Είναι σύνηθες οι άνθρωποι όταν μιλάνε για τον Χριστό να εννοούν τον Χριστιανισμό. Και δεν χωρά αμφιβολία πως ο Χριστιανισμός είχε και συνεχίζει να έχει και σήμερα στιγμές δύσκολες· στιγμές στενόχωρες. Στιγμές ήττας, που δεν θυμίζουν σε τίποτα την πλάτυνση και τον πλουτισμό που εισηγείται το πρόσωπο του πολιτισμού της σάρκωσης, ο Χριστός της ιστορίας και των εσχάτων. Στιγμές που συνθλίβοντας το πρόσωπο του Χριστού συνθλίβουν τον άνθρωπο· και τανάπαλιν.
Γι’ αυτό είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να ξεδιαλύνουμε τα πράγματα και να αδειάσουμε το πλοίο από τις προθέσεις, έτσι ώστε να μπορέσουμε να δούμε την ομορφιά που σώζει τον κόσμο. Την ομορφιά του προσώπου που η οικείωσή του αποτελεί και την ταυτόχρονη οικείωση του φωτός. Την ομορφιά που σηκώνει αντάρτικο απέναντι σε κάθε ψεύδος είτε προέρχεται από το χώρο του φονταμενταλισμού είτε από το χώρο όλων εκείνων των νεοφανών θαυματοποιών και θαυματουργών -που γεμίζουν αγορές και πλατείες σε καιρούς κρίσης- και οι οποίοι εμπαίζοντας Θεό και ανθρώπους συμβάλλουν στην ερήμωση της ευθύνης και την αποχριστοποίηση του Χριστού και της Εκκλησίας του.
«Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο λογικό, πιο ζωντανό και τέλειο από τον Χριστό», σημειώνει ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, «Και λέω στον εαυτό μου, με ζηλόφθονη αγάπη, όχι μόνο ότι δεν υπάρχει τίποτε, αλλ’ ότι δεν μπορεί να υπάρχη. Επί πλέον, αν κάποιος μου απεδείκνυε ότι ο Χριστός δεν ταυτίζεται με την αλήθεια κι ότι, στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι εκτός Χριστού, θα προτιμούσα τότε να παραμείνω με τον Χριστό, παρά να πάω με την αλήθεια».
Χρυσόστομος Σταμούλης,
Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου