Τι ωραία που είν’ η πατρίδα μας! Ακούγεται αστείο θλιβερό μιας κι έχουμε βαλθεί να την ξεκάνουμε. Να βγάζουμε τα μάτια μας, ξεριζωμένοι. Κόβουμε το κλαδί που μας κρατάει σ’ επαφή, νομίζοντας ηρωισμό την άφεσή μας στο κενό. Άλλοι την ξεζουμίζουν στις διαπλοκές του νομιζόμενου πλούτου κι άλλοι την πετροβολούν από μίσος που δεν προκόβουν οι ιδέες τους εδώ και κάνουνε το σπιτικό τους ρημαδιό. Εκούσιοι τυφεκιοφόροι του εχθρού. Κοινότητα δεν είναι οι φυγόκεντρες ομάδες των ομοίων μας, είναι των διαφορετικών οι δύσκολες αθροίσεις, οι κεντρομόλες υπερβάσεις προσφοράς για το κοινό καλό. Χαμένο όμως το κέντρο κι η οδός, άχρηστοι οι οδοδείκτες, κουνημένοι. Οι βάρβαροι έχουν ήδη ευπρεπιστεί αναμεταξύ μας και θα ‘ναι πολύ βαρβαρότεροι οι καιροί που μέλλονται να φέρουν.
Χρήστος Μποκόρος
