Κυριακή των Βαΐων, να, πηγαίνει πάλι κατά την κολασμένη
πολιτεία ο Χριστός, καθισμένος απάνω σ’ ένα γαϊδούρι, χωρίς σέλλα, χωρίς χρυσά
χάμουρα κι από πίσω του ακολουθούνε οι λίγοι δικοί του, «το μικρόν ποίμνιον»…
Ποιοι είναι αυτοί οι λίγοι που ακολουθούνε το φτωχό το
γαϊδουράκι; Είναι οι «κοπιώντας και πεφορτισμένοι», που τους είπε αυτός που
είναι καβάλα στο πουλάρι «Ελάτε σε μένα κι εγώ θα σας ξεκουράσω»…
Είναι πρωί… Βγαίνοντας από την εκκλησία μετά την απόλυση
καθόμαστε στο πεζούλι βαστώντας στο χέρι το κλωνί της δάφνης. Τα βουνά είναι
ειρηνικά «αποστάζοντα γλυκασμόν». Τα μελίσσια βουίζουνε στην πρασινάδα.
Παραπέρα βοσκά ήσυχα το γαϊδουράκι του Χριστού. Η ειρήνη στάζει, όπως στάζει το
βάλσαμο, στις καρδιές μας, που λένε ολοένα μέσα μας «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν
ονόματι Κυρίου. Αλληλούια».
Φώτης Κόντογλου, «Ανέστη Χριστός» (Η δοκιμασία του λογικού).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου