Γεωργίου Κόρδη: «Ευαγγελισμός»

Ο Άγγελος έρχεται και η Παναγία προσμένει. Παρθένος και ξαφνιάζεται και απορεί και διαλέγεται με αυτόν με το χέρι το δεξιό. Με το άλλο τ᾽ αδράχτι της διακονίας και της υπομονής κρατεί που χτίζει την απλότητα και την καθαρότητα της καρδιάς, αυτής  που δεν προτρέχει των ενεργειών του θεού και καρτερεί. Παρθένος και απορεί... Και ο ζωγράφος ξανά και ξανά τονίζει την πλευρά αυτή. Γιατί η παρθενικότητά της στηρίζει τη βεβαιότητα μας, την πίστη μας τη σεπτή πως υποστατική η ένωση κι όχι συγκόλληση εξωτερική. Κι άρα ως υποστατική πραγματική και παντοτινή. Κι έτσι πως η σωτηρία ημών βεβαία και τελεία εστί. Εν τέλει δέχεται η Παρθένος και σκύβει την κεφαλή, δουλείας σχήμα διαδηλώνοντας με το σώμα, με το κορμί. Σκύβει βαθιά και υπηρετεί της σωτηρίας ημών το κεφάλαιο κατά το οποίο ο Λόγος, ο  υιός του Θεού υιός του ανθρώπου γίνεται και εγκαθίσταται στη μήτρα της Παρθένου και παίρνει στην υπόστασή του σάρκα και οστά και άνθρωπος γίνεται  σαν εμάς δίχως την αμαρτία του δικού μας εγωισμού. Και η εικόνα εκφαίνει τούτο το μυστήριο με τρόπο ζωγραφικό δίχως συναισθήματα πολλά και θεατρικότητα και πράγματα ρηχά. Η Παρθένος στέκει αριστερά και καρτερεί την σωτηρία που έρχεται απ' τ᾽ αλλού. Φορά πορφύρα βασιλική αυτή και προϋπαντά τον άγγελο που κινείται ναι ενεργεί όχι δικά του πράγματα, αλλά του κυρίου του τις βουλές. Για τούτο κηρύκειο κρατεί με το έμβλημα αψηλά. Τρία όμοια μαργαριτάρια, αγνά και λευκά όσα της Τριάδας τα πρόσωπα τα άγια. Και δρασκελά και φτάνει και πάντα είναι εδώ... ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΗΣ ΕΥΔΟΚΙΑΣ ΗΜΩΝ... και όλα στην εικόνα είναι στημένα με ρυθμό για να διαδηλώνουν την των πάντων ενότητα που φέρνει το γεγονός. Το γεγονός που ξεκινά την επανένωση του κτιστού  με το άκτιστο. Το γεγονός που εγκαινιάζει την των πάντων ενότητα  μέσα στην ιστορία την του ανθρώπου την τραγική όπου  άρχων  ο  θάνατος και ο χωρισμός. Όλα έρρυθμα και ενωμένα στην εικόνα του Ευαγγελισμού κι όλα στημένα κατενώπιον ημών, μπροστά από κτίσματα πλουμιστά και χαρούμενα ζωσμένα με υφάσματα λαμπρά. Όλα είναι εδώ γιατί και ΣΗΜΕΡΟΝ γίνεται το γεγονός μέσα στον λειτουργικό χωρόχρονο της ευχαριστίας εκεί και τότε που ο χρόνος και ο  τόπος ενοποιούνται και η διαίρεση παύει πια να βασιλεύει και η των πάντων ενότης κυριαρχεί.

Πηγή: http://e-theologia.blogspot.gr