Ό,τι κάνεις αγγάρια και κλωτσάει η ψυχή σου μέσα σου, βλάπτεσαι. Το έχω πει πολλές φορές αυτό. Έχω δει και μοναχούς κι ανθρώπους κάθε ηλικίας να φεύγουν εντελώς απ' την Εκκλησία κι απ' τον Θεό, μην αντέχοντας την εσωτερική πίεση από άλλα πρόσωπα. Από την πίεση, όχι μόνον αντιδρά κανείς εναντίον της Εκκλησίας, αλλά δεν τη θέλει καν. Δεν τον επηρεάζει θετικά. Δεν καρπούται. Το κάνει, πιεστικά βέβαια, γιατί το είπε ο πγέροντας, το είπε ο πνευματικός. Και λέει: "Τώρα πρέπει να πάω, παραδείγματος χάριν, στ' απόδειπνο". Ναι, όλα γίνονται, αλλά όταν γίνονται τυπικά, βλάπτουν, δεν ωφελούν.
Αναγκάζεσαι πολλές φορές να κάνεις το καλό. Αλλά δεν πρέπει να γίνεται με σφίξιμο, δεν ωφελεί, δεν οικοδομεί. Παράδειγμα, αυτό που λέμε για το "Κύριε Ιησού Χριστέ...". Αν βιάσεις τον εαυτό σου να το κάνει, σε λίγο θα στενοχωρεθείς, θα το πετάξεις μακριά κι ύστερα τι γίνεται; Αν το κάνει αγγάρια, πιέζεσαι, πιέζεσαι και σου ξεσπάει σε κακό. Μπορεί, κιόλας, μια τέτοια πίεση να σε κάνει να μη θέλεις να πάεις ούτε στην εκκλησία. Με άλλο τρόπο να πάεις στην εκκλησία, όχι με σφιξίματα και με σπρωξίματα κ.λπ. αλλά με ευχαρίστηση."
Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, Έκδοση Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά 2014, σελ. 350-351.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου