Το ίδιο το ιστορικό γεγονός των Χριστουγέννων είναι γεγονός του παρελθόντος (αφού υπήρξε αληθινή και κυριολεκτική σάρκωση του Θεού σε πραγματικό ανθρώπινο χρόνο και χώρο), παράλληλα όμως δεν είναι εγκιβωτισμένο εκεί. Είναι απαρχή κι όχι τέρμα: είναι το αποφασιστικό και αδιαμφισβήτητο ξεκίνημα μιας διαδικασίας που απολήγει, πληρούται, ολοκληρώνεται στην Ανάσταση, και μάλιστα στην έσχατη, τη μελλούμενη Ανάσταση σύμπασας της κτίσης. Κάθε ιστορική στιγμή, λοιπόν, αυθεντίζεται ή ψευτίζει, όχι ανάλογα με μια δική της, οιονεί εγγενή, ιερότητα, αλλά ανάλογα με το αν γίνεται σκαλοπάτι προς το τελικό φτάσιμο. Σ' αυτή την προοπτική, το σκαλοπάτι δεν είναι το νόημα, αποκτά όμως νόημα και γίνεται πολύτιμο, ως πραγμάτωση βηματισμού προς το ποθούμενο ραντεβού. Κι από την άλλη, παρόλο που είναι αναντικατάστατο, ρόλος του είναι να ξεπεραστεί.
Γι' αυτό, το να δεχτώ να κάνω την καθημερινότητά μου γιορτινό τραπέζι είναι δημιουργία κι όχι αυτοματισμός. Η καθημερινότητα, ο τρόπος, δηλαδή, συγκρότησης του κοινού βίου, δεν είναι κάτι σαν τα κινηματογραφικά σκηνικά, τα φτιαγμένα από μονοκόμματα φελιζόλ. Είναι μάλλον κάτι σαν πηλός. Πλάθεται, μεταβάλλεται, ομορφαίνει ή ασχημίζει, πάντως δύναται να αλλάξει. Ο άνθρωπος καλείται να δράσει δημιουργικά, να πλάσει και να σπάσει. Κι αυτό σημαίνει πως, αν τυχόν νιώθουμε ότι ο κόσμος μας ασχημαίνει, λύση δεν είναι ο πνευματισμός για να επικοινωνήσουμε προσώρας με το πνεύμα μιας πεθαμένης ωραιότητας, αλλά η ιστορική δράση που θα θέσει με υλικούς όρους το αίτημα της ομορφιάς σήμερα. «Νυν και αεί»· όχι απλώς «μια φορά κι έναν καιρό».
Η αλληλεγγύη είναι ουσιώδης παράμετρος της χαράς εκείνης που σημαίνει κοινωνία νοήματος κι όχι εκθαμβωτικό αυτισμό· είναι ουσιώδης παράμετρος της χαράς εκείνης που στήνει πανηγύρι, αλλά δεν είναι για τα πανηγύρια.
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου,
"Χριστού γέννα", εκδ.: ΑΚΡΙΤΑΣ 2006.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου