Ζ’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ (Ἀνάσταση θυγατρός Ἰαείρου- - Θεραπεία αἱμορροούσης)

...Ένα σωρό άνθρωποι, κι αυτοί θα είχαν αρρώστιες ή θέματα ή προβλήματα, τον ακουμπούσαν κι εκείνοι, αλλά δεν θεραπεύτηκαν εκείνοι. Θεραπεύτηκε αυτή η γυναίκα. Κι ο Χριστός ξεχώρισε το δικό της ακούμπημα από των υπολοίπων. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας έχουμε την ίδια σχέση με τον Χριστό, αλλά δεν είναι όλες αυτές οι σχέσεις της ίδιας ποιότητας. Είναι προσωπικό το θέμα της πίστης, και είναι προσωπικό το θέμα της ποιότητας της πίστης του καθενός μας. Και μένα που είμαι παπάς και σας που είστε χριστιανοί, για όλους μας, ισχύει αυτό το περιστατικό. Η πίστη είναι ένα μυστήριο εσωτερικό, προσωπικό, η ποιότητα και το μέγεθος της οποίας είναι κατά περίπτωσιν προσώπου. Όλοι αυτοί τον τσαλαπατούσαν και τον έσπρωχναν, αλλά μια γυναίκα, που ίσα ακούμπησε το ρούχο του, θεραπεύτηκε.

Και ενώ περπατάνε, έρχεται κάποιος και λέει στον αρχισυνάγωγο: Η κόρη σου πέθανε! Μη ταλαιπωρείς τον δάσκαλο. Μη σκύλλε τον διδάσκαλον. Ο Χριστός βλέπει τη σύγχυση που κυρίευσε στην καρδιά του ανθρώπου και του λέει: Μη φοβού, μόνον πίστευε. Εμπιστεύσου μονάχα, μην φοβάσαι.

Και πηγαίνουν στο σπίτι, παρ’ ότι άκουσαν ότι το παιδί πέθανε, κι εκεί είχε αρχίσει ήδη ο κλαυθμός του θανάτου από τους ανθρώπους που ήταν εκεί. Και ο Χριστός τότε τους είπε: Μη κλαίτε, κοιμάται. Και περιγράφει το Ευαγγέλιο ότι άρχισαν να Τον εμπαίζουν και να γελάνε μερικοί, λέγοντας: Τι λέει αυτός τώρα, αφού το παιδάκι πέθανε!

Εμείς όμως είμαστε (υποτίθεται) χριστιανοί και λέμε το χώρο που αποθέτουμε τους νεκρούς μας «κοιμητήριο». Δηλαδή, χώρο στον οποίον οι άνθρωποι κοιμούνται μέχρι που να έρθει Αυτός, που, όπως ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, θα αναστήσει και τον καθέναν από μας, που θα ήμαστε όχι απλώς πεθαμένοι, αλλά ιχνοστοιχεία μέσα στο χώμα μέχρι να ’ρθεί η ώρα της Ανάστασης. Κοιμητήριο λέμε κι εμείς τον χώρο που αποθέτουμε τους νεκρούς μας, παρ’ ότι ήμαστε στην ίδια εποχή, που κάποιοι όμως πλέον καταγελούν του πράγματος και λένε: Άμα πεθάνει κανείς, άστα τα υπόλοιπα…

Αδελφοί μου, η αρρώστια και ο θάνατος είναι δύο οδοστρωτήρες που ισοπεδώνουν τους ανθρώπους. Τους ισοπεδώνουν βιολογικά, τους ισοπεδώνουν πριν απ’ αυτό κοινωνικά, διαλύουν κάθε είδους διάκριση. Μπροστά στην αρρώστια και στον θάνατο ο πλουσιώτερος και ο φτωχότερος, ο απλούστερος και ο διασημότερος, είναι το ίδιο. Μπροστά στην αρρώστια και στον θάνατο είμαστε όλοι το ίδιο. Δεν περνάει εκεί ούτε η κοινωνική υπόληψη και το όνομα, ούτε τα χρήματα, ούτε τα οποιαδήποτε άλλα έχουμε, που μας ξεχωρίζουν απ’ τους άλλους ανθρώπους. Η αρρώστια και ο θάνατος είναι οδοστρωτήρες.

Και μπαίνει εδώ το μυστήριο που προηγήθηκε και το οποίο είπαμε, το μυστήριο τού πόσο εμπιστεύομαι τον Θεό. Το πόσο τον εμπιστεύομαι τον Θεό...

Αρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζούχος