Θα το καταλάβεις πότε εγγίζουμε
στο τέλος. Θα το καταλάβεις όταν ως «φως» ορίζεται το να αποζητάς να
ξεμπερδέψεις με όσους έχουν αντίθετη άποψη και στάση ζωής από εσένα και να
θέλεις να τους αφανίσεις κι αυτούς και τον «παράδεισό» τους ώστε να μείνεις μόνος
με τους εδικούς σου στον «παράδεισό» σου. Εκεί όπου δεν έχει εχθρούς και
«κακομούτσουνους» παρά μονάχα όσους σου μοιάζουν αφού μονάχα αυτοί σου αρέσουν,
δηλαδή ο Νάρκισσος εαυτός σου.
Η στάση αυτή δεν είναι φως. Είναι σκοτάδι. Είναι μια στάση
τόσο παλιά όσο αυτή του καϋμένου του Κάϊν που από φθόνο θανάτωσε τον αδελφό
του. Τόσο παλιά όσο όλα τα κινήματα «σωτηρίας», θρησκευτικά ή πολιτικά, που
θέλησαν και θέλουν να σώσουν με το ζόρι και τις πλάτες κρατών νόμων τον κόσμο
και να φτιάξουν την κοινωνία των τελείων επί γης. Τόσο παλιά όσο οι σφαλιστές
καρδιές των βέβαιων.
Φως, μη γελιέσαι,
είναι να περπατάς με ανοικτή καρδιά, με αγάπη, κι όχι απλά αποδοχή, για
όλους, φίλους τε και εχθρούς. Και αγάπη
σημαίνει όχι απλά να ανέχεσαι υποτιμητικά
όσους σε εχθρεύονται και σε μισούν, αλλά να κάνεις και σε εκείνους όσα
σε όσους πολλά αγαπάς, δηλαδή να τους βοηθάς να τους στηρίζεις να εύχεσαι για
το καλό και την χαρά τους.
Αυτό είναι φως και ο μόνος τρόπος να λυθεί ο γόρδιος δεσμός
της ιστορίας του αίματος και της εκδίκησης και να χαράξει η κοινωνία της των
πάντων ενώσεως κι όχι η κοινωνία κολαστήριο-καθαρτήριο των «κακών», των εχθρών
του «εκλεκτού λαού», των παιδιών του Νάρκισσου και του Ερισύχθονα.
Γιώργος Κόρδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου