«Ω βλέμμα λάθος κόσμο μου γνώρισες. Δεν ήταν αυτός. Ω αντίληψη εάν ο κόσμος που μου γνώρισες εσύ είναι ο σωστός δεν ήταν αυτός. Το λάθος αίσθημά μου κι ο κόσμος του όλος είν’ ο σωστός μου κόσμος» («Η ομορφιά του απογοητευτικού»).
Φωνάζουμε για πρόσωπα. Για έργα και ημέρες. Δεν φωνάζουμε για όνειρα και ιδέες. Υπαρκτά και ανύπαρκτα. Για τον εντός μας άνθρωπο. Τον ξεχάσαμε. Δεν φωνάζει άλλωστε, για να τον ακούσουμε, αλλά περιμένει.
Το βλέμμα όμως ξέρει. Αρκεί να είναι καθαρό. Να γεννά φωνές παιδιών που αγαπούνε. Ακόμη και τα λάθη. Στα κρυμμένα του μυαλού, που αναβλύζουν απ' την καρδιά είναι η αλήθεια. Ο σωστός κόσμος τον οποίο θα μπορούσαμε να χτίσουμε. Αφού φωνάξουμε.
Βαρέθηκα τη λογική. Μ' αρέσει ό,τι μού ανοίγει έναν κόσμο ταπεινό, στο μεταίχμιο του ονείρου που μπορεί να συναντήσει τη ζωή. Μ' αρέσει το ταξίδι όταν δεν σε επαινούν οι ειδικοί, όσοι ξέχασαν ότι κάποτε ήταν μικροί. Όταν στρώνουν τα κλαδιά και αφήνουν την καρδιά τους γυμνή από ρούχα εκείνοι που αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να κρύβουν άλλο τον μέσα κόσμο τους.
Μπήκε στις καρδιές όσων είχαν εναποθέσει κάθε σοβαρότητα και είχαν ντυθεί την χαρά τού να λες το μεγάλο ΝΑΙ σ' Αυτόν που πρωτίστως συγχωρεί.
Αγαπώ τα λάθη μου όταν μού δείχνουν το μέσα μου.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου