«...Κυριακή των Μυροφόρων και ημείς ευρισκόμεθα ως εις άλλον κήπον εις τον ιερόν τούτον περίβολον της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής της Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή.
Ευρισκόμεθα ενταύθα άρτι συναντηθέντες μετά του Αναστάντος Κυρίου, διότι συνάντησιν μετ᾽ Αυτού αποτελεί εκάστη Θεία Λειτουργία, εις την οποίαν «τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλομεν και την ανάστασιν αυτού ομολογούμεν». Ευρισκόμεθα ενταύθα ουχί μόνον ατενίζοντες δια των οφθαλμών της ψυχής ημών το καινόν μνημείον του εγερθέντος εκ νεκρώνΙησού αλλ' έχοντες προ οφθαλμών και τα μνημεία των επ᾽ ελπίδι αναστάσεως και ζωής αιωνίου κεκοιμημένων πατέρων και αδελφών ημών, αοιδίμων Πατριαρχών, ιεραρχών και ιερομονάχων, υπέρ ων θα τελέσωμεν μετ᾽ ολίγον Τρισάγιον. Ευρισκόμεθα εισέτι πλησίον και των λοιπών αδελφών μας, των ενταύθα αναπαυομένων και αναμενόντων μέχρις ου «ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγέλλου και εν σάλπιγγι Θεού, καταβήσεται απ᾽ ουρανού, και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον» (Α´ Θεσ. 4,16). Ευρισκόμεθα ενταύθα ουχί ζητούντες και θρηνούντες νεκρούς, αλλά χαίροντες επί τω χαρμοσύνω μηνύματι της του Κυρίου Αναστάσεως και κηρύσσοντες παρρησία τούτο πάσιν ανθρώποις, μεταδίδοντες άμα και την εξ αυτού αναβλύζουσαν πίστιν και βεβαιότητα ότι «την φθοράν καθείλεν ο κραταιός», ως εψάλλομεν εν τω καθίσματι του Όρθρου. Διότι το μήνυμα της Αναστάσεως, το μήνυμα του κενού τάφου, είναι όντως μήνυμα υπερβάσεως της φθοράς, της εν τω κόσμω εισελθούσης συνεπεία της αμαρτίας και οδηγούσης τον άνθρωπον εις την απώλειαν και την εξαφάνισιν.
Ο κίνδυνος ούτος της σοβούσης φθοράς ταλανίζει μεγάλως τον άνθρωπον, ο οποίος αντιλαμβάνεται μεν αυτόν, αδυνατεί όμως πολλάκις να συλλάβη το αληθές αίτιον της φθοράς, και ως εκ τούτου εκδαπανάται εις ματαίας προσπαθείας δια την ανάσχεσιν και αποτροπήν αυτής, αντί να στρέφεται προς τον καθελόντα την φθοράν Αναστάντα Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Ημείς όμως πιστεύοντες ακραδάντως ότι ο κραταιός Κύριος δεν καθείλε την φθοράν μόνον εν τοις του Άδου ταμείοις, αλλά καταργεί ταύτην και εις την καθ᾽ ημέραν ημών ζωήν και πορείαν, μένομεν ενταύθα «εδραίοι και αμετακίνητοι» (Α´ Κορ. 15, 58), «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», όπως θα έλεγε και ο ποιητής, εργαζόμενοι και αγωνιζόμενοι να διαφυλάξωμεν όσα μας εκληροδότησαν οι αιώνες και οι πατέρες μας, να διαφυλάξωμεν ακέραιον τον θησαυρόν της μαρτυρικής Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και του ευσεβούς Γένους μας, να διαφυλάξωμεν την αρχοντιάν και την ευποιΐαν των προγόνων μας, η οποία εκδηλούται και εκφράζεται έως της σήμερον και δια του λαμπρού και περικαλλούς αυτού Καθολικού της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής του Βαλουκλή αλλά και δια των λοιπών ευαγών καθιδρυμάτων.
Αγωνιζόμεθα διεκδικούντες, συντηρούντες και ανακαινίζοντες τα ιερά ημών σεβάσματα, ουδέποτε υποχωρούντες και ουδέποτε φοβούμενοι την φθοράν και την ελάττωσιν την οποίαν φέρει μεθ᾽ εαυτής, διότι ηχεί εις τα ώτα και εις τας καρδίας μας πάντοτε η παρήγορος και ελπιδοφόρος προτροπή του Κυρίου «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον» (Λουκ. 12, 32)• διότι γνωρίζομεν καλώς ουχί μόνον εκ της ιστορίας αλλά και εκ της προσωπικής ημών εμπειρίας ότι η δύναμις του Αναστάντος Κυρίου «εν ασθενεία» και ουχί εν δυνάμει και πλήθει και μεγέθει «τελειούται» (Β´ Κορ. 12, 9).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου