσουν για την Ανάσταση, αλλά ακυρώνοντάς την με την ίδια τη ζωή μας.

Μια «χριστιανική» ζωή που μυρίζει θανατίλα και δεν έχει καμία σχέση με την ελπίδα. Μιλάμε για μια ανελεύθερη ζωή, την οποία βιώνουν οι χριστιανοί της σήμερον, με την αγάπη να ξορκίζεται ως «αγαπολογία» κάποιων «αγαπούληδων», κι ας είπε ό Χριστός ότι στην αγάπη του Θεού και του πλησίον «όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται».

Ο Χριστός είπε ότι «ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως». Οι σημερινοί χριστιανοί μοιάζουν παρατηρητές, θεατές, τιμητές, και όχι ποιητές. Με την ζωή τους δεν μπορούν να νοηματοδοτήσουν ούτε τον εαυτό τους.

Ευτυχώς ο Χριστός Ανέστη, σε πείσμα όσων «πιστεύουν» στην Ανάστασή Του, χωρίς κανένα αντίκρισμα στην προσωπική τους ζωή.

Ο αναστημένος Ιησούς πορεύεται δίπλα μας «εν ετέρα μορφή» κι εμείς τον προσπερνάμε ή και τον διώχνουμε στο όνομα μιας δικής μας «θρησκευτικότητας», που δεν αντέχει την ετερότητα.

Ο Χριστός Ανέστη κι αυτή είναι η κρίση μας: Η πολιτεία μας κατά την ανάσταση, η οποία δεν γνωρίζει μιζέριες, κρυφτούλια, φτηνούς "παλικαρισμούς", κατάρες, αποκλεισμούς, συμβιβασμούς, καιροσκοπισμούς και τα τοιαύτα. Αλλά ανάσταση-ανάταση κι όχι χαμέρπεια.

Γιατί όπως λέει κι ο Ανδρέας Εμπειρίκος στην Υψικάμινο:

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια...

Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας.