«Καθώς στον Ιησού δεν υπάρχει ανθρώπινη υπόσταση,
και καθώς μία μητέρα μπορεί να είναι μητέρα μόνον "κάποιου" και όχι
ενός αντικειμένου, η Μαρία είναι όντως η μητέρα του Σαρκωμένου Λόγου, η
"Μήτηρ Θεού". Και καθώς η θέωση του ανθρώπου λαμβάνει χώρα "εν
Χριστώ", είναι επίσης -με μία έννοια εξίσου αληθινή όσο η μετοχή του
ανθρώπου "εν Χριστώ"- η μητέρα ολόκληρου του σώματος της Εκκλησίας.
Αυτή η εγγύτητα της Μαρίας προς τον Χριστό κατέστησε στην Ανατολή ιδιαίτερα δημοφιλείς τις απόκρυφες εκείνες παραδόσεις που ανέφεραν τη σωματική της δόξα μετά θάνατον. Αυτές οι παραδόσεις βρήκαν θέση στην υμνογραφική ποίηση της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (15 Αυγούστου), όμως δεν υπήρξαν ποτέ αντικείμενο θεολογικής αναζήτησης ή δογματικού όρου. Η παράδοση της σωματικής "ανάληψης" της Παναγίας αντιμετωπίστηκε από τους ποιητές και τους κήρυκες ως εσχατολογικό σημάδι, ως συνέχιση της ανάστασης του Χριστού, ως προσδοκία της γενικής ανάστασης των πάντων. Τα κείμενα κάνουν απερίφραστα λόγο για τον φυσικό θάνατο της Παρθένου, αποκλείοντας οποιαδήποτε δυνατή συσχέτιση με οποιοδήποτε δόγμα Ασπίλου Συλλήψεως, το οποίο θα της απέδιδε αθανασία και το οποίο θα ήταν εντελώς ακατανόητο στο πλαίσιο της ανατολικής άποψης όσον αφορά το προπατορικό αμάρτημα ως κληρονομική θνητότητα. Έτσι, οι απεριόριστες εκφράσεις ευλάβειας και αφοσίωσης προς τη Μαρία στη βυζαντινή λατρεία δεν είναι παρά ένα δείγμα του δόγματος της υποστατικής ένωσης της θείας και της ανθρωπίνης φύσης στον Χριστό. Με μία έννοια, αντιπροσωπεύουν έναν θεμιτό και οργανικό τρόπο να τεθούν οι κάπως αφηρημένες έννοιες της Χριστολογίας του πέμπτου και του έκτου αιώνα στο επίπεδο του απλού λαού...».
Ιωάννου Μάγιεντορφ, «Βυζαντινή Θεολογία», εκδ. «Ίνδικτος», Αθήνα 2010, σσ. 358-359.
Αυτή η εγγύτητα της Μαρίας προς τον Χριστό κατέστησε στην Ανατολή ιδιαίτερα δημοφιλείς τις απόκρυφες εκείνες παραδόσεις που ανέφεραν τη σωματική της δόξα μετά θάνατον. Αυτές οι παραδόσεις βρήκαν θέση στην υμνογραφική ποίηση της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (15 Αυγούστου), όμως δεν υπήρξαν ποτέ αντικείμενο θεολογικής αναζήτησης ή δογματικού όρου. Η παράδοση της σωματικής "ανάληψης" της Παναγίας αντιμετωπίστηκε από τους ποιητές και τους κήρυκες ως εσχατολογικό σημάδι, ως συνέχιση της ανάστασης του Χριστού, ως προσδοκία της γενικής ανάστασης των πάντων. Τα κείμενα κάνουν απερίφραστα λόγο για τον φυσικό θάνατο της Παρθένου, αποκλείοντας οποιαδήποτε δυνατή συσχέτιση με οποιοδήποτε δόγμα Ασπίλου Συλλήψεως, το οποίο θα της απέδιδε αθανασία και το οποίο θα ήταν εντελώς ακατανόητο στο πλαίσιο της ανατολικής άποψης όσον αφορά το προπατορικό αμάρτημα ως κληρονομική θνητότητα. Έτσι, οι απεριόριστες εκφράσεις ευλάβειας και αφοσίωσης προς τη Μαρία στη βυζαντινή λατρεία δεν είναι παρά ένα δείγμα του δόγματος της υποστατικής ένωσης της θείας και της ανθρωπίνης φύσης στον Χριστό. Με μία έννοια, αντιπροσωπεύουν έναν θεμιτό και οργανικό τρόπο να τεθούν οι κάπως αφηρημένες έννοιες της Χριστολογίας του πέμπτου και του έκτου αιώνα στο επίπεδο του απλού λαού...».
Ιωάννου Μάγιεντορφ, «Βυζαντινή Θεολογία», εκδ. «Ίνδικτος», Αθήνα 2010, σσ. 358-359.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου