Η φωνὴ του Θεού είναι κλήση...

Η φωνή του Θεού είναι κλήση, είναι γνώση, είναι σχέση. Καλείσαι νὰ κλείσεις τα αυτιά στις σειρήνες του κτιστού και με κλειστά μάτια να περπατάς ὡς νὰ τὰ είχες ανοιχτά πρὸς τὸ μέρος της Φωνής. Καλείσαι όχι τόσο να γνωρίσεις λογικά, όσο νὰ γίνεις ὡς τὸ μωρό διαθέσιμος, νὰ παραιτηθείς, όπως τὸ μωρό, στὴ δωρεὰ της ζωής που σου ετοιμάζει ὡς άλλη μητέρα η Ἐκκλησία.

Ἀπὸ μιὰ αλλοτριωμένη ατομική «πρωτοβουλία» νὰ πας σὲ μιὰ προσωπική «αβουλία». Ἀπὸ μιὰ ατομική γνώση νὰ πας σὲ μιὰ προσωπική αγνωσία, γιὰ χάρη μιας προσωπικής σχέσης, η οποία προσωπική σχέση μπορεί νὰ επιβεβαιώνει τὴν προαίρεση, αλλὰ όχι νὰ τὴν υποκαθιστά. Ἡ μάλλον, η παραμονὴ σὲ μιὰ σχέση αποτελεί τὸν προορισμὸ της θέλησης και της ίδιας της προαίρεσης. Ἡ σχέση προϋποθέτει τὴν προαίρεση και η προαίρεση εκπληρώνεται ὡς σχέση.

Τὴ σχέση του νηπίου μὲ τὴ μητέρα, ὡς τύπο, ὡς σημαίνον, τὴν χρησιμοποιώ εδώ γιὰ νὰ περιγράψω κάπως τὴν πίστη. Πρόκειται γιὰ πρωταρχική, ζωτική σχέση, απὸ τὴν οποία εξαρτάται η ζωὴ ή ο θάνατός του. Εκείνος ποὺ πιστεύει μοιάζει νὰ είναι στὴν ίδια θέση ενὸς νηπίου, ποὺ καλείται νὰ θηλάσει χωρὶς νὰ «γνωρίζει» διανοητικὰ τὸ γιατί. Σὰν νὰ είναι μιὰ εμπιστοσύνη σὲ κάτι ποὺ όχι μόνο καλὰ καλά, αλλὰ καθόλου δὲν γνωρίζεις και δὲν νοείς. Ισως αυτὸ νὰ μακάρισε ο Χριστὸς στὰ παιδιά.

Καὶ δὲν είναι τυχαίο ποὺ μας καλεί νὰ γίνουμε σὰν τὰ παιδιά, νὰ τοὺς μοιάσουμε εὰν θέλουμε νὰ κερδίσουμε τὴ Βασιλεία των Ουρανών. Ἡ πίστη δὲν είναι θέμα νόησης, όσο εμπιστοσύνης και διαθεσιμότητας. Ἡ πίστη είναι ένα γεγονὸς παράδοσης και αφοσιώσεως σ' ένα άλλο πρόσωπο, χωρὶς νὰ γνωρίζεις τὸ γιατί. Παραδίδεσαι έτσι... έτσι ακατανόητα... ενάντια στις δυνάμεις της λογικής και του αισθήματος ποὺ σου προτείνουν τὸ αντίθετο.

Η πίστη περιέχει μιὰ θύραθεν αγνωσία. Ξεκινά μὲ τὴν ολοκληρωτική παραίτηση απὸ κάθε είδους διανοητική γνώση... Η πίστη φαίνεται σὰν μιὰ υπακοὴ μέσα στὴν ελευθερία, γιὰ ο,τι ήθελε προκύψει, όντας σὲ διαρκὴ αναφορά πρὸς τὸν Θεό. Ἀπὸ βεβαιότητα ότι τὸ τέλος είναι του Θεού – όχι απὸ δειλία και φόβο. Μιλάμε γιὰ μιὰ αφοσίωση πέρα απὸ κάθε εξήγηση και γιὰ μιὰ αμφισβήτηση κάθε ἐντύπωσης ή απόδειξης ότι μπορείς νὰ βεβαιώνεσαι απὸ κάτι ποὺ γνωρίζεις ή που αποδεικνύεται. Μιὰ τέτοια πίστη θὰ ήταν απραγματοποίητη χωρὶς τὴν προσωπική κλήση του Χριστού.

Η σχέση «εκπληρώνεται» ὡς πίστη και η πίστη ὡς σχέση. Η επιθυμία ὡς σχέση και η σχέση ὡς επιθυμία. Ἡ ελευθερία ὡς αγάπη και η αγάπη ὡς ελευθερία. Ἡ ανθρώπινη ελευθερία δὲν καταφάσκεται ὡς μιὰ ατομική ικανότητα νὰ επιλέγεις μεταξὺ πολλών επιλογών, αλλὰ πάντοτε ὡς αυτοπαράδοση στὸ θέλημα του Άλλου, ὡς μιὰ ανεπιφύλακτη αυτοπαράδοση, όμοια μὲ τὴν εμπιστοσύνη του παιδιού πρὸς τὸν γονέα. Γιὰ τὴν Εκκλησία ο άνθρωπος έχει τὴ δυνατότητα νὰ πει όχι στὸν Ἄλλον, στὴν αγάπη, δηλαδὴ στὴ σχέση, αλλὰ μόνο εὰν πει «Ναὶ» είναι εν τέλει ελεύθερος κατὰ Θεόν.

------

Αλέξανδρος Κατσιάρας- Μάρω Βαμβουνάκη- "Όταν ο Θεός πεθαίνει"▪︎ Εκδόσεις Αρμός