Γράφει ο υμνωδός:«Τις τας σεπτάς σου αρετάς… υμνήσει, Αλέξιε θεόφρον; Την σωφροσύνην, την υπομονήν, την πραότητα, την εγκράτειαν, τον ακατάπαυστον ύμνον, την άκραν σκληραγωγίαν και άμετρον ταπείνωσιν…».
Ο όσιος Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού, αμέσως μετά τον γάμο του παρέδωσε το δαχτυλίδι στη νύμφη κι εξαφανίσθηκε. Έζησε έπειτα τον βίο του άγνωστος και φτωχός ανάμεσα σε ξένους και δικούς, «μόνω Θεώ επιγινωσκόμενος», απαλλαγμένος από κάθε εγκόσμιο δεσμό, λυτρωμένος από την έλξη προς τα πρόσωπα και τα πράγματα, ο Θεός μόνο κι αυτός –«ενώπιος ενωπίω–, ώστε να του ταιριάζει και να του ανήκει η προσωνυμία του ανθρώπου του Θεού.
Τέτοιες πράξεις εμείς δεν τις καταλαβαίνουμε. Κι όχι μόνο τούτο, μα και τις ειρωνευόμαστε και τις κατηγορούμε. Κι όμως, υπάρχει σ’ αυτές απροσμέτρητο πνευματικό βάθος και πολύ μεγάλος ηρωισμός.
Από τον «Μικρό συναξαριστή» του επισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανού, εκδόσεις «Αποστολικής Διακονίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου