«Πάνω σ' ένα ξένο στίχο»: Ταξιδεύοντας στη Μεγάλη Παρασκευή με την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη

«Το ξέρει όποιος αγάπησε . στο φως των άλλων ο κόσμος φθείρεται . μα εσύ θυμήσου Άδης και Διόνυσος είναι το ίδιο» («Έφεσος - Μνήμη Β’»)

Ανέβηκε στο Σταυρό το Φως του κόσμου. Και στην δική Του προοπτική το ιδανικό του κόσμου χωρίς Θεό φθάρηκε. Επικράνθη ο Άδης. Και στη φθορά του άφησε τους σπασμούς του μίσους του, πετώντας κάθε προσωπείο. Εμπτυσμοί. Μάστιγες. Κολαφισμοί. Ραπίσματα. Στέφανος. Πορφύρα. Κάλαμος. Εμπαιγμός. Χολή. Διαμερισμός. Χλεύη. Όξος. Το ξέρει Εκείνος που αγάπησε και αγαπά. Ακόμη και τον Άδη, όχι μόνο τον δικό Του, αλλά και τον δικό μας.

Ο δικός Του Άδης μεταμορφώθηκε σε Βασιλεία. Νικήθηκε από το Φως Του. Ο δικός μας άδης ακόμη πάει να μας ξεγελάσει με την μεταμόρφωσή του σε Διόνυσο. Φάγωμεν, πίωμεν. Ο κόσμος χαίρεται με τα πρόσκαιρα. Μα δεν αγαπά. Γι’ αυτό και παραμένει άδης. Και φθείρει εμάς με το ψεύτικο φως που ρίχνει επάνω μας. Όπως κι αν λέγεται. Χρόνος. Γνώση. Τέχνη. Ηδονή. Δικαίωμα. Ένα ξεγέλασμα, δώρο του άδη μας, μην τυχόν και μας κρατήσει δεμένους στον τρόπο του, για πάντα.

Το ξέρει όποιος αγάπησε. Εκείνον. Ότι με κλειδί το «Μνήσθητι» ο άδης μας δεν αντέχει. Μια χαραμάδα Ανάστασης θέλει το Φως Του και πλημμυρίζει τα πάντα μας. Μα θέλει την τόλμη να ανεβούμε στον δικό μας σταυρό.  Μαζί Του.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός