«Μητέρα, που το
μέγεθός σου, επιτρέπει να πάρει
ο πόνος τη μορφή
ακύμαντης θάλασσας,
όταν τον
αντικρύζεις καθηλωμένο στο Σταυρό,
μη πάψεις να
διαμένεις στα μάτια μας,
σήμερα, που
δοκιμαζόμενα εκείνα,
χορηγούν σ όλους, την υπέρ πάντα αλήθεια.
Όχι τη λογική των θηρίων,
Αλλά εκείνην του ποιμνίου
Του καινούριου σου παιδιού,
Μάντρα των θελόντων σωθήναι,
της παραμυθίας χώρα απέραντη,
καταστόλιστη μ' όλες τις χάρες της άνοιξης,
επέτρεψε στους δούλους σου την είσοδο,
ώστε να μπορούν όρθιοι,
να συνεχίσουν να άδουν αδιάκοπα,
σε σένα, ευχαριστήριους ύμνους,
Υπέρμαχη σε όλους τους κινδύνους,
Στρατήγισσα».
Νίκος
Γαβριήλ Πεντζίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου