«Οι μοναχοί υπάρχουν όχι επειδή έχουν μιαν άλλη, ανώτερη ηθική, αλλά για να θυμίζουν σε όλο το σώμα της Εκκλησίας το κοινό ευαγγελικό χρέος: το χρέος κάθε μέλους της Εκκλησίας, το οποίο χρέος απορρέει από την βάπτισή του.
Οι τρόποι διαφέρουν, όμως το χριστιανικό ιδεώδες είναι ένα. Όποτε, αντιθέτως, αποδεχόμαστε δύο ιδεώδη (ένα για όσους τάχα επέλεξαν την τελειότητα και έναν για όσους τάχα αγκυροβόλησαν στην ελλειμματικότητα), τότε πέφτουμε τραγικά -όπως έχει επισημάνει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ- σε έναν αξιοθρήνητο συμβιβασμό. Σε εκκοσμίκευση μασκαρεμένη με ευσέβεια...».
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Αξία και όρια της φιλοξενίας, Διλήμματα της εκκλησιαστικής αποστολής», Σύναξη 171 (2024), σελ. 21.
